10 Things To Do Before 17

Κεφαλαιο 8

Τα πρόσωπα μας απεχουν μερικά χιλιοστά μακρυά και ακουω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.Ταυτοχρονα μια φωνή μέσα μου , με ρωτάει με μανία τι σκατα συμβαίνει μαζί μου και δεν σηκωνομαι να φύγω. Τι γίνεται τώρα?Θα με φιλήσει?
Με κοιταει μεσα στα ματια για λιγη ωρα και στην συνεχεια απομακρύνει το κεφάλι του.Τοσο απλα.Διχως να αγγιξει τα χειλη μου.Εγω ανακουφισμενη και ταυτόχρονα μπερδεμενη απελευθερωνω την ανασα που κρατουσα τοση ωρα.Ειμαι σιγουρη οτι αν δεν εφευγε απο κοντα μου, θα είχα σκάσει.

"Θα σου έλεγα να με φιλησεις ως τρίτη πρόκληση αλλά...δεν είσαι ακόμα έτοιμη να φιληθεις μαζί μου", λέει ψυθιριστα στο αυτί μου ,με αυταρεσκο τροπο και εγώ θέλω τόσο πολύ να τον βαρεσω και να σηκωθω να φύγω.Είναι απίστευτα εγωκεντρικος. Παρόλα αυτά μένω προσπαθώντας να συγκεντρωθω, ώστε να βρω κάτι έξυπνο να απαντήσω.Πρέπει να τον κάνω να νιωσει κατώτερος.Να αισθανθεί άσχημα.

"Δεν θα έκανα αυτή τη πρόκληση έτσι κι αλλιώς", είναι το καλύτερο που βρισκω να πω και προσπαθώ να το παίξω παντελώς αδιάφορη με σκοπό να τον μειωσω.Βεβαια το να το καταφέρω αυτο,δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο.Είναι αναίσθητος και σκληροπετσος.Δεν αφήνει τίποτα να περάσει το τοίχος που έχει υψώσει προς όλους τους ανθρώπους.

"Θα με παρακαλας σε λίγο καιρό.Άλλες κοπέλες θα σκότωναν για να είναι στην θέση σου.Έστω και για να μου μιλάνε.Ειμαι περιζήτητος και είναι τιμη σου ,που αυτή την στιγμη είσαι εδώ, δίπλα μου."λέει γελώντας ,βάζοντας τα χέρια του μέσα στις τσέπες του παντελονιου του.Τόσο χαλαρό αυτό το παιδί.Πως γίνεται να τα παίρνει όλα στην πλάκα?

"Μην χαίρεσαι Αλέξη,δεν πρόκειται να αισθανθώ χαρούμενη που σου μιλάω"λέω κάπως αργά καθώς θέλω να προσέχω τα λόγια μου σε αυτόν.Δεν θέλω να του πω κάτι παραπάνω.Άλλωστε μετά την "μη επιτυγχημενη επαφη"ανάμεσα μας ,νιώθω μια μικρή αμηχανία."Τέλος πάντων,δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να μου πεις για την 3η πρόκληση?Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το χαζο-στοίχημα άλλωστε.Αρκετά παρατραβηξε το αστείο."λέω σκληρά αλλά ταυτόχρονα με γλυκό τρόπο.Εχώ , εγώ το θάρρος,να μιλαω τόσο άνετα στον Αλέξη.Σε έναν τέτοιο είδους αγοριού.Ίσως η παρέα του,να μην μου έκανε τόσο κακο.Μου τονωσε την αυτοπεποίθηση,σίγουρα.

"Σήμερα το απόγευμα , προς το βραδάκι ξέρεις , θα πάω κάπου.Είναι λίγο επικίνδυνα για εμενα , αλλά εσένα πιστεύω θα σου αρέσει.Εσύ δεν θα κανεις τίποτα, απλα θα κοιτας.Πάλι καθαρή θα την βγάλεις,ατιμουλα."λέει και τσιμπάει τα μάγουλα μου καθως ένα γέλιο στολίζει το πρόσωπο του.Η προηγούμενη αμηχανία, με αποχωρίζεται σιγά σιγα.