Silent Run Away

Hoofdstuk 6 : ALTIJD

"Hej het spijt me , ik had je niet alleen moeten laten..." zei Logan me met spijt in zijn stem. Ik ademde een paar keer stevig in en uit voordat ik me herpekte en gaf een kleine glimlach. De bel ging dus ik nam snel mijn boeken en loop samen met Avery mee. Nadat ze die twee jongens heeft weggestuurd heb ik het gevoel dat ik haar wel kan vertrouwen al heb ik nog mijn twijfels...

"En waarom zijn de twee damens te laat in mijn les ?" vroeg de leerkracht die denk ik rond zijn veertig is. In het midden van zijn hoofd is zijn donker bruin haar aan het uitvallen wat nog maar een kale plek achterlaat , hij had een wit hemd aan waar je zijn bierbuik goed in kon zien.

"Quinn hier is nieuw en ik was haar de school aan het laten zien." antwoorde Avery met een onschuldige glimlach terwijl ik naar de grond keek die opeens veel interessanter is.
"Ah oki. Laat dit de laatste keer zijn en Avery nu naar je plaats. Quinn kom jij maar naar voor om je voortestellen." zei de leerkracht waarvan ik zijn naam nog steeds niet weet.

"Euhm meneer , klein probleempje-" begon Avery toen ze zag dat ik begon te paniekeren wat de leerkracht zijn wenkbrauwen deed optrekken.
"-Ze praat niet." heel de klas' mond viel open en keken me allemaal met grote ogen aan.
"Ze praat niet ? Is dat correct Quinn ?" vroeg hij me met al zijn aandacht. Alle ogen dat op me gericht zijn zijn gevuld met ongeloof en amusement wat me angstig laat voelen , laat de klas kleiner lijken , de muren lijken op me af te komen. Mijn hartslag versnelt wanneer ik rustig maar zienbaar knik.
"Oki ga dan maa zitten zeker." zei de leerkracht lichtelijk geïrriteerd. Weer knikte ik en ging op de open plaats bij het raam zitten.

***

De les ging zoals ik had gehoopt snel voorbij -net als al de andere lessen-. Elke les heb ik samen met Avery gehad dat langs de ene kant wel een opluchting is. Na deze morgend en al de lessen dat we samen hebben gehad vertrouw ik haar wel en weet bijna zeker dat ze me niets zou doen.

Het is nu middag en Avery heeft me een soort van gedwongen om bij haar en haar vrienden te gaan zitten. Ze zei dat Logan er ook zou zijn maar hem had ik nog nergens gezien.

Wel die ene jongen van deze morgend , hij zat zelf vlak voor me. Schuldgevoelens waren duidelijk te zien in zijn ogen.

"Quinn was het toch ?" Vroeg Charlie me waarop ik langzaam knikte en naa mijn handen keek. Bang dat hij sebiet hetzelfde flikt.
"Het spijt me van er straks. Elliot wou de 'nieuwe' even beet nemen. Sorry" zei hij eerlijk. Je zag dat hij zich schuldig voelde.

Ik nam het kleine white-bordje uit mijn tas en begon te schrijven.
'Ik begrijp het wel. Was gewoon even geschrokken' Hij knikte en begon te eten. Ondertussen was Avery ook terug samen met een ander meisje.
Ze was gekleed in een lichtroze kleedje dat net boven haar knie stopte gecombineerd met een wit vestje en platform schoenen in dezelfde kleur als het kleedj. Ze was gewoon prachtig.

Toen ik terug opkeek zag ik haar naar me staren met open mond , wat me onwennig deed voelen. Ik keek weg en begon nerveus met mijn haar te spelen.

"Ma-" begon ze maar werd onderbroken door Avery.
"June dit is QUINN." Zei ze met de nadruk op mijn naam. Ik keek terug op en zwaaide kort tot ik de pijn in haar ogen zag.

Net als iedereen zag ze me als iemand anders en weeral stelde ik ze teleur wanneer ze er achterkwamen dat ik die persoon niet ben.

Tranen vormde in mijn ogen , snel stond ik recht en loop weg zonder naar hun geroep te luisteren. Ik bleef lopen en kwam bij het sportveld aan.

