Ghost Rockers: the perfect couple

Kleine Emma

Zonnestralen piepten door de gordijnen. Jonas hief zijn hoofd op en keek met slaperige ogen in het rond. Zijn hals voelde wat stijf aan want zetels waren nu niet bepaald donzige bedden. De klok gaf aan dat het al tien uur was. Het bedje van Emma was leeg, maar toen hij zag waar ze wel lag, ontspande hij weer. Mila wiegde haar in haar armen en drukte zachte kusjes op haar voorhoofdje. Ze was zo klein. Haar wangentjes kleurden zacht rood en ze had donkere donshaartjes. Mila straalde ondanks dat ze zo moe was. Ze fluisterde lieve woordjes tegen de kleine Emma. "Ik dacht dat je nooit zou wakker worden", gniffelde ze plots in de richting van Jonas. Jonas rolde met zijn ogen en liep naar het ziekenhuisbed. Hij kuste Mila goedemorgen en streelde met zijn vinger over het buikje van Emma. Een enthousiast geklop onderbrak hun momentje en Charlie kwam vrolijk binnen gehuppeld. In haar armen hield ze een groot cadeau vast dat verpakt was in groen bolletjes papier. Er rond zat ook nog een grote strik. Mila grinnikte. -Charlie houdt toch altijd van dat net iets te veel- dacht ze erbij. " Laat mij die bever eens zien", zei ze op een vreugdevolle manier. Charlie was helemaal overdonderd toen ze de baby zag. Jonas legde Emma voorzichtig terug in haar bedje en scheurde het papier van het cadeautje. Er zat een pyjama'tje in dat Charlie speciaal had laten maken. Er stonden ghost rocker-spookjes op en er hoorde een bijpassende muts bij. Jonas en Mila keken er geamuseerd naar en openden het doosje met de muts. Jonas haalde Emma uit haar wiegje en legde haar in Mila's armen. Samen deden ze het mutsje om bij haar. "Net een kleine Mila", riep Charlie enthousiast. Ze knikten en keken weer terug naar Emma. Zij had haar heldere oogjes weer geopend en keek nieuwsgierig omhoog. Haar handjes maakten grijpbewegingen. "Ja, mijn lieve kleine meid", kirde Mila. Plots stond Charlie naast het bed met smekende knipperoogjes. Mila had meteen door waarom. "Ja Charlie je mag haar vast houden", antwoordde Mila al lachend. Charlie klapte vol vreugde in haar handen en stak haar handen uit om Emma aan te nemen. Haar ogen werden groter toen ze het baby'tje in haar armen kreeg. De deur zwaaide open en Jimmy en Alex kwamen binnen gelopen. Hun lippen vormden grote glimlachen. Jimmy rende meteen naar Charlie met zijn armen gespreid om Emma ook eens vast te houden, maar Charlie keek streng naar hem en hield de baby beschermend vast. Mila en Jonas keken van op een afstand toe. " Gaan ze nu nog ruzie maken om een baby", fluisterde Mila in Jonas' oor. Hij grinnikte en knikte ja. Mila voelde zich wat slap en rustte wat tegen zijn schouder. Pas na een half uur toen Emma in alle drie hun armen hadden gelegen, kreeg Mila haar terug. Het mutsje hing een beetje scheef op haar hoofd en Mila trok het voorzichtig terug op zijn plaats. Onder het mutsje kwamen enkele donzige haartjes piepen. Emma had haar oogjes open en vond Mila's haar wel heel interessant. Mila moest haar lange haren uit haar vingertjes frutselen voor het weer op zijn plek lag. Jonas gniffelde naar het tafereel en zocht een rekkertje in Mila's tas. Hij kamde met zijn vingers door haar blonde haren en verdeelde het toen in drie delen. In zijn hoofd ging het de hele tijd: "Links over het midden. Rechts over het midden". Hij had nog maar één keer gevlochten in zijn leven en dat was op een Chiro kamp. Haar lange lokken voelden zacht aan en roken naar vanille. Na een paar minuten was de vlecht klaar en keek Mila hem dankbaar aan. Charlie en de jongens waren even naar de cafetaria gegaan omdat Alex zijn maag rommelde van de honger en daar maakte Jonas gebruik van. Hij zette zich naast Mila op het bed, stampte zijn schoenen uit en sloot zijn armen om haar heen. Hun kindje lag tussen hen in Mila's armen. Ze kusten elkaar teder. Plots zette Emma haar keel open en begon ze te spartelen. Mila kon haar met moeite vasthouden en legde haar over haar schouder. Zachtjes streelde ze over haar rugje en keek ze Jonas vragend aan. " Misschien heeft ze honger?", vroeg Jonas. Mila knikte een beetje zenuwachtig en Emma stopte maar niet met huilen. Jonas liep naar de deur en hing er het bordje met 'niet storen' op. Mila opende de knopjes van het ziekenhuishemd en legde Emma weer in haar armen. De baby vond onmiddellijk wat ze zocht en dronk gulzig. Het voelde wat pijnlijk, maar toen ze Emma's diep blauwe oogjes zag, verdween het gevoel langzaam. Jonas keek verwonderd toe hoe Mila Emma verzorgde. Ze wiegde haar traag heen en weer op een nummer dat ze ooit hadden gespeeld in de kelder van het Dam. Het was het prachtige liedje 'Belle'. Na enkele stille minuten met enkel het geluid van Emma die dronk, klonk er geklop op de deur. Mila deed haar hemd weer op zijn plaats en veegde Emma's mondje schoon met een doek die Jonas haar aangaf. Alex kwam binnen met een stuk appeltaart tussen zijn vingers. Charlie liep samen met Jimmy achter hem aan. Ze sloeg hem op zijn hoofd met een gemene lach. Alex wreef met een verwrongen gezicht over zijn pijnlijke achterhoofd. Hij keek met een boze blik naar Charlie en begon toen van zijn stuk appeltaart te eten. "Meneer hier heeft stiekem dit stuk appeltaart meegesmokkeld", zei Charlie beschuldigend en wijzend naar Alex, maar die had alleen aandacht voor zijn overheerlijk stuk taart. "Ze mogen veel zeggen over ziekenhuis eten, maar dit is zo lekker", zei hij smachtend naar het eten in zijn handen. Jonas, Mila en Jimmy proestten het uit, maar Charlie rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar, boos omdat ze geen gelijk had gekregen. Jimmy trok Charlie na even aarzelen de gang op. "Het is toch maar een stuk appeltaart", suste hij terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Charlie mokte wat en liet toen toe dat Jimmy zijn armen om haar heen sloeg. Ze voelde hoe alle kwaaltjes langzaamaan verdwenen en na een tijdje wenkte Jimmy haar weer naar binnen. De anderen keken haar een beetje beteuterd aan, maar Charlie toonde een schitterende lach en liep met haar armen gespreid naar Emma's wieg. Ze bleven nog zeker een uur en namen toen afscheid. Jonas lachte terwijl hij de deur achter zijn vrienden dicht deed. Hij liep naar het raam en keek door het glas. Voor hem strekte zich een mooi landschap uit met kleine huisjes en in de verte beboste heuvels. De hemel was blauw met enkele witte wolkjes. Mila keek met stilzwijgen toe. " Bevalt het uitzicht je?", vroeg ze geamuseerd. Jonas gniffelde en liep naar haar toe. Hij bracht zijn gezicht heel dicht tegen het hare en zei: "Dat van jou bevalt me veel meer". Mila nam zijn trui plagend vast en overbrugde de afstand die er nog tussen hen was met een kus. Al weer werd hun momentje verstoord, maar dit keer door een onzeker geklop. Jonas rolde met zijn ogen. Nu werden ze al voor de derde keer gestoord door iemand. Jonas stond recht en slenterde naar de deur. Hij glimlachte toen hij de deur open deed, maar die glimlach verdween meteen toen hij zag wie er in de deuropening stond. Brandon stond nerveus voor hem met een teddybeer in zijn handen. " Wat doe jij hier", siste Jonas. "Een vriendin bezoeken", beet Brandon toe. Mila's hoofd kwam piepen achter de hoek en een glimlach verscheen. Jonas zuchtte en liet Brandon met tegenzin door. Hij nam een besluit, liep naar het bed en kuste Mila extra lang. -Zo Brandon, laat het me je even duidelijk maken dat ze van mij is- dacht hij bij zich zelf. Met een ongerust hart sloot hij de deur achter zich.

