AŞK İMKANSIZI BEKLEMEKTİ

Depremin İzleri

Yıkıntıların arasından bakan bir çocuk.

Üstü başı yırtılmış, ama dimdik duruyor hala.

Bir ömre sığmayacak acıları omuzlarken,

Nasıl oluyor da bu kadar güçlü...

Elinde sımsıkı tuttuğu bir resim var.

Öyle kenetlenmiş ki resme...

Bırakırsa, uçup gideceğinden korkuyor.

İyi misin? Bir şeyin var mı? Diye soruyorum.

Konuşmadan, bakışlarıyla yüreğimi eritiyor.

Kollarımı uzatmamla; kendisini bırakması bir oluyor.

Kucaklayıp güvenli bir yere götürüyorum.

Üstünü örterken, elindeki resme ilişiyor gözüm.

Annesin, babasının resmi bu..

Üzerinde birkaç cümle yazı.

"Sizi çok özledim"," gelin artık"

Gözlerim doluyor o zaman anlıyorum.

İnsan ailesini kaybedince, geriye bir şey kalmıyor.