Op het sportveld zijn allerlei jongens aan het voetballen met hier en daar een meisje tussen. Als ik even rond kijk spot ik een bankje waar nog niemand zit. Snel loop ik erop af en ga zitten. Ik zet mijn boekentas naast me en haal wat schetspapieren eruit en begin te tekenen.

Al snel staat mijn blad vol met verschillende dingen ; Kai's ogen die er altijd leeg uitzagen , de messen die ze graag op me gebruikte , de kamer waarin ik altijd zat , de grijns van Kai die verscheen wanneer ik het van de pijn uitgilde , de ogen van Carlos die altijd gevuld waren met schuld,...

"Beetje depressief vind je niet?" Kwam er vanachter me. Ik verschiet van het plotselinge geluid en een klein gillegje ontsnapte mijn lippen.
"Ow sorry. Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken." Grinnikte dezelfde stem. Ik draaide me om en kwam oog in oog met die ene vriend van Logan van deze ochtend. Jay?

Ik zwaaide even genant en keek terug voor me naar de jongens die nog steeds aan het trainen zijn en zag plots Logan lopen.

"Is die plaats bezet ?" Vroeg hij me en wees naar de open plek naast me. Ik schudde mijn hoofd en stak mijn schetspapieren snel in mijn boekentas voordat hij er meer vragen over kon stellen.

"Dus jij praat niet veel eh?" Lachte hij. Ik schudde glimlachend mijn hoofd en keek naar hem op.
"Dit klinkt misschien heel raar maar je lijkt echt op een vriendin van me." Lachte hij nerveus maar zijn lach kwam niet tot bij zijn ogen. Die waren gevuld met pijn.

'Marley?' Schreef ik op het kleine bordje. Hij knikte langzaam en verdrietig en gaf me een kleine gebroken glimlach.

'Het zijn mijn zaken niet maar wie is Marley?' Vroeg ik hem weer via het bordje.
"Ze was mijn vriendin toen ik 13 was"zuchtte zijn verdrietig. Hij had waarschijnlijk mijn verwarde blik gezien want ging verder met het vertellen.

"Ze verdween plots. Niemand wist waar ze was. Haar ouders zeiden dat ze was weggelopen maar dat geloof ik niet. Ik ken Marley , ze zou nooit weggaan zonder iets te late weten. Ik weet dat ik maar 13 was maar ze was alles voor me. Ik hield zoveel van haar. Ik hou nog steeds heel veel van haar." Vertelde hij me. De tranen die hij inhield stroomde over zijn wangen. Tranen voor zijn vriendin , de persoon waarvan hij zielsveel van houd zelf na 5jaar.

'Wat is er gebeurd met haar , als ik vragen mag?' Schreek ik op.

"Ze is nooit teruggevonden." Zei hij zachtjes. Meer tranen kwamen en niet veel later begin het snikken. Niet goed wetend wat te doen slaag ik mijn armen rond hem en probeer hem te kalmeren. Na zo'n 5-10minuten is het me ook gelukt en kijkt hij me verongschuldigend aan. Ik lach zachtjes terug en wend mijn blik weer naar het veld waar Logan nog steeds speelt tot dat ik iets zie bewegen in het bos achter het veld.

Al is het ver weg zie ik helder wat het is dat zo beweegt. Of moet ik zeggen wie.

KAI
CARLOS

Mijn ogen vergroten uit angst en mijn handen beginnen te trillen. Snel neem ik mijn spullen en loop snel naar binnen terwijl ik voor de tweede keer iemand negeer die me terug roept.

Ze hebben me gevonden. Ze hebben me gevonden.

Kai's woorden komen mijn gedachten terug binnen gekropen en maken me stilletjes aan gek. En wanneer ik een toilethokje in loop hou ik het niet meer en barst in tranen uit.

' we vinden je toch ALTIJD dus loop godverdomme niet meer weg!!"

ALTIJD
-----------------------------------
Hejjj het is super lang geleden dak hier heb geschreven... Oops sorry. Eumm als er veel fouten in staan (zo als altijd)sorry heb dit hoofdstuk met mijn gsm gemaakt.
Hope joe like it !! Xx polle