Green Arrow: Emerald Archer #Wattys2019Bc

1Χ1 Pilot

Πρώτη Δημοσίευση: 7-4-16

Το κρύο ήταν τόσο πολύ, ήταν μια τόσο κρύα μέρα που με το ζόρι μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλα των χεριών μου. Από την άλλη αν σκεφτεί κάποιος πως ήμουν ντυμένος, δεν θα του φαινόταν περίεργο, τα κουρέλια δεν σε προστατεύουν από το κρύο. Πήγαινα άλλη μια φορά στην ακτή για να ψαρέψω, αλλιώς θα έμενα νηστικός. Όμως ήταν διαφορετικά αυτήν την ημέρα, πολύ διαφορετικά. Μακριά μέσα στην θάλασσα υπήρχε κάτι, ένα πλοίο. Όταν το είδα, το ακόντιο που είχα για το ψάρεμα έπεσε από τα χέρια μου. " Ένα πλοίο" είπα στο εαυτό μου σαστισμένα. " Ένα πλοίο" φώναξα με ενθουσιασμό. Έτρεξα με όλη την ταχύτητα μου πίσω στο καλυβάκι μου στο δάσος. Οι πέτρες και τα αγκάθια ήταν πολύ μυτερά, μα είχα συνηθίσει στον πόνο, αυτό το νησί μου είχε δώσει πιο σκληρούς πόνους από μυτερές πέτρες και αγκάθια. Μπήκα μέσα στο καλυβάκι, πήρα το ξύλινο κουτί μου, το άνοιξα κι έβγαλα το τόξο μου. Εκεί επίσης υπήρχε η κουκούλα μου, δεν την πείραξα, την άφησα εκεί. Πήρα το τόξο και το κουτί κι άρχισα να τρέχω πίσω στην ακτή. Ο αέρας ήταν υπερβολικά κρύος, τα ζεστά χνώτα μου γινόντουσαν καπνοί. Γρήγορα έφτασα στην ακτή και πέταξα το κουτί κάτω. Μπήκα πιο μέσα στην θάλασσα με το τόξο στα χέρια. Το παγωμένο νερό έφτανε μέχρι τα γόνατα μου. Κρύωνα μα προσπαθούσα να το αγνοήσω. Έβαλα το βέλος μου σε θέση βολής. Η μύτη από το βέλος ήταν φτιαγμένη από μια ειδική πέτρα, που όταν θα το έριχνα, με την τριβή που θα είχε με το τόξο θα έπαιρνε φωτιά. Κι έτσι έγινε, το βέλος πήρε φωτιά και πήγε ψηλά στον ουρανό. Το μόνο που μου έμενε ήταν να προσευχηθώ να το δουν. Κάθισα λίγα λεπτά ακίνητος και περίμενα. Η υπομονή μου επιβραβεύτηκε, το πλοίο γύρισε, άρχισε να έρχεται προς τα εμένα. Τα είχα καταφέρει, τα βασανιστήρια μου τελείωναν, θα γύριζα πίσω σπίτι.

3 Μέρες μετά

Βρισκόμουν πίσω στο σπίτι μου, στο μέγαρο Queen. Οι γιατροί είπαν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του σώματος μου έχει τραύματα, πολλοί απορούν πως κατάφερα να επιβιώσω με τέτοια τραύματα. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί μετά από τόσο καιρό κατάφερα να βρίσκομαι σπίτι. Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσα, κάθε σχισμή που υπάρχει στο σπίτι είναι μια ανάμνηση για μένα, όπως κάθε σχισμή στο κορμί μου είναι ανάμνηση από το νησί. Μπορεί να έμεινα ορφανός από μια ηλικία και μετά μα είχα νιώσει το αίσθημα του να έχεις οικογένεια. Όχι μόνο στο σπίτι μου αλλά γενικά, στην πόλη μου, στην Star City. Θυμάμαι πριν πάω στο νησί τι φιλόξενη πόλη ήταν. Ήταν μια πόλη που ενδιαφερόταν για τους πολίτες της και οι γονείς μου είχαν σκοπό να την προστατεύουν. Ο πατέρας μου ήταν ο πιο πλούσιος άνδρας στην Star City. Αν κάποιος γυρίσει την πόλη θα βρει δεκάδες ιδρύματα και δωρεές με το όνομα του πάνω. Αυτός όμως τι έπαιρνε σαν