The Unpredictable

~ ΚΑΦΑΛΑΙΟ 2 ~

Οταν εφτασα στο αεροδρόμιο η ωρα ήταν 10:00 . Γαμωτο παλι αργησα. Βγήκαν από το αμάξι γρήγορα και ετρεξα μέσα στο αεροδρόμιο. Εψαχνα απεγνωσμένα να βρω τον Πανό αλλά πουθενά.
Τοτε άκουγετε ανακοίνωση

* Η πτήση για Βραζιλία είναι έτοιμη να απογιωθει*

Fuck δεν προλαβα. Τώρα θα νομίζει οτι δεν ήθελα να τον αποχαιρετησω και ακόμα χειρότερα θα νομιζει δεν νοιαζομαι για αυτον.

Γυρνοντας το σωμα μου για να φύγω έπεσε το μάτι μου πάνω στον.... Κώστα. Αυτος γιατί είναι εδώ σκέφτηκα. Μετα είδα οτι είναι όλοι εκεί και κοιτάνε απο το παράθυρο το αεροπλάνο που απογιωνεται. Χωρίς να το καταλάβω τα πόδια μου προχωράνε προς τα εκεί. Στέκομαι ακίνητη δεν ξέρω τι να πω. Λες να έχουν εκνευριστει μαζί μου?

Το πρωτο μάτι που με αντίκρισε όταν σταμάτησε να βλέπει απο το παράθυρο ηταν η Μαρια η πενταχρονη αδελφή μου.

- " Εύα". Είπε γεμάτη χαρά που με έβλεπε ξανά και έπεσε αμέσως στην αγκαλιά μου.

Εγώ ξαφνιστικα στην αρχή αλλά αντεπεδοσα την αγκαλιά αφού εσκηψα στο υψος της. Ενταξει είμαι κοντή αλλά όχι όσο και ενα πεντάχρονο.

Μετα γυρισαν όλοι ακόμα και ο κ.Πέτρος ,ο μπαμπάς του Κώστα.

- " Εύα" είπε και η Λυδία με ενθουσιασμό και με αγκάλιασε σφιχτά.

- " Αγάπες μου ". Είπα

- " Δεν προλαβες. Αυτό δείχνει ποσο πολύ νοιαζεσε για τον αδελφό σου ". Είπε αυστηρα η μητέρα μου.

Δεν ήξερα τι να πω. Αφησα την Λυδία και την Εύα απο την αγκαλιά μου και την κοίταξα.

- " Απλα αργησα να ξυπνησω ". Είπα απολογητικά.

- " Δικαιολογίες. Τέλος πάντων δεν θα κάτσω να ασχοληθώ άλλο μαζί σου. Να ξέρεις οτι έχουμε κανονίσει να πάμε με τον Πέτρο και την Μαρίνα ,όπως βλέπεις, στο εξώχικο στην Λευκαδα. Αν θέλεις και αν προλαβεις, έρχεσαι". Είπε και τόνισε την λεξη προλαβεις.

Με τα λογια αυτά ενιωσα την καρδιά μου να σπάει , ποτε δεν μου είχε μιλήσει η μαμά μου έτσι. Ποτε μπροστά σε κοσμο.

Δεν είπα κάτι απλα την κοίταξα λίγο και μετα έφυγα για το αυτοκίνητο μου. Καθώς προχωρούσα η μαμά μου φώναξε.

- " Και φτιαξε και τα μαλλια σου λίγο. Πως τα έκανες έτσι". Φώναξε

Αδιαφορισα εντελώς και απλα μπήκα στο αμάξι μου και έφυγα. Δεν ξέρω που πηγαινα.

