De Geheime Code

30. In het hol van de leeuw

"Dus je was weer eens je sleutels vergeten?" zei Manon terwijl ze met haar ogen rolde, "je veranderd ook nooit."
Esther zuchte. "Ik wou dat ik niet zo vergeetachtig was. Ik ben blij dat je me op kwam halen."
"Ja ik kan je moeilijk daar laten zitten, ik was me dood geschrokken mens, ik dacht dat er iets heel ergs gebeurt was. Kende je die politieagent of zo, dat hij persoonlijk een slotenmaker voor je heeft geregeld?"
"Nou om eerlijk te zeggen wel, jeugdvriendje van de lagere school." Esther moest ervan blozen.
"Zo, zo, zo," joelde Manon, "toe maar." Ze knipoogde veelbetekenend.
"Het stelt niks voor hoor, en trouwens hij is al getrouwd." zei Esther snel.

Esther keek even uit het raam waar een vogeltje in de takken van haar granaatappelboom aan het huppen was.

"En het was eigenlijk maar goed ook dat ik een bekende tegen kwam bij de politie. Ik heb hem gelijk maar vertelt over al dat gedoe met die stenen, "zei Esther, terwijl ze Molly netjes naast Hendrick zette. "Hij geloofde me wel gelukkig en hij zei dat hij er naar zou kijken."
"Dat is dan een geluk bij een ongeluk. Maar, zeg eens, met wie was je eigenlijk?" vroeg Manon.
Esther keek haar vriendin verbaasd aan. "Met wie ik was? Hoe bedoel je?"
"Nou, die Molly waar je het over had."
Nu schaterde Esther het uit van het lachen. "Nee Nonie, Molly dat is mijn nieuwe plant. Ik heb haar vanochtend gekocht bij het tuincentrum."
Manon rolde met haar ogen. "Esther, je bent af en toe echt knettergek."
"Ik weet het."

Esther liep naar de boekenkast en haalde het vergeten boek eruit en ook haar blocknote. "Nu je er toch bent Manon, ik heb afgelopen weekend de code proberen te ontcijferen, hier kijk." Ze overhandigde haar vriendin het papier die er aandachtig naar keek.
Manon ging zitten op de bank en staarde er lang naar.

Natuursteen
Kelderruimte
Vervuiling
Ketting
Rivier
Brem2
Gevaar
Netwerk

Manon keek op. "Wat denk je zelf?" vroeg ze.
"Nou," zei Esther, "het heeft er alles van weg dat het te maken heeft met die giftige stenen die verspreid worden, ook het woord kelder. Dat duidt natuurlijk op de kelder hier in huis, die we gevonden hebben."
"Jazeker," zei Manon, "maar hoezo ís die kelder dan belangrijk? En waarom was hij op zo'n geheime plek?"

"Om eerlijk te zeggen Nonnie, krijg ik de hier de kriebels van. Er staat gevaar en netwerk. Straks zitten we te wroeten in dingen die wel eens heel erg gevaarlijk kunnen gaan worden voor ons."
Manon zette een hand onder haar kin en dacht na. "Daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben. We zullen dus voorzichtig moeten zijn."
"Wil je hiermee doorgaan?" vroeg Esther.
"Ja natuurlijk!" riep Manon, "dit zaakje begint steeds meer te stinken. Die gasten die die stenen verspreiden zijn verdorven. En heb je dan niet gemerkt dat er geen hond is komen opdagen op het Milieu Referendum, de kranten stonden er twee weken geleden nog bol van. Maar nu de Remmervaart helemaal vol zit met dooie vis, hoor je niemand meer klagen. Die SaMeCo, het bedrijf dat die stenen verspreid moet er een bedoeling mee hebben. Dat kunnen we toch niet zomaar laten?"

Manon had gelijk. Er stond meer op het spel dan alleen gevaar voor zichzelf. Maar dan was de vraag Wat nu?
"Het enige wat ik niet begrijp is wat Brem2 is," zei Manon.
"Brem twee, Brem twee," sprak Esther langzaam uit terwijl ze haar hersenen liet kraken. "Brem is toch een struik? Of was het nou een boom?"
"Een struik volgens mij." zei Manon.
"Hier in de buurt heb je ook nog de Bremstraat," zei Esther hardop denkend.

Plotseling stond Manon op. "Ja joh, natuurlijk! De Bremstraat, nummer twee. Ik denk dat het misschien wel eens de moeite waard kan zijn om daar eens langs te gaan, wat denk jij?"

◇◇◇

Manon sprong van het bagagerek af en Esther maakte haar fiets vast aan een lantaarnpaal. "Zie je daar die groene voordeur, met die struik er naast?" zei Esther met haar hoofd dicht tegen Manon, haast fluisterend in haar oor. "Dat is nummer twee, maar wat gaan we zeggen als we voor de deur staan?"
"Laat mij maar beginnen, ik weet wel wat." fluisterde Manon terug.
Langzaam liepen ze naar de deur toe. Plosteling gaf Esther een ruk aan Manons jasje en stonden ze abrubt stil. "Misschien moeten we de politie bellen, ik bedoel, straks zit er een levensgevaarlijke bende in dat huis,' zei Esther met grote ogen.
"Ach welnee, dit is een heel knus en gezellig straatje. Hier wonen vast alleen maar omaatjes en moeders met kinderen. Kom op Es, niet zo bang."

Ze liepen op de deur af en belden aan. Gespannen wachtten de twee of, en vooral wie, er open zou doen. Het duurde een tijdje maar net voor ze nog een keer op de bel wilden drukken hoorden ze iemand aankomen.
Een jonge vrouw van in de dertig met haar lange, donkerbruine haren in een rommelig knotje deed open en keek het tweetal vragend aan.
"Goeiemiddag? Kan ik iets voor jullie betekenen?" vroeg de vrouw met een licht hese stem.

"Ja, hele goede middag," zei Manon, "wij komen van SaMeCo."
Het gezicht van de vrouw plooide zich in een frons. Alsof ze nadacht. Alsof ze niet het niet kon plaatsen.
"SaMeCo zegt u? Ik heb geen idee waar u het over hebt, u moet zich vergissen." Het gezicht van de vrouw was een beetje rood geworden. "Ik moet nu dringend gaan." De vrouw probeerde de deur weer dicht te doen.
"De directie van SaMeCo heeft ons echt gezegd dat we bij u langs moesten gaan. Het is dringend. U kent SaMeCo toch wel?" zei Manon met gespeelde zelfverzekerdheid.
De vrouw keek even om zich heen, links en rechts de straat in of iemand ze zag. "Komt u dan maar even binnen."

Esther en Manon glipten naar binnen en de vrouw deed snel de deur dicht. "Komen jullie verder," zei de ze terwijl ze zich langs het tweetal heenwurmde door de smalle gang.
Ze liepen een kleine huiskamer in. "Neem daar maar even plaats," zei de vrouw en wees naar een oude bank met een plaid eroverheen gedrapeerd. "Kan ik misschien iets te drinken voor jullie halen?"
"Heeft u koffie?" vroeg Manon.
"Natuurlijk," zei de vrouw, "ik ben zo terug." Ze liep weg door een deur en Manon en Esther zagen haar niet meer. Even later hoorden ze haar rommelen in wat waarschijnlijk haar keukentje was.

"Wat ga je zeggen?" fluisterde Esther in Manon's oor.
"Ssst," gebaarde Manon met haar vinger voor haar lippen. Verder was het doodstil in de kleine kamer en wachtten ze geduldig af.