Krwawy Dzień

Rozdział 2

Zakapturzona postać obserwowała poczynania załogi statku bojowego. Wszyscy obecni na mostku pilnowali, aby zachować bezpieczną odległość od dowódcy. Mroczna postać w masce i z kapturem narzuconym na głowę, przyszła chwilę po tym, jak statek przeleciał przez jedno z wielu przejść i pojawił się w układzie planety Tirna. Członkowie załogi usłyszeli cichy stukot, a po chwili zakapturzony dowódca stał przed hologramem, który wyświetlił planetę i trzy okręty bojowe, które zbliżały się do niej.

- Dowódco! - Za mroczną postacią w bezpiecznej odległości stanął mężczyzna w średnim wieku i uderzył się pięścią w pierś na znak szacunku. - Nasi szpiedzy donieśli o obecności mnicha na planecie.

Zakapturzony przekręcił lekko głowę i wpatrywał się w żołnierza. Mężczyzna przełknął głośno.

- To niczego nie zmienia – rozległ się zniekształcony głos. - Jest to nam na rękę.

- Jak to?

Dowódca postąpił krok, a żołnierz odruchowo się cofnął.

- To już nie twój interes, sierżancie. Rozpocznijcie desant.

- Tak jest, dowódco. - Mężczyzna ponownie uderzył się pięścią w pierś i pospiesznie odszedł oglądając się raz po raz za siebie, ale zakapturzona postać nie widziała już tego, gdyż ponownie pochylała się nad hologramem. Po chwili z trzech statków zaczęły wylatywać setki mniejszych i kierowały się na Tirnę. Do mrocznej postaci dołączyła kolejna, wyglądająca tak samo, tylko różniła się wzrostem. Była wyższa od pierwszej. W ciszy przemierzyli odległość z mostka do hangaru i wsiedli do jednej z maszyn, które miały przeprowadzić desant. Statek wystartował i skierował się na obleganą planetę. Tubylcy nawet nie próbowali się bronić, więc statki wylądowały bez problemu w stolicy zalesionej planety. Maszyna z dwiema tajemniczymi postaciami przybyła ostatnia, kiedy żołnierze zabezpieczyli teren i pojmali mieszkańców razem z przebywającym wśród nich mnichem. Pojmane istoty zadrżały, kiedy ze statku zeszły dwie zakapturzone postacie.

- Dowódco! Teren zabezpieczony, wszyscy mieszkańcy pojmani. Jakie dalsze rozkazy?

Mnich wpatrywał się w ciemność, którą stwarzał narzucony kaptur, jakby próbował dojrzeć twarz przybysza. Tak samo tajemnicza postać zlustrowała mężczyznę, który ubrany był w tradycyjną zbroję zakonu, która miała go chronić przed ciosami zwykłej broni białej, palnej czy też magii.

- Dowódco?

Zakapturzony spojrzał się na sierżanta, któremu przeszedł dreszcz po plecach.

- Co zrobić z mieszkańcami?

- Zabić, a mnicha zabrać na pokład – powiedział, po czym odwrócił się przy akompaniamencie krzyków schwytanych.

- Noemi!

Krzyk mnicha zatrzymał zakapturzoną postać.

- Nie jesteś taka! Masz mnie, więc zostaw te biedne istoty w spokoju.

Dowódca powoli odwrócił się przodem do członka zakonu i wpatrywał się przez chwilę, po czym przemówił zniekształconym głosem.

- Masz racje Raszak. Noemi, którą znałeś nie była taka. Jednak starszyzna stworzyła ją nową i to zakon jest odpowiedzialny za moje czyny.

- Nie, to nie zakon jest za to odpowiedzialny, tylko ty.

Od strony zakapturzonego rozległ się śmiech.

- Jesteś naiwny, myślisz że wzbudzisz we mnie poczucie winy? To jest twój plan? Tak mnich chce uratować niewinne stworzenia?

Postać w dwóch krokach pokonała dzielącą ich odległość i dopiero teraz mnich zobaczył maskę, za którą skryte było oblicze Noemi. Jedyne co można było dostrzec, to świecące się na czerwono oczy bez źrenic.