αντάλλαγμα? Την αγάπη του κόσμου, το αίσθημα της ασφάλειας, η Star City του τα πρόσφερε όλα αυτά. Αυτόν τον ρόλο θα έπρεπε να είχα αναλάβει κι εγώ, μα τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμεναν όλοι. Μετά τον θάνατο και της μητέρας μου, είχα μείνει μόνος, έπρεπε από νεαρή ηλικία να αναλάβω τα πάντα. Αντί να βοηθήσω την πόλη διάλεξα να κάνω παρτι με τα λεφτά της εταιρίας. Με είχαν ξεγράψει όλοι, ήμουν το μαύρο πρόβατο. Όλα αυτά τελειώσαν όταν έπεσα από το πλοίο μου εκείνη την μέρα και πέρασα πέντε χρόνια σε αυτό το καταραμένο νησί. Μα τώρα που γύρισα έχω σκοπό να σοβαρευτώ, να γίνω όσο καλός μπορώ. "Ο Oliver Queen μετά από πέντε χρόνια που θεωρούταν νεκρός, γύρισε πίσω στην Star City. Βρισκόταν ναυαγός στο νησί Lian Yu, μα κάτι ψαράδες τον βρήκαν στις ακτές.." έκλεισα την τηλεόραση. Δεν μπορούσα να ακούω άλλο για εμένα. Αυτές τις μέρες είμαι πρώτο θέμα στις ειδήσεις, όλοι ασχολούνται με εμένα, μου έχουν πει να μην βγαίνω ούτε στον κήπο, έχει παντού δημοσιογράφους. Η πόρτα χτύπησε. Πήγα να ανοίξω. Το άτομο που αντίκρισα ήταν ένα άτομο που είχα να δω πολύ καιρό. " Oliver παλιόφιλε" ένα άνδρας με μαύρα μαλλιά μπήκε μέσα στο σπίτι και με αγκάλιασε σφιχτά. " Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Tommy" του είπα αγκαλιάζοντας τον κι εγώ. Μετά από λίγο οι εναγκαλισμοί σταμάτησαν και καθίσαμε και οι δύο στον καναπέ του σαλονιού. " 5 χρόνια έλειψες και οι γκόμενες στην Star City έχουν τρελαθεί" μου είπε γελώντας, γέλασα κι εγώ ψεύτικα για να μην τον προσβάλω. " Γι αυτό είμαι σίγουρος" του αποκρίθηκα και τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. " Και για πες μου. Πως ήταν αυτά τα πέντε χρόνια στο νησί?" με ρώτησε. Οι αναμνήσεις άρχισαν να έρχονται σαν κεραυνοί στο μυαλό μου. " Είναι κάτι που δεν θέλω να συζητήσω" του είπα αμήχανα. Το πρόσωπο του μετά την απάντηση με έκανε να νιώσω ακόμα πιο αμήχανα. "Καταλαβαίνω ήταν δύσκολα. Μα ας μιλήσουμε για κάτι πιο χαρμόσυνο, το βράδυ θα φορέσεις τα καλά σου έτσι?" με ρώτησε κοιτάζοντας με γελώντας πονηρά. " Πως?" απόρησα , δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε. " Ο κολλητός μου γύρισε μετά από πέντε χρόνια και δεν θα του κάνω πάρτι υποδοχής? Πρέπει να θυμηθούμε τα παλιά" μου αποκρίθηκε χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη. Δεν ήθελα να πάω σε αυτό το πάρτι, μα δεν ήθελα ούτε να του χαλάσω την χάρη, είχε να με δει τόσο καιρό. "Τι ώρα είναι το πάρτι?" τον ρώτησα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. " Στις 10, στο Vernant. Μην αργήσεις για σένα είναι το πάρτι έτσι κι αλλιώς" μου είπε και σηκώθηκε πάνω. " Ολιβερ πρέπει να φύγω γιατί πρέπει να τελειώσω τις ετοιμασίες για το πάρτι. Τα λέμε" μου είπε χαμογελώντας κι έφυγε. Με το που βγήκε από την πόρτα, ανέβηκα τις σκάλες και πήγα στον δεύτερο όροφο. Συγκεκριμένα στο μεγάλο μπάνιο με την πελώρια μπανιέρα. Είχα