I live with the badboy

Hoofdstuk 18

>Pov Blake<

Als ik wakker wordt bekijk ik meteen mijn mobiel. Nog steeds niks. Ik heb gisteren niks meer van Jess gehoord, dat is niks voor haar. Ik spring uit bed en ren naar haar kamer, misschien is ze daar. Ik trek de deur open en kijk rond, niks. Er is iets gebeurd, ik weet het zeker. Jess zou nooit wegblijven zonder iets te zeggen. In mijn kamer aangekomen app ik de jongens dat ze moeten komen. Ik kleed me snel aan en loop naar beneden.

Ik loop door naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Ongeduldig tik ik met mijn voet op de grond. Jess haat het als ik dat doe, dan gaat ze op mijn benen liggen in de hoop dat ik ophoud. Als ik hoor dat ik een melding krijg op mijn telefoon gris ik het ding van de bank. Ik klik het icoontje van mijn berichten aan en hoop vurig dat het Jess is. Ik kijk fronsend naar het bericht, van een onbekende afzender. *Weet je hoe heerlijk het is, om iets geliefds van iemand af te pakken?* Ik schrik op als ik de deurbel hoor. Ik sprint naar de deur en trek die open. Ik glimlach naar de jongens voor me, mijn beste vrienden. Ik laat ze binnen en we lopen naar de woonkamer. We ploffen neer en ze kijken me vragend aan.

'Vertel' begint Jake. 'Wat is er zo dringend' gaat Cameron verder. 'Jess' zucht ik. 'Wat is er met haar?' vraagt Julian verbaasd. 'Lucas heeft haar' grom ik gefrustreerd. 'Hoe weet je dat zo zeker?' vraagt Jake rustig, ookal zie ik dat hij zenuwachtig is. 'Ik kreeg een bericht van hem en Jess is gisteren naar die Thomas gegaan en ik heb niks meer van haar gehoord' antwoord ik ongeduldig. 'Ik heb haar nog gewaarschuwd voor hem, maar ze wilde weer eens niet luisteren!' roep ik hysterisch. 'Blake chill, we gaan haar terug halen' probeert Cameron me gerust te stellen.

Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen, 'Hoe?' 'Waarschijnlijk houdt hij haar vast in die oude loods, daar houdt hij iedereen altijd vast. We moeten daar heen en hem afleiden zodat wij onze gang kunnen gaan' reageert Cameron. 'En al zijn vriendjes dan die daar gewapend staan?' vraagt Julian twijfelend. 'Één iemand moet Lucas afleiden, dan kunnen de anderen afhandelen met zijn mannetjes' legt Cameron uit. We kijken elkaar even aan en knikken. 'Hoe gaan we iemand bij Lucas krijgen, zonder meteen vermoord te worden?' vraag ik fronsend. 'Daar heb ik wel een oplossing voor' grijnst Julian.

'Ik bel Lucas op, om te zeggen dat ik ruzie heb met Blake. Ik vraag Lucas of hij nog iemand nodig heeft bij zijn mannetjes. Ik probeer hem te overtuigen om op zijn minst met me te praten. Als alles volgens plan gaat, nodigt hij me uit en kunnen we erheen' legt hij op. Ik kijk hem verrast aan, 'Goed werk Julian.' Hij maakt een buiging waardoor ik even grinnik.

We hebben het plan nog even besproken en doorgenomen en Julian staat met zijn telefoon in zijn hand, klaar om Lucas te bellen. We knikken naar elkaar en Julian klikt op het bel-icoontje. Hij gebaart ons om stil te zijn, wat wij dus ook doen. 'Lucas, met Julian' begint hij. Even is het stil en Julian rolt met zijn ogen. 'Luister, ik heb nogal een ruzie gehad met Blake. We mogen elkaar zeg maar niet me-' Voordat hij kan uitpraten is Julian stil. 'Het punt is, ik vraag me af of jij nog iemand kan gebruiken' zucht Julian. Hij bijt even op zijn lip voordat hij antwoord, 'Geloof me, Blake en ik zijn geen vrienden meer, we haten elkaar.' Het is weer even stil en Julian steekt zijn duim op. 'Over vier dagen? Kan het niet wat eerder?' vraagt Julian verbaasd. Hij haalt de telefoon wat van zijn oor en rolt zijn ogen. 'Ja, oké, sorry. Dan zie ik je volgende week, bij die loods van je?' vraagt hij nadat Lucas is uitgeschreeuwd. 'Oké, later.'

Julian hangt op en kijkt ons grijnzend aan, 'Geregeld.' We grijnzen en ploffen op de bank. 'Dan is het wachten tot we kunnen toeslaan' zucht Jake. We knikken en zitten in stilte op de bank. Normaal gesproken zou Jess erbij zitten en die zou wel geluid maken, maar nu is het stil.

-

De afgelopen. vier dagen gingen best wel traag. Ik heb alles beleefd in een waas. Het was heel erg stil in huis. Eerst was ik dat gewend, maar sinds Jess bij me woont is er altijd wel geluid. Op school heb ik haar ziek gemeld, wat ik ook tegen haar vrienden heb gezegd. Ik moet toegeven, ik mis haar. Ookal is het maar vier dagen, zij zorgt altijd voor een beetje leven.

De jongens en ik zijn nu bij mij thuis zodat we ons kunnen voorbereiden. We hebben allemaal een mes en een pistool achter onze broeksband. 'Laten we Jess terug halen' verbreekt Jake de stilte vastberaden. We knikken instemmend en lopen naar buiten. We stappen in de auto en rijden naar de loods.

Julian stapt uit de auto en loopt rustig naar de ingang van de loods toe. Wij stappen ook uit en lopen richting de bosjes. We duiken tussen de struiken en Julian klopt aan. We horen vaag gepraat en een deur die wordt dichtgeklapt. Cameron kijkt voorzichtig boven de struiken vandaag en wenkt ons. We lopen met z'n drieën naar de achteringang.

Als we voor de deur staan zucht ik nog één keer. We knikken naar elkaar en Jake opent de deur zacht. Daar gaan we dan...

---------
Whooo, ze gaan Jess redden.
Votes en comments maken mij best wel gelukkig :))