Ghost Rockers: the perfect couple

Eeuwig als een ster of maan.

Een paar dagen later mocht Mila het ziekenhuis verlaten en was het incident met Brandon zo goed als vergeten. De automatische ziekenhuisdeuren openden zich en een geur van natuur verwelkomde hen. Mila moest even aan het licht wennen. Ze had zeker een week enkel licht gezien door het raam. In de maxi-cosi lag Emma vredig te slapen. Jonas had twee grote zakken vol cadeautjes in zijn handen, Tori had zich nogal laten gaan. De zon straalde veel warmte in het rond en een licht briesje waaide door de omgeving. Veel mensen keken hen verbaasd aan want voor de eerste keer hadden ze zich niet vermomd op straat. Kleine kindjes wezen en anderen fluisterden. Mila en Jonas voelden zich wat ongemakkelijk, maar tegelijkertijd waren ze ook trots op hun dochtertje. "Joehoe, hier ben ik", riep Tori zwaaiend bij de auto. Jonas rolde een beetje beschaamd met zijn ogen. Dat was dus zijn gekke moeder. Mila lachte bemoedigend naar hem en sleurde hem half mee naar de auto. Na enig sukkelen kregen ze Emma's maxi-cosi vastgezet in de auto. Emma sliep door heel de rit en Mila kon even rusten op Jonas' schouder. Een kwartier later waren ze weer bij 'Villa Santiago'. Jonas opende de deur en liep met de zakken naar binnen. Mila liep achter hem met Emma in haar armen, die al weer aan het huilen was. "Volgens mij heeft er iemand honger", zei Jonas lachend. Mila nam Emma uit de maxi-cosi en ging in de zetel zitten. Ze legde Emma aan de borst en meteen stopte het gehuil. Ze wiegde Emma rustig heen en weer en richtte haar gezicht toen naar Jonas. "Lach jij maar", zei Mila,"Ik wil jou ons kindje wel elke dag zien voeden hoor". "Dat kan ik niet", antwoordde Jonas zelfvoldaan. Mila moest inderdaad toegeven dat hij dat niet kon en ze zette een sip gezichtje op. Plots kwam er een idee en ze kreeg een gemene grijns. "Ok we sluiten dan maar een compromis, jij mag de luiers verversen". Ze zag Jonas' gezicht langzaam vertrekken. "Ik neem mijn woorden terug", zei hij proberend de situatie te redden. Mila schudde lachend haar hoofd. "Te laat van Loo". Jonas wou tegen haar ingaan, maar hij wist dat dat niet zou baten dus knikte hij gehoorzaam ja. "Wie het laatst lacht, lacht het best", zei Mila fluisterend tegen Emma, "Onthoud dat goed". Jonas zuchtte. Die raad zou hij ook beter onthouden.

Die avond sprong de klok op zeven uur. Mila wandelde met Emma in haar armen naar de omgebouwde logeerkamer. Ze trok de verzorgingsmatras uit de kast en legde haar kindje er voorzichtig op. Ze verzorgde haar naveltje omdat de dokter zei dat dat een navelbreuk zou voorkomen. Jonas kwam na enkele minuten zeuren dan toch de luier verversen en hij vond het uiteindelijk nog niet eens zo erg. Hij had blijkbaar te veel films gezien waarin baby's altijd urineerden in het gezicht van hun verzorger. Als laatste deden ze haar een mooi pyjama'tje aan en legden ze haar in de wieg. Mila legde een knuffeltje naast haar en begon een slaapliedje te zingen:
" Eeuwig als een ster of maan, onze liefde blijft bestaan. Als ik jou in mijn armen sla dan komen je dromen uit. Je droomt je dromen waar."
Jonas luisterde er met open mond naar. Wat kon zijn meisje toch prachtig zingen. Mila drukte een laatste kus op haar hand en streelde die toen op Emma's voorhoofdje. Ze bewoog even, maar bleef diep slapen. "Slaap zacht lieve meid", fluisterde ze voor ze hand in hand met Jonas de deur uit liep.
"Waarom zie je er zo ongerust uit?", vroeg Jonas even later. Mila sloeg haar ogen neer. "Ik heb veel gelezen over wiegedood", fluisterde ze. Hij streelde zacht over haar rug om haar gerust te stellen. " Hé, maak je niet zo'n zorgen". Mila keek hem niet zo geloofwaardig aan. Hij draaide haar gezicht naar het zijne. "Als je wil, dan kunnen we om de drie uur een kijkje gaan nemen". Deze keer knikte ze wel standvast en keek ze hem diep in de ogen. "Is er iets dat ik kan doen zodat je je wat beter voelt?", vroeg Jonas. Hij besefte dat hij dit nog al eens had gevraagd en dat ze toen uiteindelijk belandden in een babywinkel. Mila knikte en kuste hem zacht op zijn lippen. Jonas kuste haar gretig terug en zijn vingers belandden onder haar T-shirt. Het voelde zo raar. 5 maanden lang was de buik rond geweest en plots was die leeg. Mila had door waarom en verschoof zijn handen naar haar heupen. Dat zou misschien wat minder raar zijn. Jonas grinnikte. "Ik kan er wel weer gewoon aan worden hoor". Mila kuste hem opnieuw en Jonas hief haar op. "Hoe magisch, plots weeg je precies een paar kilo minder", plaagde hij. Mila sloeg hem speels op het hoofd en hij trok een gespeeld pruillipje. "Nu wil ik een toverzoen, daar", klaagde hij wijzend naar zijn hoofd. Mila gniffelde en plantte haar lippen op zijn hoofd. Een blik die zei: "Zo beter?", stond op haar gezicht. Jonas schudde speels zijn hoofd en wees naar zijn wang, neus en tot slot zijn lippen. Mila kuste ze allemaal één voor één. Nu ja, bij zijn lippen bleef het niet bij maar één keer.