να κάνω αξιοπρεπές μπάνιο πέντε χρόνια, ήταν η ευκαιρία μου. Είχα κάνει μόνο ένα μπάνιο στο νοσοκομείο που με πήγανε όταν έφτασα στην Σταρ Σίτη, εκεί με ξύρισαν επίσης. Να πω την αλήθεια στο νησί είχα πιο αξιοπρεπές μπάνια από αυτό το νοσοκομείο. Όταν τελείωσα το μπάνιο μου στην έπαυλη, ετοιμάστηκα κι απλά περίμενα. Η λιμουζίνα μου έφτασε έξω από τις πύλες της έπαυλης. Φορούσα ένα μαύρο σακάκι και παντελόνι, ένα άσπρο πουκάμισο με μαύρο παπιγιόν και τα μαύρα μου παπούτσια. Η αίσθηση ήταν πολύ περίεργη, είχα καιρό να φορέσω κανονικά ρούχα. Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να πηγαίνω προς την λιμουζίνα. Υπήρχε ένα μικρό πέτρινο δρομάκι από την πόρτα του σπιτιού έως την καγκελόπορτα. Γύρω από αυτό το δρομάκι υπήρχε το άπλετο γκαζόν που είχε κόκκινα τριαντάφυλλα σε μερικές άκρες. Οι προβολείς φώτιζαν τον κήπο κάνοντας όλο αυτό το σκηνικό παραμυθένιο. Παλιά αυτό το σκηνικό ήταν η καθημερινότητα μου, όμως μετά από πέντε χρόνια βλέποντας μόνο ασχήμια, μια τέτοια εικόνα ήταν ξεχωριστή. Κοιτούσα δεξιά και αριστερά όσο περπατούσα προς την λιμουζίνα προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο μου, μα δεν μπορούσα. Η ώρα που με πήρε φτάσω στην λιμουζίνα ήταν απλά λίγα δευτερόλεπτα, μα ήταν μαγικά. Όταν μπήκα στην λιμουζίνα είπα στον οδηγό να με πάει στο Vernant, εκείνος δεν μίλησε, απλά έβαλε μπρος κι έφυγε. Όλη την ώρα κοίταζα έξω από το παράθυρο. Όταν μπήκαμε στο κέντρο της πόλης είχα εντυπωσιαστεί από τα φώτα. Τόσα χρόνια στο σκοτάδι, τόσα φώτα σου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Ροζ και κόκκινα και μπλε ήταν τόσα πολλά και εντυπωσιακά. Επιτέλους ένιωσα ότι γύρισα σπίτι. Πέντε χρόνια αυτό σκεφτόμουν, πότε θα γυρίσω σπίτι. Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου συνήθιζε να μου διαβάζει την Οδύσσεια όλη την ώρα. Οι περιπέτειας του Οδυσσέα να γυρίσει πίσω στο σπίτι του, στην πολυαγαπημένη του Ιθάκη. Αυτά τα πέντε χρόνια σκεφτόμουν αυτήν την ιστορία, πάλευα πέντε χρόνια έχοντας σκοπό να γυρίσω πίσω στην πόλη μου, πίσω στην Ιθάκη μου. Το αμάξι σταμάτησε, ήμουν έξω από το Vernant, άνοιξα την πόρτα και βγήκα. Αυτό που αντίκρισα δεν με ευχαρίστησε καθόλου. Δημοσιογράφοι, λάμψεις από φλας, ήχος , ερωτήσεις από παντού. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να περπατήσω. Οι δημοσιογράφοι είχαν κολλήσει πάνω μου και με ρωτούσαν πράγματα. Ο ήχος ήταν ανυπόφορος, δεν άντεχα άλλο. Ευτυχώς όμως για καλή μου τύχη, οι σεκιουριτάδες του Μπαρ ήρθαν εκεί και με βάλανε μέσα διώχνοντας τους δημοσιογράφους. Όταν μπήκα μέσα στο μπαρ, το πρώτο πράγμα που ευχήθηκα ήταν να βρισκόμουν έξω. Ο ήχος και τα φώτα ήταν πιο δυνατά εδώ, μα δεν είχα επιλογή. Απλά προχώρησα μέσα στο πλήθος. Το πάρτι ήταν για εμένα, υπήρχε πολύς κόσμος, μα δεν αναγνώριζα κανέναν τους. Φυσικό, οι πιο πολλοί "Φίλοι" μου με θέλανε για τα πάρτι και τα λεφτά μου. