Silent Run Away

Hoofdstuk 3 :Altijd

Flashback

Herrie maakte me wakker waardoor de pijn in mijn hoofd dan ook erger werd.
"Kai we moeten haar afmaken dat was de deal , niet opsluiten." hoorde ik een mannestem tegen iemand zeggen.
"Oh kijk Carlos ons kleintje is wakker." lachtte de persoon die blijkbaar Kai heet omdat zij de enigste twee die ook in de kamer staan zijn.

"Waar b-ben ik ?" vroeg ik stotterend terwijl ik achteruit kruip en met mijn rug tegen een muur beland. Snel kijk ik rond me heen en zag dat ik in een soort boerdeij zit dat half kapot is.
"Kom kom wees niet bang." zei Kai terug en kwam voor me gehurkt zitten.
"Je moet niet bang zijn als je deze vragen goed beantwoord." Snel knik ik terwijl tranen in mijn ogen staan.
"Hoe heet je ?" vroeg hij me toen en op deze simpele vraag kan ik al niet antwoorden. Ik weet mijn eigen naam niet eens mee...

"Weet je het niet ?" vroeg hij kwaad terwijl hij een zilver voorwerp uit zijn jaszak tok. Ik schudde hevig mijn hoofd en schuifde nog meer achteuit maar werd gewoon dichter tegen de muur gedrukt.
"Quinn , je naam is fucking Quinn !!" riep hij kwaad en nam mijn arm stevig vast.

Een gepijnigde gil ontsnapte mijn lippen terwijl hij de punt van het mes diep in mijn bovenarm stak en meere snedes begon te maken. Tranen lopen over mijn wangen  net als het bloed over mijn arm.
Nadat hij besluit dat het genoeg was stond hij grijnsend recht en liep samen met Carlos die de hele tijd gewoon toekeek weg.

Bang kijk ik naam mijn arm dat nu onder het bloed zit en zag een enkel woord, specifieker ; een naam staan

Quinn

einde flashback

Zweetend , schreeuwend en huilend word ik wakker van mijn nachtmerie dat eerder een flashback  van de eerste dag dat ze me gevangen namen is.

"Quinn , rustig. Niemand gaat je iets doen. Hier ben je veilig." zei een stem plots.Ik keek op en zag Logan op de rand van het bed zitten.
Bang schuif ik naar achter tot ik slecht een bolletje ben met mijn rug tegen het bed.
"Je moet niet bang zijn Quinn." zei hij zachtjes en hield zijn handen omhoog. Mijn hand ging naar mijn arm op de plaats waar het litteken er nog steeds is.

Quinn

"Is er iets met je arm ?" vroeg Logan me bezorgd en ging vlak voor me zitten. Ik schudde mijn hoofd maar Logan luisterde niet en nam mijn  arm voorzichtig beet en deed mijn mouw omhoog tot het litteken helemaal tervoorschijn kwam.

"Wie heeft dat bij je gedaan ? " vroeg hij bezorgder dan ervoor terwijl hij naar adem hapte. Het dan ook een gigantisch litteken , het neemt heel mijn bovenarm in beslag.
"Quinn  , zeg aub wie." smeekte hij plots met tranen in zijn ogen. Waarom is hij toch zo ongerust ?
Ik nam het kleine whitebord en begon met bevende handen te schrijven.

'Kai & Carlos.' schreef ik  neer en liet het zien.
"Zijn dat de mensen die je pijn hebben gedaan ?" ik knikte terwijl nog meer tranen over mijn wangen rollen.
"Hoelang ?" terug nam ik het bordje en schreef
'ongeveer 5 jaar'

Tranen rollen nu ook overe Logan's wangen en omhelsde me plots.
"Het spijt me zo." snikte hij. Raar genoeg ben ik niet bang , Logan met zijn armen rond me heen liet me zelf veilig voelen en zo heb ik me al minstens 5 jaar niet meer gevoeld.
"Probeer anders nog wat verder te slapen , het is 3 uur 's nachts." zei hij zachtjes en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik knikte en ging terug onder de lakens liggen en viel niet veel later in een rustige slaap.

****

"Je moet echt terug naar school , je bent nog maar 17." zei Alice op haar zelfde moederlijke toon die ze bij mij altijd gebruikt. Sinds gisteren avond - na de nachtmerrie- wouden Alice en Logan meer over me weten. Veel valt er niet te weten , ik weet niet eens of mijn ouders nog leven , of ik broers of zussen had , waar ik juist woonde of wat mijn achternaam is. Ze weten dus wel dat ik 17 ben en willen me daarom terug naar school sturen. Ik snap het niet , ze weten dat ik het nog moeilijk heb en dat dat niet snel gaat veranderen.

Elk geluid , elke beweging , gewoon alles doet me aan Hen denken maar gelukkig ben ik hier veilig-dat gevoel heb ik toch-.
Ze willen me dus misschien terug naar school sturen en dwingen me om wat meer te eten maar ik dat ze het voor mijn eigen bestwil doen.

'Ik ben sinds mijn 12 niet meer naar school geweest." schreef ik op en liet hen het bordje zien dat ik van Alice mag bijhouden om te kunnen communiceren.
"Dat weten we maar proberen kan geen kwaad toch ? De school is 30minuten hier vandaan , je kan altijd terug komen als het toch niet goed gaat." vertelde Logan me en keek me bijna smeekend aan.
"En ik ben er ook nog." voegde hij er blij aantoe.

Zuchttend geef ik toe. Ik ga dus na 5 jaar terug echt terug naar school...

Ze verwachtte toch niet dat ik daar wel ga praten?
Wat als ze me uitlachen ?
Wat als ik gepest word ?
of erger...
Wat als Kai en Carlos me terug vinden ?

"Quinn rustig. Je bent daar veilig. Niemand kan of gaat je daar pijn doen." verzekerde Logan me terwijl Alice al aan het bellen is met de school.
Ik knikte wel maar geloofde hem echt niet. Ze vinden me altijd terug

Altijd

Flashback

Ik zit hier nu al wat voelt als maanden maar in werkelijkheid nog maar twee dagen zijn. Ze geven me een beetje tot gaan eten en slagen me wanneer ze in een slechte bui zijn. De snedes in mijn bovenarm zijn rustig aan het genezen maar bij elke klap dat ik krijg scheuren ze weer open.

"Ah , kleintje weer in je eigen gedachtte gevangen ?" kwam Kai lachend binnen. Snel knik ik want bij elk woord of geluid dat ik maak worden ze boos en slagen nog harder...

"Geef  ze toch een pauze , ze is bang en moe. Laat haar even op krachten en laat ze slapen." zei Carlos die inmiddels naast Kai is komen staan. In de twee dagen dat ik hier ben heb ik ondervonden dat Carlos de liefste van de twee is. De persoon die het minste geweld gebruikt , de persoon die me het meeste eten geeft en altijd een schuldige blik op zijn gezicht heeft in plaats van een dodelijke.

"Wat jij wilt." mompelde Kai kwaad en stormde de kamer uit. Carlos keek nog even naar me met spijt en schuldgevoelens in zijn ogen en verliet nu ook de kamer. Normaal gezien zou ik het slot horen dicht vallen maar dat is dit geval dus niet.

Langzaam sta ik recht oppassen voor de wonden en blauw plekken en strompel naar de deur. Opluchting en hoop overlaad me als ik merk dat de deur daadwerkelijk open is.
Buiten hoor ik auto's wegrijden dus dit is het moment om weg te gaan , te vertrekken uit deze hel.

Langzaam zet ik een stap buiten de kamer , dichter bij de voordeur , dichter naar vrijheid...

Aan de voordeur negeer ik alle pijn en begin te lopen. Ik kijk rond me en merk dat we midden in het bos zijn. Ik blijf rennen en blijf de pijn negeren en loop letterlijk voor mijn leven.

"Fuckkk !!" hoorde ik iemand roepen.
Kai

Ik blijf lopen maar door alle adrenaline in me zie ik de wortels dat uit de grond groeien niet en struikel er los over. Mijn broek scheurd bij mijn knie die onder het bloed zit. Terwijl ik mijn knie aan het inspecteren ben hoor ik plots voetstappen.

Voetstappen ?!

Shit ! Snel kruip ik achter een boom en verstop me voor het paar. De voetstappen verdwijnen langzaam dus ik kom achter de boom vandaan. SHIT !

"Gevonden!" zei Kai gemeen die recht voor me staat.
"We vinden je toch altijd dus loop de volgende keer godverdomme niet meer weg !!"

einde flashback

ALTIJD...