₊ ❏ ❜ ⋮ s y n o p s i s ... ◌ೄ
it was a realm of the supernaturals,
he was a descendant of the enigma --
a fierce beast, a monster without a heart.
whereas,
she was only a girl -- a child full of woe.
she dreamed of nothing, yet had nothing but sig...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
TELL ME, OH TELL ME, WHAT DO YOU FEAR?
"My, my . . . A little angel wants to fly even without her wings." It didn’t sound like a phrase, yet his words were coming out like a serpent's hiss. "Stupid, are you?"
May bahid ng galit ang mga mata niya habang nakatingin sa akin si Orlem. Wala man akong ginawang masama, pero bakit siya pa iritable? Bakit siya pa ang may ganang magalit sa akin? Wala siyang karapatan.
Malamig ko siyang tinitigan at tinanong, "Ano ba'ng kailangan mo? 'Di mo kailangang dumating at pakialaman ako."
Napalitan naman ang galit niya ng isang ngiti. Bakit pa siya nakangiti? Ang ngiti niya ay malumanay at mababakas mo ang pag-aalala sa kanyang mukha.
"It's because–" sinuklay niya ang nakakalat na buhok sa mukha ko– "you're going to die if I won't."
Bigla namang nagliyab ng kalooban ko.
"What in the hell is wrong with you?" napasigaw ako sa harapan niya mismo.
Hindi ko napigilan ang emosyon ko. I wanted to curse him out, lay bare my rage and sadness and all the emotions he had just made me feel.
"Why do you have to care? All I wanted is to die! But you monster only did is to interfere with my fucking life!"
"Hmn? Haha." Napatawa naman siya sa kalagitnaan ng galit ko. "Such complexity does your face have, my lovely Ire." Bumababa ang ulo niya at inilapit sa mukha ko. "I can't tell whether if you're mad or sad . . . Perhaps, you're just simply sad; your tears tell me so."
"I am mad, you idiot!" giit ko sabay tulak sa bandang balikat niya.
Umiiyak na pala ako. Kadalasan, ang galit ko ay nagiging mga luha na lamang. Ayaw na ayaw ko ang mga ganitong pangyayari.
Imbes na magsimpatya siya sa akin, natawa na lang ulit siya. "Oh, Ire, you sure have bizarre ways to resort on your own problems. Kinda puerile, I'd say."
"Shut the fuck up! You know nothing about me!" Tinignan ko siya nang masama. Wala ako sa kondisyon na maging kalmado ngayon.
"Sure, but at the very least, I know a little something out of everything about you. And killing yourself? Such a foolish act."
"Wow," I chuckled full of contempt. "'Foolish act', you say? Ikaw ang nagsabi na kailangan ako ang mismong pumatay sa sarili ko, 'di ba? At hindi kita kailangan."
"Right," kalmadong sagot niya, "I remember."
It also surprised me how condescending he was.
"Yes, that's why stop pestering my pitiful life, Orlem . . . Just let me feel the blissof dying."
