The Promise | Vicerylle

Chptr 3: Ang masamang balita

A/N: I'm backkkkkkkkkk! Hindi na kase busy. Mihihi. Mga sibs, Super thankyou sa lahat ng nagbabasa nito. THANKYOU ALOT SIBS! :** Oh eto na UD ko. :) 

--------------------------

Ilang buwan na ang lumipas, wala namang nagiging problema at mga pamilya nila Jose at Ana. nang biglang...............

Sa bahay ni Ana.

Habang nagtutupi ng damit si Esperanza ng damit sa sala ay dali-daling dumiretso si Modesto sakanya. Para bang may balita....

"Esperanza!!!" - Modesto.

"Modesto, wag ka nga maingay. Alas-nuwebe na oh. Tulog na si Ana." -Esperanza

"May balita ako sayo!!!" -Modesto

"Ano iyon?" -Esperanza

"Yung papeles naten papuntang america...." -Modesto

"Oh ano?!?!" -Esperanza

"Approve na! Makakalipad na tayo ng America sa MAKALAWA!!!" - Modesto.

Napangiti si Esperanza kaya hindi nya maiwasang lumuha....

"MAMA?!! PAPA?!! ANONG?!! A-A-AMERICA?!?!?! AALIS NA TAYO?!?!" - ?????

Nagulat ang dalawa sa narinig na boses. Hinanap nila kung saang nangagaling ang boses na iyon, At nahanap nila sa may pintuan ng kwarto ni...................

ANA.

"A-anak, kanina mo pa kami naririni-g-g??!" -Kinakabahan na sabi ni Modesto.

"O-o-opo. Hindi po kase ako makatulog. Kaya kukuha sana ako ng tubig. Kaso narinig ko yung mga sinasabi nyo, napatigil ako." -Ana.

Natulala si Esperanza at Modesto sa sinabi ni Ana.

Noon pa ay may plano nang lumipad patungong America ang pamilya. Dahil Gusto nilang paaralin si Ana ng Fine Arts sa isang prestiryosong unibersidad sa America, Naghintay sila ng limang taon para maaprubahan ang kanilang visa. 

"Ma, Pa. Iiwanan natin si Ninang Rosario at si Jose?" - Naluluhang sabi ni Ana.

Lumapit naman si Esperanza kay Ana. Lumuhod sya para mapantayan ang bata.

"Anak, babalik tayo rito sa pilipinas. Ayaw mo yun? Matutupad na yung wish mo na magballerina at maging singer?" - Esperanza.

"Ma-ma. Ayokong iwanan sina Jose. :((" - Paiyak na sabi ni Ana.

"Haay, Anak. Oo, sobrang hirap na iiwanan natin sila. Pero makikita parin naman natin sila diba?" - Sabi ni Esperanza na pilit ang ngiti.

"K-kailan tayo babalik?" - Ana.

"Matagal-tagal rin Anak. Doon ka namin papaaralin ng Mama mo." - Modesto.

"M-Mama, P-papa. Babalik tayo dito ha?" - Ana.

"Oo, anak! Syempre!" - Esperanza.

"Sasabihin ko na kay Jose bukas." - Ana

"Sige, sa makalawa na rin tayo aalis." - Modesto

"Haaaay. Onting araw nalang kami magkikita ni Jose. :"<" - Naluluhang sabi ni Ana.

"Anak, tandaan mo, kahit di na kayo naglalaro ni Jose, Nandito parin sya sa puso't isipan natin. At hindi iyon mawawala. :">" - Esperanza.

Ngumiti nalang pabalik si Ana......

"Osya, gabi na. Matulog ka na Ana." - Modesto

"Opo." - Ana.

Bumalik si Ana sa kanyang kwarto.

"Naaawa ako sa anak natin, Modesto." - Esperanza.

"Bakit naman?" - Modesto

"Kasi kita ko sa mga mata nya ang lungkot. Kase, alam nyang hindi na nya makikita si Jose." - Esperanza.

"Esperanza, Magkikita sila muli ni Ana." - Modesto

"Paano mo nasabi?" - Esperanza

"TADHANA NA ANG BAHALA" - Modesto

"Hay, sana nga." - Esperanza.

Lumalim na ang gabi. Si Ana ay hindi parin makatulog. Naluluha sya dahil hindi nya na makikita ang matalik nyang kaibigan na si Jose. Natatakot sya dahil baka walang tumaggap sakanya pagdating nila ng America, Iniisip nya kung paano nya sasabihin kay Jose. Pero alam at alam nya, Hindi mawawala ang pagkakaibigan nila.............

---------------------------------------------------------------------

A/N: Naluluha ako habang tinatype ko. :( Hay. Kailangan muna natin magsenti mga sibs. HAHAHAHAHAHAHAHAHA. Bytheway, Favor? Comment naman kayo, please? Pra malaman ko kung may nagbabasa dito. SIGE NA :))))))))))) Mihihi. Keep supporting sibs! Dont forget to put this on your reading list!! :)

To be continued.