...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 5

Τα άλογα της άμαξας να καλπάζουν τους χωματένιους δρόμους. Η πριγκίπισσα με συνοδό τον βασιλιά πατέρα της, αλλά και την μητέρα της από δίπλα οδηγούνταν προς τον ιερό Ναό όπου το μυστήριο θα λάμβανε χώρα. Η αγωνία της μεγάλη, θα νυμφευόταν τον πρίγκιπα Arthur, αυτόν τον μυστήριο πρίγκιπα που ακόμη δεν είχε αντικρίσει, τουλάχιστον έτσι πίστευε εκείνη μέχρι τότε... Το νυφικό της ήταν λιτό σαν την ίδια, δίχως υπερβολές. Λευκό, με κεντημένα στο χέρι λουλούδια, από τη μέση και κάτω άνοιγε και φούσκωνε τονίζοντας την μέση της η οποία ήταν λεπτή και αισθητικά όμορφη. Μακριά μανίκια, κομψό στήθος το οποίο έκλεινε από διαφανές ύφασμα έως το λαιμό. Τα κατάξανθα μαλλιά της πιασμένες μπούκλες με την διαμαντένια τιάρα να τα κομψή όπως άρμοζε σε μια νεαρή πριγκίπισσα.

Η άμαξα σταμάτησε. Τα σχοινιά έσφιξαν και πρώτος κατέβηκε ο βασιλιάς με την βασίλισσα να τον ακολουθεί. Δύο φρουροί βοήθησαν την πριγκίπισσα Caroline να κατέβει από την άμαξα και ύστερα εκείνη τύλιξε το χέρι της γύρω από το μπράτσο του πατέρα της ώστε να αρχίσουν να προχωρούν προς τον Ναό. Υπήρχε αρκετός κόσμος, ο βασιλιάς Edward στεκόταν δίπλα από τον νεαρό πρίγκιπα ο οποίος μόνο δυσφορία είχε ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του... Ήταν ντυμένος με την στολή του, μαύρη με λεπτομέρειες χρυσές και ορισμένα μετάλλια τα οποία είχε λάβει από διάφορες μάχες που είχε δώσει... παρόλο το νεαρό της ηλικίας του.

Όσο πλησίαζε η πριγκίπισσα, τόσο έσφιγγε το χέρι της γύρω από το μπράτσο του βασιλιά πατέρα της. Ο πρίγκιπας Arthur, ήταν ο ίδιος νέος που κρατούσε στην αγκαλιά του εκείνη τη νεαρή κοπέλα... στο πίσω μέρος του βασιλείου. Σταμάτησε το βάδην της, κοκάλωσε στην θέση της αμήχανη.

«Caroline;» αναρωτήθηκε ο πατέρας της.

«Μπαμπά...;» ψέλλισε ερωτηματικά.

«Πάμε κόρη μου...» της είπε εκείνος.

Τα πόδια της κίνησαν μηχανικά, δίχως κάποια λογική... απλά υπάκουσε στην διαταγή.

«Στην παραδίδω!» είπε με το χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του ο βασιλιάς στον πρίγκιπα.

Αμήχανη σιωπή επικράτησε...

Ο πρίγκιπας έπιασε από το χέρι την πριγκίπισσα και οδηγήθηκαν προς το εσωτερικό του ναού... όπου και τελέστηκε το μυστήριο.

