Never Undercover Again

1 - Michael

Het is zaterdagochtend en ik zit gapend op de bank met een kop koffie terwijl mijn ouders alles inladen. Ik ben nou eenmaal niet echt een ochtendpersoon, dus dan ga ik zeker geen koffers in de auto leggen. Dat is de taak van mijn ouders. 

Ik heb helemaal geen zin in deze vakantie. Ik heb er al weken tegen op gezien, ik heb helemaal geen behoefte om het land uit te gaan. En nog het belangrijkste van alles: ik wil Calum niet missen. Calum en ik zijn nog niet vaak van elkaar gescheiden geweest, ookal zijn we al heel lang samen. Sommige mensen zullen misschien vinden dat we te close zijn, maar Calum en ik vinden het allebei fijn om samen te zijn. Ook voordat we samen kwamen, waren we al heel veel bij elkaar, we zaten overigens ook in dezelfde band en dan kan je dat niet voorkomen.

Ik drink het laatste beetje van mijn koffie op en sta dan zuchtend op. Ik loop snel langs de keuken om wat te eten te pakken, maar mijn ouders hebben alles al in de auto gelegd dus slenter ik verder naar de auto. Ik zie dat mijn ouders al bijna klaar zijn met inpakken en ga achterin de auto zitten. Mijn rugzak zet ik naast me neer en ik graai in de grote tas die vol zit met eten. Het enige wat ik vind is een broodje met pindakaas. En ik haat pindakaas. Ik zucht en gooi het broodje terug.

Ik pak mijn telefoon en doe mijn oortjes in. Ik zet het nieuwe album van Twenty One Pilots aan en zing zachtjes mee. Net als Goner komt en ik meedoe met Tyler die aan het schreeuwen is door mijn oortjes, komen mijn ouders de auto in. Mijn gezicht wordt rood en mijn moeder lacht zachtjes terwijl mijn vader me raar aankijkt. Mijn vader start de auto en ik doe voor de gezelligheid mijn oortjes uit mijn oren. Niet dat ik echt van plan ben om gezellig te doen, maar het gaat om het idee.

'Heb je er een beetje zin in?' vraagt mijn moeder terwijl ze naar me kijkt in de spiegel.

'Hmmpf.' Mijn ouders weten dat ik niet mee wou op vakantie, maar toch moest ik mee. Ze wouden dat we 'het weer eens gezellig hebben zoals we het vroeger hadden en je nog niet in die band zat en je ons vergat'.

'Je kan echt wel een paar weken zonder Calum hoor.' Ik kruis mijn armen en kijk uit het raam. Ze weten dat ik het moeilijk vind, maar het boeit ze niet. Het boeit ze niet dat hun zoon -die overigens al lang oud genoeg is om zelf te kiezen waar hij naartoe gaat op vakantie- niet met ze mee wil. Niet dat ze me gedwongen hebben, maar ze hebben het me op een manier gevraagd waarop ik geen nee kon zeggen. 

Ik pak een flesje water en doe mijn oordopjes in. Voor de rest van de rit luister in naar muziek en misschien heb ik het soms wel door als mijn ouders tegen me proberen te praten, maar ik negeer het. 

~

Het is al laat in de avond als we aankomen op het vliegveld. Zodra we met koffers en al het vliegveld uitstappen om een taxi te zoeken, voel ik de warmte me als een klap raken. In Australië is het nu winter, niet dat het daar nu echt koud is, maar het is in ieder geval kouder dan Spanje in de zomer. Ik trek snel mijn vest uit en knoop hem om mijn middel. 

Mijn ouders hebben inmiddels al een taxi gevonden en roepen mijn naam. Ik loop snel naar ze toe zodat ze ophoudt met schreeuwen, ik wil liever niet herkend worden. Ik stap in de auto en mijn vader gaat voorin zitten. Het blijkt een klein halfuurtje rijden te zijn en ik doe zuchtend mijn oortjes weer in tot we zijn aangekomen in het kleine vakantiepark. 

De taxi zet ons af voor de ingang van het park en terwijl mijn ouders gaan inchecken, ben ik Calum aan het spammen met berichtjes in de hoop dat hij wakker is in verband met het tijdsverschil. Gelukkig reageert hij na een tijdje en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Na elkaar een paar minuten berichtjes gestuurd te hebben, besluit ik Calum te bellen omdat ik zijn stem wil horen. 

'Hey Callie,' grijns ik. 

'Mikey! Hoe is het daar? Heb je een leuk huisje? Aardige mensen?'