Brandon kuchte even en trok Mila in een onhandige omhelzing. Hij moest toegeven dat het geweldig voelde. Plots kreeg hij de kleine Emma in het oog. Hij liet Mila los en liep naar het baby'tje dat in de wieg lag. " Wat is ze prachtig", stamelde hij, "Ze lijkt sprekend op haar moeder". Mila gniffelde en streelde zacht over haar vingertjes. De kleine Emma spartelde met haar voetjes en Brandon zette een hoog stemmetje op. " Wat ben je mooi. Kijk eens hier, ik heb iets voor je meegebracht.". Hij toverde een teddybeer achter zijn rug tevoorschijn en begon er voor haar gezichtje mee te spelen. Mila sloeg het lachend gade en gebaarde dat Brandon Emma in haar armen mocht leggen. Hij keek op zijn klok. "Oh, ik moet vertrekken naar mijn vader". Hij knuffelde haar stevig en plots kon hij het niet meer houden. Heel vluchtig kuste hij haar. Meteen wendde Mila haar hoofd af, maar het was te laat, ze had het gevoeld. Ze wou tegen hem schreeuwen, maar ze kon het niet. In plaats daarvan keek ze naar Emma. Brandon mompelde een 'sorry' en liet Mila verbaasd achter.
Niet veel later kwam Jonas vrolijk met een boeket bloemen in de kamer gelopen. Hij kuste haar, maar hij merkte dat ze een beetje afstandelijk deed. De kus van Jonas voelde gelukkig beter dan die van Brandon, maar toch bleef het aan haar knagen. " Hé wat is er?", vroeg Jonas bezorgd. Mila besloot dat ze het niet langer kon verbergen. "Brandon", fluisterde ze, "Hij heeft me gekust". Jonas voelde zijn bloed koken. -Had die gluiperd zelfs nu nog aan zijn meisje gezeten!- dacht hij woedend. Bijna wou hij de kamer uitlopen en hem het eens goed laten voelen, maar iets hield hem tegen. Het was wel de geboortedag van zijn dochter en niets zou dat in de weg staan. Hij vermande zich en trok Mila stevig tegen zich aan voor een kus. De terughoudendheid was weer verdwenen en deze keer werden ze niet gestoord.