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για μένα, δεν ήμουν κάτι σπουδαίο. Κανείς, εκτός του Tommy. Ο Tommy είναι γιός του Malcolm Merlyn, του δεύτερου πιο πλούσιου άνδρα της πόλης. Ο πατέρας του ήταν συνεργάτης με τον πατέρα μου για πολλά χρόνια και με τον Tommy είμαστε παιδικοί φίλοι, αυτός με βοήθησε να ξεπεράσω τον θάνατο της μητέρας μου, είναι ο μόνος που με θέλει για αυτό που ήμουν κι όχι για το επιθετό μου. " Ολιβερ έλα γρήγορα" μου φώναξε ο Tommy και άρχισε να έρχεται προς τα πάνω μου. Με έπιασε από τον ώμο και άρχισε να με πηγαίνει κάπου. Με πήγε σε ένα ύψωμα κι έκανε νόημα στον Dj να σταματήσει την μουσική. Ο Dj σταμάτησε την μουσική κι ο Tommy πήρε το μικρόφωνο στο χέρι του. "Κύριες και κύριοι. Πριν πέντε χρόνια άνοιξα την τηλεόραση κι έμαθα ότι ο κολλητός μου χάθηκε. Ήταν η δεύτερη χειρότερη μέρα της ζωής μου. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ο Oliver χάθηκε. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε και για άλλη φορά ειδοποιήθηκα από την τηλεόραση για την τύχη του φίλου μου. Έμαθα ότι γύρισε. Εκείνη ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου. Φίλε εύχομαι να μην σε χάσω ποτέ ξανά. Όλοι ένα χειροκρότημα για τον άνδρα της βραδιάς.Oliver Queen" ο λόγος του Tommy με συγκίνησε λίγο. Ο κόσμος άρχισε να βαράει παλαμάκια και η μουσική ξανάρχισε. Κατεβήκαμε και οι δύο από το ύψωμα. " Να περάσεις καλά Oliver" μου φώναξε ώστε να τον ακούσω. Τότε μια ξανθιά γυναίκα εμφανίστηκε δίπλα του, μου έκλεισε το μάτι κι έφυγε. Κάθισα λίγο στο κέντρο του πάρτι μα τελικά κατέληξα σε μια γωνία να κάθομαι και να κοιτάζω. Όλο αυτό το ασφυχτικό κλίμα με έκανε να νιώθω άβολα, γι αυτό αποφάσισα να βγω από την πίσω πόρτα του Μπαρ. Εκείνη με έβγαλε σε ένα στενάκι που το φώτιζε μια άσπρη λάμπα. Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες του σακακιού μου και άρχισα να περπατάω. Έκανε λίγο κρύο, μα δεν με πείραζε πολύ, είχα συνηθίσει. Συνέχιζα ήρεμος την βόλτα μου μέχρι που άκουσα μια φωνή. Ήταν μια φοβισμένη φωνή, μια γυναικεία φωνή που ζήταγε βοήθεια. Έβγαλα τα χέρια από τις τσέπες κι άρχισα να τρέχω ακλουθώντας την φωνή. Με έβγαλε σε έναν κεντρικό δρόμο, εκεί πάνω στο πεζοδρόμιο υπήρχε ένας άνδρας που φορούσε ένα καφέ μπουφάν κι ένα πράσινο σκουφί και δίπλα του μια γυναίκα με μια τσάντα στο χέρι. Ο άνδρας κρατούσε ένα μαχαίρι και την απειλούσε. " Κάτι πρέπει να κάνω" σκέφτηκα. Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά έτρεξα προς το μέρος της. Ο άνδρας όταν με αντιλήφθητε γύρισε και πήγε να με μαχαιρώσει. Η γυναίκα τσίριξε, μα εγώ έκανα μια γρήγορη κίνηση στα δεξιά και τον έπιασα τον καρπό. Του τον γύρισα, γυρίζοντας του όλο το χέρι. Ο άνδρας από τον πόνο γονάτισε βγάζοντας μια κραυγή πόνου. Το μαχαίρι του έπεσε κάτω, το κλώτσησα μακριά και με δύναμη του βάρεσα μια μπουνιά στο κεφάλι αφήνοντας τον αναίσθητο. " Σε ευχαριστώ πολύ " μου είπε η γυναίκα που δεν μπορούσε ακόμα να ξεπεράσει το σοκ. " Δεν κάνει τίποτα. Τώρα μένει να καλέσεις την αστυνομία για να τον μαζέψει" της πρότεινα. " Αυτό έχω σκοπό να κάνω" μου αποκρίθηκε ενώ έβγαζε το κινητό της από την τσάντα της. Την κοίταξα και μετά κοίταξα δεξιά και αριστερά. Βρισκόμασταν σε ένα κεντρικό δρόμο, της επιτέθηκε σε κεντρικό δρόμο. Τόσο θάρρος είχε? " Ξέρεις τι μου φαίνεται περίεργο πάντως? Πως τόλμησε να σου κλέψει την τσάντα ενώ βρισκόσουν σε έναν κεντρικό δρόμο?" την ρώτησα παραξενεμένος. " Και που είναι το περίεργο?" απόρησε εκείνη. " Απλά απ ότι θυμάμαι οι κλέφτες συνήθιζαν να κρύβονται στα στενάκια και σπάνια βρίσκανε θάρρος να κλέβουν. Κι αυτός βρήκε το θάρρος να σε κλέψει σε κεντρικό δρόμο?" συνέχισα τις ερωτήσεις, περιμένοντας απαντήσεις. " Καλά που ζεις? Κάτσε λίγο" είπε και με κοίταξε καλά. " θεέ μου είσαι ο Oliver Queen. Αυτός που έλειπε σε αυτό το νησί 5 χρόνια. Είναι λογικό να έχεις χάσει επεισόδια" μου απάντησε . " Να έχω χάσει επεισόδια? Τι εννοείς?" συνέχισα τις απορίες μου, με μπέρδεψε πολύ με αυτά που μου είπε. " Πριν 3 χρόνια ήρθε στην πόλη ένα ναρκωτικό που το λέγανε Vertigo, από τότε η εγκληματικότητα αυξήθηκε κατά πολύ. Οι μαφίες γίνανε πιο δυνατές, έτσι η αστυνομία αποδυναμώθηκε και οι εγκληματίες πήραν πιο πολύ θάρρος" μου απάντησε βάζοντας το κινητό στο αυτί. Με τα λόγια της με πάγωσε, κάθισα ακίνητος και αμίλητος, βλέποντας την να μιλάει με την αστυνομία. Μετά από λίγο έκλεισε το κινητό της και με κοίταξε. " Πως μπορώ να σε ξεπληρώσω γι αυτό που έκανες?" με ρώτησε. "Θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν δεν πεις σε κανέναν ότι σε έσωσα σήμερα" της αποκρίθηκα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. "Φυσικά" μου είπε και μου χαμογέλασε κι εκείνη. Την χαιρέτησα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Ήθελα να σκεφτώ , να επεξεργαστώ τι μόλις άκουσα. Χάθηκα στις σκέψεις μου, μέχρι που έφτασα στα Glades. Τα Glades είναι η πιο κακόφημη περιοχή στην Star City. Δεν είχα περάσει ποτέ πολλή ώρα εδώ, πάντα έριχνα μια γρήγορη ματιά στην περιοχή όταν πέρναγα με το αμάξι. Νόμιζα ότι άσχημα εδώ, μα η λέξη άσχημα δεν φτάνει να περιγράψει κάποιος τι αντίκρισα όταν έφτασα εκεί με τα πόδια. Όλα ήταν σκοτεινά, γύρω σου έβλεπες σπίτια και άσπρες πολυκατοικίες με ρωγμές. Στα πεζοδρόμια ανθρώπους να κάθονται και να κοιμούνται. Το κλίμα ήταν τρομαχτικό, ένιωθα ότι ήμουν ακόμα στο νησί . Μετά από λίγο περπάτημα βγήκα από τα Glades και συνέχισα να περπατάω μέχρι που έφτασα στο σπίτι. Μπήκα μέσα, κλείδωσα και έπεσα εξαντλημένος στον καναπέ του σαλονιού. Τι ήταν αυτό? Αυτό ήταν η Star City? Η πόλη που αγαπούσα και ήθελα τόσο να γυρίσω πίσω? Η πόλη ήταν ένα χάος, φτωχοί άνθρωποι, εγκληματικότητα. Που ήταν αυτό το αίσθημα φιλοξενίας και ασφάλειας? Όπως δείχνουν τα πράγματα ποτέ δεν γύρισα στην Ιθάκη μου.

