Spelen om nooit te vergeten.

Proloog

Soms vraag ik me af hoe we hier ooit terecht zijn gekomen. Ik weet wel dat het verspilde tijd is, hoor. Dat zelfs als ik het antwoord zou vinden, ik er niets aan zou hebben. Maar toch stel ik mezelf steeds dezelfde vragen. Hoe kan het dat we ooit met een blank canvas zijn begonnen, en hier zijn geëindigd? Je zou denken dat als we goed naar de aarde hadden gekeken, en naar onszelf hadden gekeken -laten we dat niet vergeten- dat we toch een soort systeem hadden bedacht dat zou werken. Ik doel niet per se op gelijkheid, ik geloof persoonlijk niet zo in de goedheid van de mens, maar je zou toch denken dat de massa wel genoeg zou hebben om te overleven. Dat vooruitgang voort zou vloeien uit samenwerking, niet uit uitbuiting. Maar we lijken het niet te kunnen. We lijken gewoon gedoemd te zijn tot mislukken. Dat is de enige zekerheid in onze geschiedenis, als ik de volksverhalen mag geloven. Dus hoe moet je dan nog doorgaan? Hoe ga je door als je weet dat het niet beter wordt? Dat, zelfs al zou ik ontsnappen uit deze kooi, alles precies zo blijft als altijd? De neiging tot destructie, de honger naar macht, het lijkt de drijfkracht van het menselijk ras.

Maar goed, zoals ik al zei, zelfs als ik antwoorden kon geven, zou alles precies hetzelfde blijven. Er is geen manier om te ontsnappen uit dit systeem. Dit is wat het is, en zo zal het altijd blijven.

"De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,

De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet."

- Van de Zee, Willem Kloos