"Kom eens naar papa", riep Jonas. Hij was gekleed in zomerse kledij. De zon stond hoog aan de blauwe hemel en het zeewater klotste tegen de rotsen. In het warme zand waggelden kleine voetjes richting Jonas. Emma gierde het uit toen ze naar haar papa liep. Ze had blonde krulletjes in haar en een een bloemenjurkje aan. De wind blies haar bijna omver, maar dat weerhield haar er niet van om in Jonas zijn armen te belanden. Jonas fluisterde met een ondeugende blik wat in haar haar oortje en Emma klapte enthousiast in haar handjes. Ze waggelde naar haar mama die op een deken voor picknick zorgde. Jonas liep naar Mila toe en kietelde haar samen met Emma, die eigenlijk maar wat met haar vingertjes bewoog. Jonas drukte een lange kus op Mila's lippen en Emma keek gefascineerd toe. Ze ging naast Mila staan en probeerde haar een lange kus te geven op haar wang. Jonas lachte bij dit gebaar en trok Emma recht. Hij zette haar op zijn schouders en wandelde naar de rotsen, maar Emma wou wandelen en niet gewoon zitten. Ze spartelde tot Jonas haar op de grond zette. Jonas keek één seconde om naar Mila. Haar gezicht stond gelukkig, maar plots sloeg dat helemaal om in paniek. Jonas draaide zich om toen hij een schrille kinderkreet hoorde. Het laatste wat ze zagen was een klein handje dat boven water kwam en toen wegzonk tussen de rotsen.

"Nee!", schreeuwde Mila luid. Badend in het zweet schoot ze recht. Ze veegde met haar hand over haar bezwete hoofd. Jonas schrok meteen wakker en probeerde haar te sussen, maar Mila worstelde zich uit zijn armen en liep naar de babykamer. Ze hief Emma ongerust uit haar bedje en legde haar op haar schouder. Tot haar geluk voelde ze hartslag en ademhaling. Een traan biggelde aan haar wimpers. Emma begon te geeuwen en opende haar oogjes. Plots voelde Mila twee sterke armen om haar heen. Jonas drukte haar en Emma rustig tegen zich aan. Hij kuste Mila's hoofd en depte het zweet een beetje weg. Zijn warme bovenlichaam bracht Mila weer tot rust. Mila liet Emma nog even drinken en nestelde haar toen weer in haar wiegje. Ze haalde de tut boven die ze van Jonas had gekregen en stak die in Emma haar mondje. Meteen nam de zuigreflex toe en viel ze weer in slaap. Jonas trok Mila uit de kamer en stak haar in bed. Hij ging achter haar liggen en streelde door haar blonde haren. Hij probeerde het deuntje dat Mila had gezongen te herrineren. "Eeuwig als een ster of maan", zong hij zacht, maar tegen het einde van de eerste zin was Mila al vertrokken.