I live with the badboy

Hoofdstuk 22

>Pov Jess<

'Gaat het weer wat beter?' vraagt Blake zacht. Zwijgend knik ik. 'Jess?' mompelt hij na een paar seconden weer. Ik kijk hem vragend aan. 'Ik laat je echt niet alleen. Waarom ben je daar zo bang voor?' vraagt hij. Ik kijk hem verbaasd aan, 'Hoe weet je-' 'Ik ken je Jess, ik zie het aan je' onderbreekt Blake me. Ik knik licht en kijk naar mijn handen. 'Verlatingsangst' mompel ik. Ik voel wat beweging naast me en als ik opkijk is Blake met zijn gezicht naar me toe gaan zitten, 'Vertel.' Ik zucht even, 'Ik had vroeger een beste vriend' begin ik mompelend. 'We waren heel erg close enzo. We waren bijna elke dag bij elkaar. Hij wist echt alles van me, veel meer dan wie dan ook. Hij wist zelfs dingen die mijn ouders nooit hebben geweten. Hetzelfde andersom, ik wist alles van hem.' Ik stop even met praten en zucht diep. Ik haal sidderend adem en slik even. Ik heb dit deel van mijn leven altijd achter gehouden. Altijd in mijn gedachten gehouden, niemand weet het. Zelfs Brianna en Ethan weten dit niet.

'Op een dag kwamen we terug van school. We gingen naar mijn huis, dat deden we bijna elke middag. We gingen of naar hem, of naar mij. Dan maakten we huiswerk, praatten we wat, deden we spelletjes, zwommen we, we hebben echt alles gedaan. Aan het einde van de middag ging hij naar huis. Hij pakte zijn scooter, we zeiden tot morgen en hij reed weg. Ik werd begin die avond nog gebeld, door zijn ouders. Hij was aangereden.' De laatste woorden verlaten mijn mond zo zacht dat ik ze zelf bijna niet kan horen.  'Ze konden niks meer voor hem doen, hij was dood' mompel ik met een brok in mijn keel. Blake kijkt me medelevend aan.

'Maandenlang heb ik mezelf opgesloten in mijn kamer. Ik at niet, ik dronk niet. Ik wilde niks meer doen. Mijn beste vriend was dood, ik was er kapot van. Mijn hele levenslust was weg. Uiteindelijk hebben mijn ouders ervoor gezorgd dat ik er weer bovenop kwam. Ondanks dat ik hem nog altijd miste kwam ik er heel langzaam weer bovenop. Hierdoor zijn mijn ouders ook zo belangrijk voor me geworden. Ze hebben me altijd geholpen en me altijd gesteund. Zij wisten hoe klote ik me eigenlijk voelde, ondanks dat ik gewoon naar school ging' ik zucht even. Waarom vertel ik hem dit? 'Toen ik me eindelijk wat beter begon te voelen kregen mijn ouders ook een ongeluk. Het ongeluk waardoor ook zij dood gingen. Ik begon me weer waardeloos en klote te voelen. De mensen die mij met alles hielpen, die mijn altijd steunden. De mensen die mij hebben geholpen met de dood van mijn beste vriend accepteren waren dood. Mijn leven was kapot. Ik heb alles weggestopt. Ik wilde er niet over nadenken. Ze hebben altijd gezegd dat ik sterk moet zijn, en dat probeer ik. Maar ik-' Ik stop mezelf, als ik nu nog iets zeg weet ik dat ik ga huilen.

'Jess, waarom heb je me dit niet verteld? Als ik dit wist dan...' Blake zucht en trekt me in een knuffel. 'Ik vind het zo erg voor je' mompelt hij. Ik druk me zwijgend tegen hem aan. Ik haal sidderend adem en doe mijn best om niet in tranen uit te barsten. 'Weet je wat, we gaan dit weekend niks meer doen. Ik zal de jongens zeggen dat ze een andere keer moeten komen. Het enige wat wij gaan doen is films kijken en eten' zegt Blake terwijl hij zijn telefoon pakt. 'Blake dat hoeft echt niet. Ik ga wel gewoon naar boven' reageer ik meteen. Hij schudt meteen zijn hoofd terwijl hij al begint te typen.

Dat was dus ons weekend. We hebben letterlijk alleen maar gegeten en films gekeken. We zijn het hele weekend, de deur niet uitgeweest. Nu is het weer maandag en we moeten weer naar school. Ik zie er niet tegenop, er is eindelijk wat last van mijn schouders op. Ik loop de school binnen en Brianna en Ethan komen meteen naar me toe. 'Hey' begroet ik ze glimlachend. Ze trekken verbaasd een wenkbrauw op, 'Wat ben jij vrolijk.' Ik knik lachend, 'Ik voelde me niet zo lekker de afgelopen dagen, bleek dat ik één of andere infectie had. Maar die is weg nu' lieg ik soepel. Ze hoeven er niks van te weten, ik wil het er gewoon niet over hebben. 'Fijn om te horen-' begint Brianna. 'Dat we onze Jess weer terug hebben' gaat Ethan glimlachend verder. Ethan slaat zijn armen om Brianna en mij heen en zo lopen we samen naar onze les.

Het is inmiddels het vierde uur en we zitten te wachten op onze docent maatschappij. Onze docent komt binnenstormen en blijft in de deuropening staan. 'Sorry dat ik hier zo laat mee kom, maar ik heb een vergadering dus jullie hebben een tussenuur' zegt hij snel voordat hij weer wegeloopt. We pakken onze boeken weer in en lopen het lokaal uit.

Ik loop alleen door de gang richting mijn kluisje. Brianna en Ethan hebben nu les en ik heb geen idee waar Blake en zijn vrienden zijn. Als ik de hoek om loop word ik omver gelopen waardoor ik op de grond val. 'Aan de kant' hoor ik een jongensstem zeggen. Ik rol geïrriteerd mijn ogen en sta op. 'Excuses aanvaard voor het omverlopen' mompel ik met rollende ogen. 'Jij had gewoon aan de kant moeten aan, maar voor deze keer zal ik je ermee weg laten komen' reageert hij grijnzend. Ik kijk hem verveeld aan. 'Jij bent zeker nieuw hè? Aangezien jij de badboy probeert te spelen' concludeer ik. Hij reageert niet maar grijnst alleen. Ik rol mijn ogen, 'Nou newsflash, er is hier al een badboy type. De rol voor player is nog wel open.' 'Daar kan ik ook wel mee leven, dan wordt jij gewoon mijn eerste slachtoffer' reageert hij grijnzend. Ik glimlach liefjes, 'Nee dankje.'

'Hey Jess.' Blake komt naast me staan en slaat zijn arm om me heen. Hij bekijkt de jongen tegenover me van top tot teen. 'Valt hij je lastig?' vraagt Blake met een opgetrokken wenkbrauw. Ik schud mijn hoofd. 'Ik neem aan dat jij de zogenaamde badboy bent, gezien ik daar net over hoorde van deze chick' concludeert de jongen met opgetrokken wenkbrauwen. 'Zo kan je het wel stellen ja. En ik neem aan dat jij dan de zogenaamde player bent' concludeert Blake ook met opgetrokken wenkbrauwen. 'Zo kan je het wel stellen ja' reageert de jongen. 'Dan zal ik je vast één ding duidelijk maken. Je mag alle meiden van de school hebben, op twee meiden na. Je blijft met je poten van Jess en haar vriendin Brianna af. Als ik zie of hoor dat je ook maar met één vinger aan ze zit ben je er geweest' sist Blake waarschuwend. Ik zie de jongen even slikken, 'Prima.'

Blake knikt, 'Dan zal ik het nu heel erg waarderen als je weg gaat.' De jongen geeft hem nog een geïrriteerde blik en loopt vervolgens weg. Ik kijk verbaasd naar Blake. 'Hé, het kan me niet schelen wie hij allemaal pakt. Maar jij blijft over voor mij' grijnst hij. Ik rol lachend mijn ogen en geef hem een klap op zijn achterhoofd. 'Oh kom op, ik weet dat je het wilt!' roept Blake lachend als ik grijnzend van hem wegloop. Ik hoor voetstappen achter me en voor ik het weet word ik tegen de muur aangedrukt. 'Ik ga jou echt niet afstaan aan een player' mompelt Blake met een scheve grijns. 'Dat is fijn om te horen. Want als ik moet kiezen tussen een player die niks om me geeft, of een badboy die ik minstens vier keer in de week van het politiebureau moet halen. Dan kies ik toch voor de badboy' glimlach ik voordat ik mijn lippen op die van hem druk.

-------------
Daar ben ik weer.
Foto van Blake a.k.a Dylan O'Brien, om even bij weg te zwijmelen :)
Comments en votes waardeer ik heel erg :)