KABANATA 4
"Tita! I'm home!" sabi ko after kong isara yung pinto.
"Oh, nandyan ka na pala, Amanda. Tamang tama ang dating mo. Kakatawag ko lang sa UP. Pwede ka daw pumasok sa second sem!"
"Oh." tapos mejo tumango-tango ako.
"It's a great thing talaga! Kasi naman nung tumawag ako super thrilled yung nakausap ko. Nasa top 100 ka kaya, so they don't want to lose you. Asset ka!"
"Hahaha. ASS-et. Pwet ako." medyo tinry ko magjoke nito. Eh si Tita naman kasi madaling patawanin. So yun, tumawa naman siya. Kasi gusto ko lagi siyang masaya. Pag nakikita ko siyang tumawa, nabubuo yung araw ko. Napakaganda din kasi ni Tita especially when she smiles or laughs.
Actually, isang reason din kung bakit gusto ko siya tumawa lagi ay... sa totoo lang super naaawa ako sa kanya sa mga pinagdaanan niya sa buhay, kasi ang kwento niya sa akin, nung mga four years old daw ako, namatay si tito, yung asawa niya. Buti nalang nakatanggap siya ng pera nun dahil sa position ni tito sa trabaho. So after that super sad event, mag-isa niya na akong pinalaki. Isa pa, buti nalang nagtatrabaho din si Tita, so eto nabuhay naman kami ng maayos.
Until mga ten years old ako, umiiyak parin si Tita. Nun ko nalaman yung tungkol kay Tito kasi nung nagpunta siya sa sementeryo nung undas, sinama niya ako. Pero since naging teen na ko, nalessen yung pagiyak niya. Ngayon, pag may special occasion niya nalang namimiss si tito. Hindi na siya masyadong umiiyak. Well at least hindi ko na siya nakikitang umiyak. I'm not sure kung umiiyak siya in secret...
I just want to prove na hindi mistake na inampun niya ako. I want to be the daughter that she never had.
"Okay, good one. Pero, Amanda dear, sure ka ba na you want to pay for your tuition? Kasi nakaipon na naman ako nung tumigil ka. Actually, kahit hindi ka tumigil, okay lang sana. Pwede naman ako umutang sa mga friends and co-workers ko eh."
"Tita, we've talked about this. Okay yung bayad sa part-time job ko. Marami na din akong naipon." So this is a lie. Since sixteen lang ako, walang tumatanggap sa akin na good-paying job. Puro mga typing jobs lang. Eh konti lang yung sweldo dun. So, as you obviously know now, i steal. In the first place, i never wanted to steal. As in hindi ko kinaya nung una akong nagnakaw. Kaya lang may nameet ako one time. Isang guy na magnanakaw, si Alex. Ang sabi niya sa akin, dati din ay ganun siya, ayaw niya magnakaw talaga. Pero ang naging solusyon niya ay nagnanakaw nalang siya sa mga obvious na rich people. Yung mga horders at mga sa tingin niya ay mga tao na pwede namang magspare ng konting pera. So that's what i did starting that time. Almost one year na ko sa "part-time job" na to. At siyempre, with the help of Alex, madali akong ngaing expert. hehe. Pag gwapo naman kasi ang mentor mo, diba gusto mo mag-impress? xD
"Hay. If you say so." tapos nagsad face si Tita.
"Tita naman, you're not obliged to pay for my tuition." Yung parents ko dapat ang gumagawa nun, and since wala naman silang pakialam kung anu na nangyari sa akin, i will try my best to fend for myself. The least i can do is gumawa ng chores and pay for my tuition in college. Gusto ko sana sabihin lahat ng ito, kaya lang i'm sure na pag sinabi ko to, idedefend niya ang biological mother ko, na best friend niya. At mauuwi lang ito sa isang super emotional argument at isang buong gabing iyakan at pageexplain at pagsosorry.
Kasi naman never ko pa talagang nakita sa personal ang biological mother ko. Sa pictures lang nung high school at college sila ni Tita. Super best friends sila. Pero ang super nakakapagtaka ay after daw iwanan ng biological father ko yung biological mother ko, hindi na sila nagkausap ni Tita. That was sixteen years ago.
"Ah, anyway, kung nakapagdecide ka na, wala na kong say doon. Sabi nga pala nung nakausap ko, you can enroll tomorrow. Gusto mo bang samahan kita?"