2 Μέρες μετά

Καθόμουν στο δωμάτιο μου και κοιτούσα την κουκούλα και το τόξο μου. Στην αρχή όταν γύρισα είχα μετανιώσει που τα πήρα μαζί μου. Ήθελα να διαγράψω κάθε κακή ανάμνηση από αυτήν την κόλαση, ήθελα να γυρίσω πίσω στον παλιό μου εαυτό. Τώρα όμως κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πια αυτός ο Oliver Queen, αυτός ο Oliver Queen έχει πεθάνει, όπως και η πόλη που γνώριζε. Η Star City έγινε η πόλη των μαφιών και των εγκληματιών και η αστυνομία ήταν αδύναμη για να τους σταματήσει. Η πόλη χρειάζεται σώσιμο, μα θέλει κάτι παραπάνω από αστυνομία για να σωθεί. Τότε κοίταξα πάλι το τόξο και την κουκούλα μου. Πέρασα πέντε χρόνια σε ένα νησί, εκεί τελειοποίησα την τοξοβολία και έμαθα πολεμικές τέχνες, γιατί να μην χρησιμοποιήσω τι ξέρω για να σώσω την πόλη? Έχω αρκετούς πόρους για να χρηματοδοτήσω όλο αυτό. Σηκώθηκα πάνω και κατέβηκα στον κάτω όροφο. " Έχω πολύ δουλειά μπροστά μου" είπα στον εαυτό μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου.

Τότε έπιασα δουλειά, η ιδέα μου έγινε στόχος. Αρχικά έπρεπε να καλύψω τον τομέα των όπλων . Αυτό ήταν μια δύσκολη απόφαση, αρχικά είχα σκεφτεί να χρησιμοποιώ πιστόλια, μα να πω την αλήθεια δεν ξέρω να τα χρησιμοποιώ τόσο καλά. Από την άλλη, πέρασα πέντε χρόνια προπόνησης στην τοξοβολία, το τόξο είναι το τέλειο όπλο για μένα. Τόξο έχω, μου μένουν μόνο τα βέλη. Χρησιμοποίησα τις άκρες μου και κατάφερα ανώνυμα να πάρω μια τεράστια ποσότητα βέλων . Το μόνο που μου έμενε ήταν να κάνω μερικές τροποποιήσεις σε μερικά ώστε να έχουν επιπλέον λειτουργίες. Με την τεχνολογία της εταιρείας μου αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω. Ο καιρός πέρασε και το οπλοστάσιο μου ήταν έτοιμο, τώρα χρειαζόμουν ένα μέρος, ένα μέρος για να λειτουργώ εκεί. Αυτό το μέρος θα πρέπει να το γνωρίζω μόνο εγώ και να είναι δύσκολο στην πρόσβαση για άλλους. Για καλή μου τύχη υπάρχει ένα τεράστιο δωμάτιο πανικού στο μέγαρο που μόνο εγώ και οι γονείς μου γνωρίζαμε την ύπαρξη του. Εκεί εγκατάστησα τους καλύτερους υπολογιστές που μπορούσα, το οπλοστάσιο μου και όργανα γυμναστικής. Κι έτσι μια απλή ιδέα είχε γίνει πραγματικότητα, ήμουν σχεδόν έτοιμος. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορώ να παλεύω το έγκλημα σαν Oliver Queen γιατί θα είμαι εύκολος στόχος εγώ κι όσοι αγαπάω. Η λύση είναι να κρύψω την ταυτότητα μου και ποιος ο καλύτερος τρόπος κρυψίματος ταυτότητας από μια κουκούλα και μια μάσκα? Πήρα την κουκούλα που είχα από το νησί κι έκλεψα από την εταιρεία μου κάτι. Μια ολόσωμη στολή , ελαστική και αλεξίσφαιρη. Την έβαψα πράσινη και εφάρμοσα την κουκούλα πάνω και ήμουν έτοιμος. Φόρεσα την στολή μου, έβαλα την κουκούλα και την μάσκα, κρέμασα στην πλάτη μου την θήκη μου γεμάτη με τα βέλη μου και πήρα στα χέρια μου το τόξο μου. Μπορεί όλο αυτό να είναι υπερβολικό για πολλούς , μια τρέλα. Πέρασα πέντε χρόνια που κάθε μέρα αυτός ήταν ο τρόπος ζωής μου. Μα αυτήν την φορά δεν το κάνω για επιβίωση. Αφού όταν γύρισα πίσω δεν βρήκα την Ιθάκη που περίμενα να βρω, θα δημιουργήσω μια.

Πρωτη δημοσιευση: 10 Απριλίου 2016