Het Was De Dag Waarop Ik Dood Had Moeten Gaan

3

'We zitten nu ongeveer aan de helft, we moeten nog 50 kilometer en ik heb nog zes dagen op mijn  pols.'Lucy keek gelukkig.'Gaan we dat halen?' vroeg Ariana twijfelend.'Natuurlijk, volgens mijn super uitgestippeld plan zijn we daar binnen drie dagen.' De wind sloeg de losse plukken haren rond hun hoofd. Lucy haalde haar plan uit en ze gingen dicht bij elkaar staan om de wind tegen te houden. 'De weg die we moeten volgen is met rood aangeduid. Ik heb er veel werk ingestoken ,maar 50 kilometer wandelen gaat perfect.''Akkoord' zei Ariana.'Maar zoals het op je plan staat moeten we heel veel kleine wegen doorkruisen en ik zeg het je hier in Londen is dat de hel.''Daarmee dat ik drie dagen gerekend heb, pipo. Ik weet dat we 50 kilometer kunnen stappen op een dag als het moet, maar je zal wel zien het zal ons lukken.' Ari knikte ,maar verklaarde Lucy toch gek. Aangezien Ari anders naar huis moest vertrok ze samen met Lucy vol goede moed. Ariana had geen goede stapschoenen aan en klaagde al rap van de pijn in haar voet. 'We zijn nog niet eens aan de kleine wegen ,je zal nog heel wat pijn moeten doorstaan hoor.' Ariana keek Lucy met puppyogen aan.'heb je niet nog een paar schoenen in die grote rugzak?' 'Ja ,maar die wou ik sparen voor als mijn schoenen kapot gingen.' 'Please ,ik hou dit echt niet lang meer vol.' Lucy zuchtte en smeet de rugzak van haar rug. Ze deed hem open en smeet bijna alles eruit. Toen ze haar doctor Martens vast had smeet ze die naar Ari. 'Wees er voorzichtig mee want het zijn mijn favoriete schoenen.' Ari knikte en trok de schoenen dankbaar aan. Ze stapten verder in stilte. Op een bepaald moment stond Lucy stil en Ariana botste tegen haar aan. 'Wat doe je nu?!' Lucy stak haar vinger in de lucht als teken dat Ari moest luisteren. 'Hoor je dat?' Fluisterde Lucy. Ariana luisterde heel aandachtig. Plots hoorde ze een geluid. Het was heel zacht ,maar je kon duidelijk voetstappen horen die zich voorzichtig verplaatsten.  Lucy en Ariana draaiden voorzichtig een rondje om hun as maar zagen niks. ' Wie of wat ons achtervolgt wil zeker niet gezien worden.' zei Lucy fluisterend tegen Ariana. De twee meisjes bleven op hun plaats staan maar ze waren heel alert. Lucy zag plots iets in haar ooghoek en ze tikte Ariana bijna onopgemerkt aan. Beide draaiden ze zich naar de achtervolger en deze keer stak die zich niet onmiddellijk weg. Een persoon waarvan ze alleen de bruine haren en ogen konden zien zat half verscholen achter een vuilniszak. 'Je mag daar vanachter komen hoor , we zullen je niet opeten.' zei Lucy die nooit bang was. Ariana daarentegen stak haar weg achter Lucy. Lucy trok aan haar arm zodat de twee terug naast elkaar kwamen staan en siste dat ze een lafaard was. De persoon achter de vuilniszak bewoog geen millimeter. Lucy zuchtte hoorbaar en liep naar de vuilniszak. En in een vlugge beweging trok ze het kleine bange meisje van achter de vuilniszak. 'Wie mag jij dan wel zijn.' Het kleine meisje was helemaal besmeurd met modder en rilde omdat ze waarschijnlijk doodsbang was van Lucy. Lucy was dan ook twee koppen groter en iets van een tien jaar ouder. Het meisje hield haar lippen stijf op elkaar. Lucy had hier helemaal geen zin in dus haar botte kant kwam direct naar boven. 'Ik wil je wel helpen hoor ,maar dan mag je me verdomme eerst je naam vertellen en  hier niet zo het zielige kleine meisje uithangen.' Het meisje begon te huilen en Lucy draaide zich naar Ariana. 'Ari ik hoop dat jij kan omgaan met kleine kindjes want ik kan het niet blijkbaar.' Ari liep naar het meisje toe en hurkte zodat hun gezichten op dezelfde hoogte zaten. 'Wil je ons vertellen wat er aan de hand is?' Het meisje staarde naar de grond en bewoog geen enkele spier in haar lichaam. Ariana akte het meisje haar hand vast en zag dan plots dat er op de pols van het meisje dezelfde datum stond als op die van Lucy. 'Is dat het probleem? Ben je bang om dood te gaan?' Het meisje knikte en er rolde een traan langs haar wang naar beneden. 'Kijk dat meisje die daar staat' en ze wees naar Lucy 'zou volgens haar pols ook op die datum moeten doodgaan ,maar dat wil ze graag voorkomen en als je wilt kunnen we je ook helpen ,maar dan moet je ons wel vertellen wat je naam is en wat je hier doet.'  Het meisje keek Ariana aan ,slikte en begon te praten. ' Mijn naam is Charlotte.' Ze had moeite met praten want ze bleef wenen. ' Mijn ouders wouden geen drama met mijn dood dus hebben ze mij hier achter gelaten en ik heb geen flauw idee waar ik nu ben.' Het meisje barstte uit in hysterisch gehuil. Lucy kon het niet aan en liep een beetje verder , ze kon niet omgaan met kinderen en al helemaal niet met kinderen die huilden. 'Nou Charlotte Lucy en ik gaan je helpen zodat je niet dood gaat en dan brengen we je terug naar je ouders. Vind je dat geen goed idee?' Charlotte knikte. Lucy stond recht en wandelde naar Lucy toe ,Charlotte die nog steeds even vuil was volgde haar op de voet. 'We gaan haar helpen.' siste Ariana naar Lucy. Lucy draaide met haar ogen ,maar stemde in want ze wist hoe vreselijk het voelde om binnen zes dagen dood te gaan.