Het Was De Dag Waarop Ik Dood Had Moeten Gaan

1

Met een doffe klap viel de zware metalen deur achter haar dicht. Ze keek rond zich en zag wat ze elke dag zag. Een grote inkomhal met aan allebei de kanten een marmeren trap die naar de bovenverdieping leidt. Tussen de twee trappen stond een groot marmeren beeld. Lucy en haar ouders waren rijk en haar ouders vonden het dan ook gepast om dat aan iedereen te verkondigen. Lucy kon soms wel in de grond zakken van schaamte als haar ouders naar het centrum van Londen gingen en aan random mensen moesten verkondigen over hoe rijk ze wel niet waren. Ze gaf toe dat rijk zijn voordelen heeft ,maar ouders die er iets minder mee liepen te pronken was ook wel gepast geweest. Ze smeet haar boekentas aan de kant , ze had nu helemaal geen zin om huiswerk te maken, riep naar haar moeder 'Ik ben thuis!' en ze liep met grote passen op de rechter trap naar haar kamer. Ze ging haar kamer binnen en kwam terecht in de droom van elk klein meisje. Een groot hemelbed in het midden van de kamer , een inloopkast en een variatie van alle roze tinten op haar muren. Lucy haatte het, ze wou liever een zwarte kamer met posters van haar favoriete hardrock bands. dat was volgens haar ouders niet meisjesachtig. Ze tok haar schooluniform van op die stomme privéschool uit en smeet die naar de overkant van de kamer. Ze liep in haar kast en trok haar gescheurde broek en een simpel zwarte T-shirt aan. Haar lange blonde haar stak ze in een losse vlecht , ze wierp een vlugge blik in de spiegel en daarmee zag ze de zwarte vlek op haar pols. Ze zuchtte en keek ernaar ,nog een week, nog een week dat ze moest leven zoals ze nog nooit gedaan had. Maar ze geloofde dat ze kon rekken, ze was 16 en nog niet van plan om haar leven op te geven. Ze ging de dood omzeilen en daar had ze wel al een plan voor. In het centrum van Londen was een waarzegger en het ging de ronde dat alles wat ze zei ook klopte. Lucy moest daar naar toe ,maar het probleem was dat het 100 kilometer verder lag en haar ouders nooit akkoord zouden gaan. Dan deed ze het maar alleen zonder dat haar ouders het door hadden. Binnen een week ging ze toch dood dus een week maakt niet zo heel veel uit. Haar moeder wist dat ze haar dochter zou overleven ,maar ze probeerde het te ontkennen. Nog nooit had de datum op de pols gelogen en al veel hebben geprobeerd hier verandering in te brengen ,maar nog nooit is dit gelukt. Daar wou Lucy verandering in brengen. Ze zocht haar trekrugzak van toen ze een maand in de jeugdbeweging zat ,maar toen ontdekten haar ouders dat en zeiden ze dat ze zich als een meisje moest gedragen. Die rijke snobs ook. 'We zijn nog altijd geen koninklijke familie.' Zei Lucy half mompelend. Ze propte allemaal kleren in haar rugzak en haar versleten doctor Martens mochten ook niet ontbreken. De rugzak zat half vol en de andere helft ging ze vullen met eten die ze vannacht ging pakken uit de keuken. Haar moeder riep dat ze moest komen eten. Ze gooide haar rugzak onder haar bed ,gleed langs de leuning naar beneden en sprintte de keuken in. Haar moeder draaide zich om ,bekeek Lucy van top tot teen en zuchtte.'Die broek , had ik niet al lang gezegd dat je die moest weggooien en die T-shirt ziet er slonzig uit en steek je haar nu eens in een deftige vlecht, altijd met die losse vlechten ook.' 'Ja mam' Lucy draaide met haar ogen en pakte een bord. 'Weeral broccoli..''Niet klagen ,eten wat de pot schaft.' Met een lang gezicht begon Lucy te eten. Toen ze klaar was gooide ze haar bord bijna in de vaatwas en sprintte terug naar boven, ze hoorde haar moeder nog roepen ,maar ze negeerde dit. Ze ging achter haar computer zitten en stippelde de kortste en goedkoopste route uit naar de waarzegger. Na heel wat onderzoek printte ze verschillende kaarten uit en dook ze in haar bed met haar kleren aan. Ze zette haar wekker op middernacht en viel als een blok in slaap. Het piepen van haar wekker rukte haar uit een heerlijke slaap ,maar ze stond direct op, greep haar leren jasje van de stoel en grabbelde haar rugzak vanonder het bed. Zo stil als ze kon ging ze naar beneden en in de keuken grabbelde ze alles wat eetbaar was en propte dit nog in haar rugzak. Op haar weg naar buiten pakte ze nog 500 euro die ze bewaarden bij het standbeeld en liet daar een briefje voor haar ouders achter. Ze liep de zwoele nacht in en sloeg de zware metalen deur achter zich dicht.