YALNIZ

7.Bölüm:Boşluk

"Sora?Uyuyor musun?"dedim sarsarak.Buraya geldiğimizden beri konuşmamıştı.Ona verdiğim yorgana sarılmış arkasını dönmüştü.
"Naruto-kun..Ona biraz izin verelim.Çok şey yaşadı."dedi ve elini omzuma koydu.
"Haklısın.Öyleyse yatakları hazırlayalım.Yarın erken kalkmam gerekecek.İşe gideceğim."
"Tamam Naruto-kun."
Yorganın yaz mevsiminde iyi bir seçim olmadığını anlamıştım.Üstümden attım.Deniz fenerinin penceresinden dışarıya baktım.Ağustos böceklerinin sesini duydum.Yeşilliklerle dolu bir yerdeydik.Ormanın içinde bir deniz feneri..Ve etrafımız da göl vardı.Deniz canlılığını yitirmişti.Gecenin berraklığı..Beyaz...Beyaz küçük yuvarlaklar..Yıldızlar..Dışarıya çıkmaya karar verdim.
Ayaklarımı serin göle soktum.İyi hissettiriyordu.Çimenlere yaslandım ve yıldızları izlemeye devam ettim.
"Anne...Sen de ...Bu yıldızlar gibi...Benden çok uzaksın.Peki bizi izliyor musun?Bizi koruyor musun?Yaptıklarım..Doğru mu?Ben..O an ne yapacağımı bilemedim.Korktum..Sora'ya zarar vermesinden çok korktum anne..."
"Naruto-kun?"
Yüksek sesle konuştuğum için beni duymuş olmalıydı.
Yanıma geldi ve o da uzandı.Uzun lila saçları yeşillikle karışmış sanki yeşillik onu kendisine çekecek gibi görünüyordu.Ellerini iki yana açtı ve bana baktı.
"Naruto-kun..Baban için...Yapabileceğimiz birşey yok mu?"
"Hinata o ...Bize vurmaya çalıştı.Bunu Sora'ya yapamam.Zaten..O çok üzgün.Çok hassas bir çocuk."dedim bende ona doğru döndüm.Çimlerin üzerinde olmamıza rağmen..Sanki aynı yatakta uyuyor gibi birbirimze yakındık.Lila saçlı kızın perçemleri alnının üzerine düştü.(Not:Medyadaki resim.Medya da kısa saçlı ama siz uzun olarak düşünün lütfen°^°)

Bakışları anlaşılmazdı.
Üzgün müydü?Stresli miydi?O kadar sakin ve huzur vericiydi ki..Yaşadığım herşeyi unutabilmek adına..Sakin kalmak için..Bu gözlere...Eşsiz beyaza ömrümün sonuna kadar bakabilirdim.
"Hayat..Adil değil Naruto-kun."dedi kaşlarını çatarak.İlk defa böyle bir mimiği bana göstermişti.
Devam etti.
"Sen gerçekten çok iyi birisin.Ben...Ailemi kaybettiğimde..Herşeyin bittiğini düşündüm.Nasıldı?
Çaresizliğin fısıldadığı o lanetli kelimeler"Kimsesiz kaldın.Ailen paramparça oldu
Kız kardeşinin ağlayan,yardım isteyen sesini duydun değil mi?Ağlıyordu.Canı çok yanıyordu.Peki sen..Ne yaptın?Hayatta kalarak..Ona ailene ihanet ettin.Sen de o enkazda o
Ölmeliydin!"  diyordu bana.
Onların çektiği acıyı..Ben çekmedim.Çünkü hayatta kaldım.Ben de ölmeliydim Naruto-kun!Eğer ölseydim onların yanında olacaktım.Seni üzmeyecek,aileni parçalamayacaktım!Sora-kun...Ağlamayacaktı..Sen..Bize bakmak zorunda kalmayacaktın..Baban ve sen.."Lila saçlı kızın ağzını tuttum.Elimi bırakmayacak konuşmasına izin vermeyecektim.Gözleri dolmuş,beyazın eşsiz güzelliği pürüzlenmişti.
"Hinata...Bir daha sakın..Sakın ölmek istediğini söyleme.Ölümün ne olduğunu benden daha iyi biliyorsun!Arkanda bıraktıklarının ne olacak peki?!Ölen insanların yakınları,sevdikleri nasıl hissedecekler?!Onu düşündüklerinde..Ve onların öldüklerini hatırladıklarında ne olacak!?Sadece..."Lila saçlı kızın elini tuttum ve yerinden çıkacakmış gibi atan kalbime götürdüm.
"Hissedebiliyorsun değil mi?!
Kalbim atıyor...Çünkü..Boşluğumu dolduracak olan..Bir kardeşim..Beni seven birisi var ben onun için yaşıyorum!"
ir kullanıcıdan bahset