Ο Ιπποτης μου

Κεφαλαιο 2

ΜΑΡΙΑ

Η Μαρία τριγύριζε στην αγορά ανάμεσα στο πλήθος των τουριστών που απολάμβαναν την καυτή αυγουστιάτικη βραδιά. Έφαγε το παγωτό βανίλια , ήταν η ανταμοιβή της για έξι μέρες αποχής από το παγωτό για την απώλεια ενός κιλού και αρνήθηκε να σκεφτεί τις θερμίδες. Κοίταξε τις βιτρίνες μοδατων καταστημάτων που ήταν πέρα από τις οικονομικές της δυνατότητες και χειροκρότησε τις κεφάτες δωρεάν παραστάσεις των καλλιτεχνών του δρόμου . Και σκέφτηκε τον γοητευτικό άγνωστο με τα εκπληκτικά μπλε μάτια και το γεμάτο ενδιαφέρον χαμόγελο .

Δεν είχε πολλά από αυτά στη ζωή της, ούτε γοητευτικούς αγνώστους ούτε χαμόγελα γεμάτα ενδιαφέρον και δεν την πείραζε αυτό . Εξάλλου ήταν διασκεδαστικό να τρέφει τη φαντασίωση ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι ανάμεσα τους αν το είχε ενθαρρύνει εκείνη . Άλλωστε τέτοιες γνωριμίες συνέβαιναν μόνο στα ρομαντικά μυθιστορήματα που καταβρόχθιζε δυο δυο την εβδομάδα . Η ζωή της ωστόσο δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από το περιεχόμενο ενός ρομαντικού μυθιστορήματος . Στην πραγματικότητα , τον τελευταίο καιρό έμοιαζε περισσότερο με βιβλίο τρόμου .

Αποφασισμένη να μην σκεφτεί τη δυσάρεστη κατάσταση με τον πρώην φιλο της , συνέχισε να προχωρά επιλέγοντας αντί να σκεφτεί κάτι λιγότερο δυσάρεστο . Το γεγονός ότι ήταν πάρα πολύ δειλή έστω για να ενθαρρύνει τη σπίθα ενδιαφέροντος που χόρευε σ'εκεινα τα εκπληκτικά μπλε μάτια.

<<Λες και θα συνέβαινε τίποτα ακόμα και αν το έκανα>> μουρμούρισε, καθώς μια ξανθιά με αγαλμάτινο κορμί , ακριβά επώνυμα ρούχα και άψογο μακιγιάζ την σκουντηξε κατά λάθος.
<< Συγνώμη>> μουρμούρισε η Μαρία , μολονότι δεν ήταν εκείνη που έφταιγε .

Ένας τύπος που έμοιαζε χρηματιστής με ακριβά ιταλικά παπούτσια και βλοσυρό ύφος όρμησε προς το μέρος της.
<< Συγνώμη>> , μουρμούρισε η Μαρία και παραμέρισε .

<<Γιατί το κάνεις αυτό;>> την είχε ρωτήσει η φίλη της η Κατερίνα την τελευταία φορά που είχαν βγει για φαγητό και είχε ζητήσει συγνώμη από τον σερβιτόρο επειδή η σούπα της ήταν παγωμένη και το μαρούλι στη σαλάτα της τόσο μαύρο όσο ένα σκουριασμένο σαράβαλο
<<Δεν οφείλεις σε όλο τον κόσμο μια συγνώμη για τα λάθη του. Έχεις και εσύ δικαιώματα>> της είχε πει.

Ναι. Είχε δικαιώματα. Είχε το δικαίωμα να παραμείνει συνεσταλμένη. Δεν μπορούσε να το αποφύγει. Ήταν έμφυτα απολογητική, αξιολύπητη και εξίσου απελπιστική. Απλώς ήταν πιο εύκολα να λυγίζεις από το να ορθώνεις το ανάστημα σου.