Het Was De Dag Waarop Ik Dood Had Moeten Gaan

2

Ze liep naar het metrostation. De eerste 50 kilometer kon ze gemakkelijk met de metro doen ,maar daarna zou ze andere manieren moeten zoeken. Ze had een week de tijd het moest en zou haar lukken om te weten hoe ze dood zou gaan en hoe ze het kon ontwijken. Het metrostation kwam al in zicht, het was nu één uur 's nachts, ze zou moeten wachten tot zes uur voor de metro. Ze had later kunnen vertrekken ,maar nu is ze weggeglipt en dat is goed voor haar , het maakte haar niet zoveel uit. Ze zou we een beetje slapen op een bank daar ,het echte straatleven. Ze liep de trappen af. Het metrostation was volledig leeg op een zwerver na. Ze knikte vriendelijk naar de zwerver. Hij was oud, had een baardje en keek dof uit zijn ogen. De zwerver wenkte haar. Ze plofte naast hem neer maar gaat op een veilige afstand van hem zitten. Hij schraapte zijn keel.'Wat doet een jonge meid zoals jij hier op dit uur?' Lucy sloofde haar mouw op en toonde hem mijn tatoeage.'Ik wil nog niet dood, ziet u? Ik ga achterhalen hoe ik mijn dood kan vermijden ,maar daarvoor moet ik naar de waarzegger in het centrum van Londen.' 'Wat zal hij je kunnen zeggen denk je ?' 'Ik hoop dat hij me zegt waar ik zal doodgaan en misschien kan hij me wel vertellen hoe ik het kan vermijden.' Lucy klonk plots heel onzeker. 'Ik hoop voor jou dat dit plan lukt want nog nooit heeft iemand zijn dood kunnen ontwijken. Alhoewel...' Lucy keek hem plots heel geïnteresseerd aan. 'Een vriend van mij heeft een paar dagen langer geleefd dan dat op zijn pols stond,maar de dood heeft hem weten te vinden helaas.' 'Ik hoop om ook mijn leven een paar weken te kunnen verlengen, dan leef ik zoals ik nog nooit geleefd heb.' De twee bleven een hele tijd praten. Rond zes uur stond Lucy recht.'Mijn metro zal er bijna zijn. Geen tijd te verliezen.''Fijne reis. En als je een manier gevonden hebt,mag je mij die altijd komen vertellen.' Hij sloofde nu ook zijn mouw op en Lucy zag dat hij nog twee weken had. Ze knikte zacht en liep weg naar het perron. Op het perron stonden nog twee andere mensen, een man rond de dertig en een oude vrouw. Door de speakers klonk gekraak en Lucy verschoot, ze sprong bijna in de lucht. Gemompel klonk door de speaker en Lucy kon er net uit opmaken dat de metro er aan kwam.Lucy zag twee lampen en met piepende remmen kwam de metro tot stilstand. Ze stapte op en ging zitten op een stoeltje. Ze moest bijna een uur op deze metro zitten, ze moest uitstappen aan de halte Londen Kingsplace. Ze keek in de metro naar een bord van alle haltes en zocht de halte voor de hare , zodat ze wist waar ze moest bellen. Ze stak haar oortjes in en zette haar favoriete bands op. Na een halfuur zat de metro bijna volledig vol, er was alleen nog een stoeltje naast haar. Een meisje met lichtblond haar kwam naast haar zitten. Het meisje keek constant naar de grond , ze kon evengoed tegen iemand op botsen als ze niet een keertje voor haar keek. Lucy trok haar oortje uit en tikte op het meisje haar schouder. Ze keek verschrikt op.' Hallo,mijn naam is Lucy en jij bent?''Euhm...' Haar lange blonde haar viel een stuk voor haar ogen en ze veegde het weg.'Mijn naam is Ariana ,maar ze maar Ari.' Mompelde ze nauwelijks hoorbaar.'Aangenaam Ariana , waar ga je naar toe?''Ik weet het niet om eerlijk te zin , ik wou gewoon weg van huis.' Ari zag helemaal rood en ze zag eruit alsof ze zich wel voor haar hoofd kon slaan omdat ze dit vertelde aan een wildvreemde.'Ik ben ook weg gelopen.' Ariana keek Lucy verrast aan.'Waarom dan wel?''Ik ga binnen een week dood' Lucy vertelde dit alsof het niks was terwijl Ariana heel geschokt keek.'Niet panikeren , ik ben onderweg om een oplossing te zoeken ,maar mijn ouders zouden hier nooit mee akkoord zijn gegaan dus ben ik weggeglipt.''Dat is een mooi avontuur.' Lucy keek haar met grote ogen aan.'Je hebt gelijk , ik leef nu al zoals ik altijd wil leven. Het rebelse leven van Lucy Lancaster.' Ze maakte een boog beweging met haar handen om aan te tonen dat het een soort titel kon zijn.'Ik zou graag ook een doel voor ogen hebben.'Lucy gilde het bijna uit van plezier toen ze een idee had.'Je komt gewoon mee met mij ,leer je om een rebel te zijn en niet zo naar de grond te kijken van schrik.'Ari grinnikte zacht.'Dat klinkt als een plan.' En zo stapten de twee blonde meiden een kwartier later uit bij Kingsplace toen de zon net begon door te breken.