Dhampiers?! (Voltooid)

Hoofdstuk 33

Het is middag. Iedereen is verbaasd over het feit dat iemand ons geholpen heeft. Ik moet het aan iemand vertellen. Ik moet er met iemand over kunnen praten, anders floep ik het er een keertje uit.

'Thomas? Kan ik je even spreken?' Thomas kijkt op en knikt. Ik loop samen met hem naar boven en ga op het bed zitten.

'Wat is er?' Vraagt hij terwijl hij tegenover me gaat zitten.

'Beloof me eerst dat je het tegen niemand doorverteld.'

'Dat beloof ik.' Hij legt zijn hand op zijn hart en steekt twee vingers in de lucht. Ik grinnik en begin mijn verhaal.

'Afgelopen nacht werd ik wakker. Ik kon niet verder slapen dus besloot om even naar beneden te gaan. Ik was klaar wakker en het lukte gewoon niet om moe te worden. Ik begon me te vervelen en ben toen naar de dodenwereld gegaan. Daar hoorde ik drie stemmen. Twee jongens en een meisje.'

Ik heb het hele verhaal verteld. Dat ik er door die brief achter ben gekomen dat het meisje Sophie heet en de andere jongen Jack. Dat Fabian tegen ons strijdt. Over de bunker. Alles. Van het begin tot het eind, met alle details.

'Amber. Je weet dat het echt niet slim van je is?! Als ze je door hadden dan kon niemand je helpen. Je had wel gewond kunnen zijn! Maar ik kan niet boos zijn. Ik ben trots op je. Hoe je ze bent gevolgd en hoe je de diamant hebt gevonden! Ik ben trots op mijn meisje!' Zegt hij terwijl hij me in een knuffel trekt. Ik voel mijn wangen rood worden.

'Tho? Denk je dat de anderen boos worden als ze weten dat ik het was?' Vraag ik een beetje angstig.

'Ik denk dat ze niet boos worden. Alles is goed gegaan en we zijn een heel stuk verder! Nog maar één diamant en we hebben ze verslagen! Maar ik denk wel dat je een preek krijgt van Levi. Hij gaat het niet leuk vinden en wilt waarschijnlijk dat je het niet meer doet.'
Ik knik begrijpend.

'Dankje Tho! Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten!' Roep ik waarna ik mijn lippen op de zijne druk. Hij glimlacht tussen onze zoen door.

'Ga je het ze vertellen?' Vraagt hij als hij terug trekt. Ik haal mijn schouders op.

'Ik denk alleen Liv en Robin. Liv is me beste vriendin dus haar wil ik het sowieso vertellen en Robin is haar vriendje. Anders moet ze het voor hem geheim houden en dat wil ik niet. Snap je?' Thomas knikt begrijpend.

'Wanneer vertel je het? Ik wil ie niet opdringen ofzo hoor!' Zegt hij er snel achter aan. Ik grinnik en haal dan mijn schouders op.

'Nu?' Het klinkt meer als een vraag dan als een antwoord. Thomas knikt en ik sta op.

'Wacht je hier? Dan haal ik Robin en Liv even.' Thomas knikt en ik loop de kamer uit.

Als ik de woonkamer in kom zitten Bart en Maud te zoenen. Ik loop geruisloos terug zodat ze me niet doorhebben. Ik loop naar de keuken en zie Kim een appel snijden.

'Weet je waar Liv en Robin zijn?' Vraag ik aan haar. Ze draait zich naar me om.

'Boven denk ik. Maar ik zou even kloppen voor je naar binnen loopt.' Zegt ze met en knipoog. Ik grinnik en bedank haar. Ik loop weer naar boven en klop op de deur van de kamer van Robin en Liv.

'Binnen!' Roept Robin. Ik maak de deur open.

'Kunnen Thomas en ik jullie even spreken?' Vraag ik.

'Tuurlijk.' Antwoord Liv. Ze staan op en volgen me naar mijn kamer. Thomas zit nog op ons bed te wachten. We gaan in een kringetje op het bed zitten. Thomas geeft me een bemoedigend knikje en ik begin mijn verhaal. Ik vertel het verhaal vanaf het begin tot het eind met alle details.

Liv en Robin kijken me met open mond aan. Ik kijk naar Thomas die zijn arm om me heen slaat.

'Amber! Goed van je dat je die diamant hebt gevonden maar dit kan echt niet! Je had wel dood kunnen zijn! Besef je dat wel?!' Roept Robin boos. Hij staat op en stormt de kamer uit. Ik hoor een deur dicht knallen en verstop mijn hoofd in Thomas' nek.

Tranen stromen over mijn wangen. Thomas wrijft over mijn rug en fluistert lieve dingen in mijn oor.

'Amber, let niet op Robin. Hij is gewoon geschrokken. Hij maakt zich zorgen om je en bedoelt het goed. Geloof me maar.' Zegt Liv. 'Ik laat jullie wel even alleen.' Ik hoor hoe ze opstaat en de kamer uitloopt. Ze sluit de deur.

'Waarom reageert hij zo? Het is toch allemaal goed gekomen?!' Huil ik.

'Rustig schatje, het komt allemaal goed.' Fluistert Thomas.

*Een uur later*

Na een half uur ben ik eindelijk uitgehuild. Ik loop samen met Thomas de trap af. We lopen de keuken in en ik pak een beker met water.

'Ik ga even naar buiten!' Roep ik door het huis. Ik druk een kus op Thomas zijn neus en vertrek.

Er waait een fris windje. De zo'n schijnt maar de warmte voel ik niet. Ik loop naar het bos. Het is er lekker rustig. Hier en daar hoor ik wat geritsel. Misschien een konijn of een vos, maar het maakt me niet zo veel uit. Het bos is een vredige plek van en voor iedereen. Ik kom aan bij een beekje en ga aan de rand zitten.

Een school met kleine visjes zwemt voorbij in het heldere water. Het geluid van het klotsende water tegen de stenen maakt me rustig.

Ik hoor voetstappen door de bladeren en draai me om.

'Amber!' Roept een meisje met kort, bruin, krullend haar. Ik kijk haar verbaasd aan. Blij loopt ze naar me toe.

'Sorry, maar ik weet niet wie je bent.' Antwoord ik ongemakkelijk.

'Sophie! Je achternichtje! Kijk, ik zal je bellen.' Ze pakt haar telefoon en gaat naar contacten. Ze klikt mijn naam aan en belt me. Mijn telefoon gaat over en ik pak hem uit mijn zak. Het is inderdaad Sophie.

'Wat doe jij hier?' Vraagt ze.

♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆

Heei!
Ik heb goed nieuws (hoop ik) !!!
Ik heb een nieuw boek.
Jullie mogen zelf weten waar het overgaat. Ik snap dat het nu een beetje onduidelijk is maar als je naar mijn profiel gaat dan zie je het boek staan. Het heet "Jou Verhaal" (ik kon niets beters bedenken). Daar staat een uitleg bij. Misschien zie ik jullie daar wel!

Gister stond ik op #12 in vampiers! Super gaaf! Nu sta ik op #15 !! Ik schrijf dit boek voor mezelf maar dat het zoveel lezers zou hebben en dat ik zo hoog zou staan in vampier had ik nooit verwacht! Heel erg bedankt! Jullie zijn geweldig!
X
Imke