Γέλια, χοροί, μουσική, φαί και άφθονο κρασί έρεε στην αυλή του παλατιού. Όλοι γλεντούσαν, όλοι ήταν ευτυχισμένοι με τον γάμο του πρίγκιπα Arthur και της πριγκίπισσας Caroline. Το πριγκιπικό ζεύγος όμως, φαινόταν χαμένο... ο καθένας απορροφημένος στις δικές του σκέψεις. Η πριγκίπισσα απογοητευμένη για την μοίρα της, που ο πλέον σύζυγος της είχε άλλη γυναίκα να του προδίδει συντροφιά... με εκείνη ουσιαστικά να αποτελεί ένα εμπόδιο, αλλά και κουρτίνα της παράνομης σχέσεις τους και τον πρίγκιπα να οργανώνει το σχέδιο στο μυαλό του για την απόδραση του με την Audrey μακριά. Έπρεπε να γινόταν σωστά και οργανωμένα, το γρηγορότερο πριν τα πράγματα γινόντουσαν πιο δύσκολα... πριν ο πατέρας του άρχιζε να του ζητάει εγγόνια. Μόνο στην σκέψη ασφυκτιούσε και έπινε τα ποτήρια με το κρασί, σαν να ήταν νερό... Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τους γονείς της πριγκίπισσας, αλλά και ούτε από την ίδια.

Ο Δούκας George, σύζυγος της δούκισσας Diane για να σώσει την κατάσταση επενέβη ώστε να σώσει την κατάσταση.

«Να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός...» σήκωσε το ποτήρι του για να κάνει πρόποση «...ας μας χαρίσουν τον πρώτο τους χορό.» συνέχισε.

Το πριγκιπικό ζευγάρι κοιτάχτηκε στιγμιαία, για πρώτη φορά! Η πριγκίπισσα ήταν τρομαγμένη, ο πρίγκιπας αντίθετα θυμωμένος. Σηκώθηκαν και οδηγήθηκαν στην μέση της αυλής όπου είχε στηθεί το γλέντι με τους καλεσμένους να χειροκροτούν και ζητοκραυγάζουν... διάφοροι σφύριζαν και φώναζαν ξανά και ξανά «Να ζήσετε.» Η μουσική ήταν από την ορχήστρα του παλατιού άρχισε. Ο πρίγκιπας τοποθέτησε το δεξί του χέρι γύρω από την μέση της πριγκίπισσας ενώ εκείνη αντίστοιχα το αριστερό της χέρι πάνω στον ώμο του, με το άλλο χέρι να ενώνουν τις παλάμες τους.

Ένα, δύο, ένα, δύο... μετρούσε από μέσα της η πριγκίπισσα τα βήματα. Η ματιά του την έκαιγε, είχε όμορφα μάτια γαλάζια... όπως τα είχε φανταστεί. Καστανές μπούκλες ήταν τα μαλλιά του, καθαρή και λευκή επιδερμίδα, καλοσχηματισμένα ροζ χείλη. Ήταν όντως όμορφος, σίγουρα αρκετές άλλες κοπέλες θα ήταν ερωτευμένες μαζί του... αναλογίστηκε. Χαμήλωσε ένοχα το κεφάλι της και ώσπου τελείωσε η μελωδία που τους συντρόφευε στον πρώτο τους χορό δεν το ξανά σήκωσε.

Το γλέντι κόντευε στο τέλος του, το πριγκιπικό ζεύγος δέχθηκε για άλλη μια φορά τις ευχές των καλεσμένων και ύστερα αποσύρθηκε προς το εσωτερικό του παλατιού. Η δούκισσα Diane τους συνόδευσε έως το δωμάτιο τους, μπήκε πρώτη μέσα και διστακτικά ακολούθησε η πριγκίπισσα... με τον πρίγκιπα να μπαίνει τελευταίος και θυμωμένος.

«Αχ... να ζήσετε!» σχολίασε για άλλη μια φορά η δούκισσα αγκαλιάζοντας τους.

«Ευχαριστούμε.» χαμηλόφωνα την ευχαρίστησε η πριγκίπισσα... λαμβάνοντας ένα έντονο βλέμμα από τον πρίγκιπα.

«Αδερφέ, πρόσεχε... να είσαι λογικός.» ψιθύρισε στο αυτί του πρίγκιπα η δούκισσα.

«Καλό σας βράδυ.» είπε στο τέλος προτού χαθεί... αφήνοντας τους μόνους.

«Και τώρα ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.» η φωνή του βραχνή και αυταρχική.

(Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)