I live with the badboy

Hoofdstuk 14

>Pov Jess<

'Wat? Hoezo?' vraag ik met grote ogen. 'Waar kennen jij en Lucas elkaar van?' vraagt Blake zuchtend. Ik kijk hem fronsend aan, 'Waar heb je het over? Ik heb hem nooit eerder gezien dan bij jou thuis.' 'Lucas claimt dat hij je al vaker heeft gezien, en dat jullie al eerder hebben gepraat' vertelt Blake. Ik schud mijn hoofd, 'Hij moet me in de war hebben gehaald met iemand anders.' Blake zucht en wilt nog iets zeggen, maar wordt onderbroken door een agent die binnenkomt. 'De tijd is om. Ik moet je terugbrengen naar je cel' zegt de man terwijl Blake al opstaat. We knikken en ik sta ook op. 'Ik zie je morgen' zucht ik terwijl ik een hand door mijn haren haal. 'Tot morgen' mompelt Blake terwijl hij naar de agent loopt. 'Zou ik nog even met Lucas kunnen praten?' vraag ik aan de agent nog voordat hij weg is. 'Ik zal hem ophalen' reageert hij zonder om te kijken. Ik zucht en ga weer zitten.

Een aantal minuten later komt de agent terug met Lucas. Lucas trekt zich los uit de handen van de agent en gaat tegenover me zitten. De agent geeft hem nog een waarschuwende blik voordat hij op de gang gaat staan. Ik kijk Lucas met samengeknepen ogen aan. 'Jess, onschuldige, kleine Jess. Of eigenlijk toch niet zo onschuldig als iedereen denkt' zegt Lucas grijnzend. Ik trek een wenkbrauw op, 'Waar heb je het over?' 'Ik weet meer van je dan jij denkt Jess. Ik weet dat jij niet zo onschuldig bent als je lijkt. Ik weet bijvoorbeeld dat jij mij hebt neergeschoten' reageert hij rustig. Ik kijk hem raar aan, 'Ik weet niet waar je het over hebt, maar ik heb jou nooit neergeschoten. Ik heb überhaupt niemand neergeschoten.' Lucas lacht, een akelige lach.

'Weet je het dan niet meer? Hoe jij wel eens iets voor jouw lieve vader moest oplossen. Als hij last had van iets of iemand, moest jij dat maar oplossen. En dat deed je natuurlijk, want het was wel jouw vader, die heel erg veel van je hield' vertelt Lucas als hij is uitgelachen. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Weet je nog, toen jij het moest afhandelen met die jongen die wist hoe jouw vader echt kon zijn. Weet je nog toen jij die jongen hebt neergeschoten in het steegje achter de club, waar jij hem naartoe was gevolgd' gaat Lucas verder. Flashbacks schieten door mijn hoofd, en ik kijk Lucas met grote ogen aan. 'Jij was het' breng ik ongelovig uit. Hij knikt rustig en kijkt me strak aan.

'Hoe herkende je mij? Het is al zeker 3 jaar geleden' vraag ik verbaasd. 'Ik vergeet mensen niet zo snel' is zijn simpele antwoord. Ik leg zuchtend mijn hoofd in mijn handen. 'En nu wil je zeker wraak?' vraag ik zuchtend. Tot mijn verbazing schudt Lucas zijn hoofd, 'Ik wil jou bij mijn mensen hebben.' Ik kijk hem fronsend aan. 'Je had op je vijftiende al talent in schieten, laat staan wat je nu allemaal kan' gaat hij verder. Ik kijk hem nog steeds fronsend aan en schud mijn hoofd, 'Echt niet, ik heb dat deel van mijn leven achter me gelaten. Dat wil ik graag zo houden.' 'Oh kom op Jess. Je hebt talent, wil je dat echt niet verder ontwikkelen? En daarbij, je bent bij mij toch veel beter af dan bij Blake. Blake waardeert je niet, hij vindt je gewoon een blok aan het been. Bij mijn mensen zal je respect krijgen, want je verdient het' reageert Lucas. Ik schud mijn hoofd, 'Je kan het vergeten.' Lucas staat zuchtend op, 'Denk er over na.' Na dat gezegd te hebben, loopt hij weg. Bij de deur aangekomen opent de agent die en Lucas loopt met hem mee naar zijn cel.

De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik heb nagedacht over Lucas, Blake, mijn vader en over mezelf. Nu ik weer met mijn verleden ben geconfronteerd snap ik niet waarom ik dit ooit heb gedaan. Waarom heb ik niet gewoon geweigerd? Mijn vader had dan gewoon iemand anders gezocht, dat weet ik zeker. Als ik beneden kom sla ik het ontbijt over en doe meteen mijn schoenen aan. Ik heb toch geen trek en ik wil weten wat er met Blake gaat gebeuren. Ik pak mijn spullen en loop naar mijn auto.

Op het politiebureau aangekomen loop ik meteen door naar de balie. 'Goedemorgen mevrouw, waar kan ik u mee helpen?' vraagt de receptioniste vriendelijk. 'Goedemorgen, ik zou graag meer informatie willen over de situatie van Blake Mitchell. Wat er met hem gaat gebeuren enzo' reageer ik. De vrouw knikt en typt wat dingen in. Naast de balie gaat een deur open. 'Commissaris, deze dame wilt meer over meneer Mitchell weten. U kunt haar meer vertellen dan ik' zegt de receptioniste tegen een oudere man die het kantoor uit komt lopen. Hij knikt en wenkt me. Ik loop achter hem aan het kantoor weer binnen en neem tegenover hem plaats.

'Goedemorgen mevrouw, ik ben commissaris Randall' begroet hij me terwijl hij zijn hand uitsteekt. 'Goedemorgen meneer, ik ben Jess Williams' reageer ik terwijl ik zijn hand schud. 'Dus vertel eens, wat wilt u weten?' vraagt de commissaris terwijl hij wat intypt op de computer. 'Ik wil wat meer weten over Blake's situatie. Zoals wanneer hij vrijkomt' antwoord ik. De commissaris stopt met typen en kijkt me even aan, 'Ik kan u nog niks met zekerheid vertellen mevrouw, maar wij zijn nog druk bezig met de verhoren. Het enige wat ik u kan vertellen, is dat er één hoofdschuldige is. Alle jongens beweren dat één zelfde persoon begon met schieten en dat de rest puur uit zelfverdediging schoot.' Ik knik kort, 'En wat zou dat betekenen voor Blake's situatie?' De commissaris zucht nadenkelijk en vouwt zijn handen, 'Dan is de kans groot dat hij er met een taakstraf vanaf komt.' Ik knik opgelucht en wil nog iets vragen maar er wordt op de deur geklopt. Er komt een agent binnen die naar de commissaris toe loopt. 'De hoofdverdachte van de schietpartij heeft toegegeven' hoor ik hem zacht tegen de commissaris zeggen.

Na nog een lang gesprek te hebben gehad met de commissaris zit ik in een wachtruimte. De hoofdverdachte, die Lucas blijkt te zijn, krijgt een rechtzaak. De andere jongens die betrokken waren komen ervan af met een taakstraf. Ik zit inmiddels een uur te wachten op Blake. Er wordt vanalles met hem besproken enzo waardoor het wat langer duurt.

Na nog ongeveer een kwartier te hebben gewacht gaat de deur open en stapt Blake de gang op. Hij zucht diep en gaapt even, 'Wat fijn om daar weg te zijn.' Ik sta op en rol mijn ogen, 'Jij ook hallo.' Hij grinnikt kort en samen lopen we naar de auto.

'Je hebt geluk gehad' zucht ik als we weer thuis zijn. Blake haalt zijn schouders op. Ik rol mijn ogen en pak mijn mobiel. 'Jess?' Ik leg mijn mobiel naast me neer en kijk Blake vragend aan. 'Ik wil dat je me nu verteld waar jij en Lucas elkaar van kennen. En ik wil de waarheid.'

--------------
Dat was het weer, fijne pasen allemaal!
Votes en comments zouden een leuk paascadeautje zijn :)