AŞK İMKANSIZI BEKLEMEKTİ

KISA ÖYKÜ.

Her zaman gittiğimiz kız kulesinin karşısındaki banka oturuyoruz. Gözlerimiz ufukta aynı hayalleri aynı duyguları paylaşıyoruz. Bir uzun meltem esiyor. Elimi daha sıkı tutuyorsun. Sen varken hiçbir şeyin önemi yok der gibi. Ufuktan gözlerin gözlerime kayıyor. Başka bir boyuta geçiyoruz. Zaman duruyor sanki düşünebildiğim hissedebildiğim sadece gözlerin oluyor. Anlatmaya çalışıyorum; anlatmak ne kadar zor olsa da. Saçmalıyorum arada, sen gülüyorsun. Sen gülünce bende gülüyorum. Sonra bir siren sesi duyuyor. Memur abiler geliyorlar. 'Kimle konuşuyorsun' diyorlar. Ben senden cevap bekliyorum. 'Benimle memur amca' demeni. Sen sesini çıkarmıyorsun başını önüne eğiyorsun. Utandın besbelli. Benim yanımda iken konuşamazsın zaten hiç, utanırsın hep. 'Bizimle gelmen gerekiyor' diyor memur abiler. Gitmek istemiyorum bırakmak istemiyorum ellerini.
Gözlerin önce ellerimizin ayrılmasını izliyor; sonra gözlerimi gitme der gibi. Sonra çekiyorlar direnecek gücüm kalmıyor. Bırakmak zorunda kalıyorum elini. Götürüyorlar beni. Bakışların öyle yakıyor ki yüreğimi bu acı sonum olacak diye düşünüyorum. Sorgular devam ediyor:
Kiminle konuşuyordun?
Neden gülüyordun?
Bilirsin çok kıskancım ne kadar zorlasalar da senden bahsetmiyorum. Geçiyor günler yıllar gibi geliyor. Aklım hep sende. Fırsatını bulunca kaçıp geliyorum bankımıza. Süzüyor gözlerim seni arıyor. Ama yoksun bekliyorum günlerce aylarca. Zaman seninle geçtiği gibi geçmiyor.
Bir gün seni beklerken bankımızda bir gülme sesi geliyor kalkıp sese doğru yürüyorum. Gördüklerime inanamıyorum: kendi kendine konuşup gülen bir insan. Arkada onun hakkında konuşan bir grup. Sesleri geliyor ne konuştuklarını dinliyorum. ' her hafta birisini kaldırıyorlar buradan. Sevdiğini kaybedince kendini kaybeden insanları ' yıkılıyorum duyduklarımdan sonra ve bankımıza geri dönüyorum gözlerim ufka dönüyor. İnanmak istemiyorum... Ve siren sesi bu sefer o kişi için duyuluyor.