Love For The Badboy (Voltooid: 14-7-2016)

hoofdstuk 14: het etentje..

Outfit Alice^^

Ik ren de trap af zodra ik de bel hoor gaan, wat blijkbaar geen goed idee is met hakken..

Want het vervolg daar van is dat ik struikel over mijn broers tas, waardoor ik een kwartslag draai en bijna achteruit van de trap val..
Bijna.

Ja bijna, net op dat moment voel ik dat twee sterke armen me opvangen. Ik zucht, hoe kan ik zo onhandig zijn? Ik draai mijn hoofd om, om daar mijn redder te zien.

Damn. Daniël..

Hij heeft dus heel mijn faalactie gezien.. Shit.

"Blijkbaar kan my little princess niet gemakkelijk van de trap lopen?" ik kijk hem boos aan.
"Kun je me weer neer zetten? Ja? Dank je" hij zet me voorzichtig neer, ik zucht "trouwens ik zei dat je me geen prinses mocht noemen! En hoe ben je eigenlijk binnengekomen?". "Jij dacht serieus dat ik zou luisteren?" lacht hij "tuurlijk niet, ik noem je zoals ik je wil noemen. Oh en je vader had de deur al opengemaakt." Hij komt met zijn hoofd dichterbij en fluistert "btw, het zijn alleen maar leuke namen hoor". Hij knipoogt en loopt naar de eettafel waar mijn ouders en broer ook al zitten.
Verbaasd staar ik hem na, maar al gauw loop ik ook naar de eettafel.

*
"Ja pap, hij zorgt goed voor me" zucht ik geïrriteerd na de zoveelste vraag van mijn vaders onderzoek over Daniël's relatie met mij.

"En dwingt hij je ergens toe tot wat je niet wilt? Als je het niet durft te zeggen knipper dan twee keer snel en ik bel de politie"

Mijn vader werkt bij de politie, maar hij werd ontslagen en kreeg hier een baan als rechercheur waardoor we moesten verhuizen.

"Pap.. Alsjeblieft", "trouwens hoe ben je binnengekomen? Ik heb de deur niet open gedaan" vraag ik Daniël. "Hier! Ik zei het hij is een crimineel! Hij heeft de deur opengebroken! Charlotte kom is.. Onze dochter date met een crimineel!" ratelt mijn vader aan een stuk door, mijn moeder komt binnengelopen met 5 overheerlijke stukken chocolade taart en kijkt mij en Daniël vreemd aan. "Henry doe is rustig ik heb de deur voor hem geopend, ik weet dat het moeilijk is maar je kleine meid is al 16. Ze kan best voor zichzelf zorgen en Daniël lijkt me ook een hele aardige jongen" stelt mijn moeder mijn vader gerust.
"Vooruit dan" mompelt mijn vader, "Maar o wee als je haar verdrietig maakt en haar hart breekt. Dan heb je een probleem jongeman" zegt mijn vader dreigend. Ik zucht, rol met mijn ogen en pak een stuk taart.

*
"Jammer dat je al moet gaan" zeg ik verdrietig tegen Daniël. "Ik kán blijven slapen, je hebt toch een tweepersoonsbed" wiebelt hij met zijn wenkbrauwen terwijl hij grijnst. Ik sla hem speels op zijn arm, "Gast.. Doe normaal! Je bent echt viezig bezig" vertel ik hem half lachend. "Viezig?, is dat überhaupt een echt bestaand woord?" grijnst Daniël. "Vanaf nu wel, dat heb ik zojuist besloten dus het is nu officieel!" vertel ik eigenwijs.

"Gek, ach ja je bent schattig als je gek doet dus het maakt niet zoveel uit" glimlacht hij.

"Maar nu moet ik echt gaan" hij zet een stap naar voor en geeft me een knuffel. "Byeeee" ik bevrijd me uit onze knuffel en geef snel en teder een kus op zijn wang.

Ik begin diep te blozen door de volgende woorden: "Krijg ik elke keer zo'n afscheidscadeau? Want dan neem ik vaker afscheid" grijnst hij. "Ja joh.. Tuurlijk" antwoord ik rollend met mijn ogen. "Maar geen zorgen ik kom ook snel weer terug. Ik ben als een boemerang, ik vertrek maar kom altijd terug." grijnst hij. Ik glimlach naar hem en sluit daarna de deur.

Wat heb ik toch een geweldig leven. Denk ik bij mezelf.

Iets korter hoofdstuk dan normaal maar ik wou in dit hoofdstuk alleen maar het etentje doen dus ja..
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Xx-Me

Vergeet niet te voten💙