Μεριά Κατερίνας ( μητέρα της Εύας )

- " Καλά βρε Κατερίνα γιατί της μιλησες έτσι?". Μου είπε η Μαρίνα ( μητέρα του Κώστα )

- " Εεε δεν παει άλλο δεν φτανει που δεν ήρθε χθες το βράδυ, δεν ήρθε ούτε καν για να αποχερετησει τον ίδιο της τον αδελφό". Είπα αγανακτησμενα

- " Μαμά δεν νομιζω να το ήθελε. Εχει αλλάξει απο τοτε που έφυγε, στο λέω γιατί μιλουσα μαζί της όλα αυτά τα χρόνια, ενω εσύ απλα την πήρες ενα τηλέφωνο". Είπε η Δημητρης

- " Ωραία το παραδεχομαι μπορεί να έχει αλλάξει αλλά όχι και έτσι. Να μην έρχεται να δει τον αδελφό της". Είχα πολλά νεύρα μαζί της.

- " Αν θέλει να ερθει στην Λευκαδα θα έρθει, αφήστε την κ. Κατερινα, νιώθει οτι την καταπιέζεται". Είπε η Αφροδίτη η κοπελα του Δημητρη

- " Καλά τελος πάντων, αφηστα τα τώρα αυτά και πάμε να περάσουμε καλά ". Είπε ο Αρης ο κολλητός του Δημητρη

Κατευθυνθηκαμε προς τα αυτοκίνητα, ειχαμε δυο, στο ενα ηταν ο Δημήτρης, η Αφροδίτη, ο Αρης , ο Κώστας, και .η Πεννυ ( η κοπελα του Αρη ) μαζι και ο σκυλος του Κωστα, ο Εκτορας, ενω στο άλλο εγώ, ο Πέτρος, η Μαρίνα, η Λυδία, η Μαρία και ο Γιάννης ( ο μπαμπάς της Εύας ).

Μπήκαμε μέσα και ξεκινήσαμε...

Μετα απο μισή ωρα είχαμε φτασει. Ανεβήκαμε πανω στο σπίτι. Και φταξαμε τα πραγματα μας στα δωμάτια.

- " Παιδιά εμείς πάμε να παρουμε τρόφιμα απο το supermarket ". Είπα στα παιδιά.

- " νταξει ". Ειπαν όλοι μαζί απο τον πανω όροφο.

[....]

Μεριά Εύας

Αφού έφυγα απο το αεροδρόμιο πήγα σε μια παραλία να σκεφτώ και να ηρεμησω. Σκεφτόμουν αυτά που μου είπε η μαμά, πραγματικα στεναχωριθηκα παρα πολύ, νοιαζομαι για ολους και για τον Πανό, αλλά η ηλιθεια δεν προλαβα. Ποτε δεν προλαβαινω.

Καθόμουν στην άμμο και κοιτασα το κύμα που εσκαγε στην ακτή. Απλα το κοιτασου και σκεφτόμουν. Τοτε ενιωσα ενα σκουντηγμα στο χέρι μου . Ηταν η Bella ήθελε να της πετάξω το ξύλο που κρατούσε στο στομα της για να παει να το πιάσει. Χαμογεοασα με αυτή την εικόνα.

- " Κοπελα μου ". Είπα χαμόγελαστα.

- " γαβ γαβ ". Γαβηγισε χαρούμενα

Πήρα το ξύλο και της το πεταξα. Συνεχίστηκε αυτό μέχρι που αρχισε να νυχτώνει οπότε προχώρησα προς το αμάξι.

- " Bella ". Φωναξα στον σκύλο μου να ερθει.

Μετα απο λίγα δευτεροπλετα η Bella ήρθε μπήκε στα πίσω καθησματα. Αναψα την μηχανη και οδήγουσα με προορισμό την Λευκαδα, το εξωχικο μου.

.
.
.
.
.
.
.
.

Πως να νιώθει η Εύα μετά απο όλα αυτά που της είπε η μητέρα της?
Θα δουμε στο επόμενο παρτ.

Στο επόμενο κεφάλαιο θα έχουμε μεριά Κώστα!!!!

ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ.