YALNIZ

21.Bolum:Çözüm

Huzurlu hissediyorum.Mutlu hissediyorum.Bir o kadar da heyecanlı.Anne..Bu duyguları yaşadın değil mi?Bu duygular başımı döndürüyor.13 yıllık hayatım boyunca..Yaşadığım en güzel duygu bu.Ona baktığım an da..Kalbim kafesini kırmış,firar ederken derin bir nefes almaya çalışıyorum.Ona sarılmak istiyorum.Onunla daha yakın olmak istiyorum.Sesini her duyuşumda sadece susuyor zihnimde tekrar konuşmamızın hayalini kuruyorum.Ne demişti?
"Anahtarım sensin.."Yanlış duymadım değil mi?
Ona sarıldım.Umarım işi mahvetmemişimdir.Içimdeki sesi susurturmak istiyorum.Çözdüğüm geometri sorularında gizlenen paralel doğrular,öklid(üçgenin yüksekliğinin karesinin iki taban çarpımına eşit olması.Bu tabanları ayıran yükseklik.) gibiydi.Paralel doğruları gördüğünüz de 180°ye tamamlayacak bir fırsat elde ederdiniz.Öklidte bambaşka bir işlemdi.Bunu görmeniz gerekiyordu.Geometri dünyasında hiçbir soru açık verilmezdi.Sizin küçük detayları,kullanmanız gereken formülleri fark etmeniz ve çözüme ulaşmaniız gerekirdi.Bu durumda öyleydi işte.Sanki farkına varmam gereken bir şey vardı beyazın eşsiz güzelliğinde.Ona her baktığımda bunu fark etsem de..Sorumu..Problemimi 'çözümsüz'bırakmak bana göre değildi.Karşılaştığım hiçbir soru çözümsüz kalmadı.Bunun da kalmasına izin veremezdim.
''Seni seviyorum.."
Hey..Ne..Dedim ben!
"Ben de.."dedi kısık çıkan ses.Olmaz..Yüzümü görmesine izin veremezdim.Duygularımı itiraf ettikten hemen sonra yapamazdım.Ama..Bana baktı.
Gülümsedi.Tekrar..Bu küçük mucizeyi gösterdi bana.
"Naruto-kun.."
Ellerini Yanaklarıma koydu.
Ah..Kırmızının bütün tonlarını almış olan yanaklarıma dokununca yeni bir ton daha eklendi.Ona bakmaya devam ediyor,artık alev alacak yanaklarımın fark edilmemesi için dua ediyordum.
Yapabildiğim tek şey fısıldamak oldu.
"Hi..Hinata..Adil değilsin dattebayo..."
Nasıl bu kadar cesaretli olabiliyordu..Yani..Ona ilan-ı aşk yapmıştım.O sevimli yüzünün benden daha kırmızı olması gerekmez miydi?Rollerimiz değişmişti ve şu an..Kalbimin hakimiyeti ondaydı.
"Naruto-kun çok mutluyum.Hayatıma girdiğinden beri..Bana 'gülümsemeyi'..Bir ebeveyn olmanın zorluklarını..Kardeş sevgisini...Matematiği*kıkırdamıştı*..Ve en önemlisi..Bana bir kez daha sevgiyi'hatırlattın."
"Ah!"omuzlarından tuttum ve sarstım.
"Nasıl bu kadar gizemlisin sen?!Yani...Bir fonksiyon grafiği gibi kalbimde şablonlar çiziyor,beynimin işlevini yitirecek türde bir soru gibisin!Çözümünü bulamıyorum!"
Omuzlarından tuttuğum ellerimi tuttu ve bana daha da yaklaştı.
"Ama..Çözümsüz hiçbir denklem yok öyle değil mi?"
"Hinata..."Ayağa kalkmaya çalıştım ,başım dönüyordu.Sendeledim ve..Yumuşacık..
Elleri belimdeydi ve başım göğsündeydi.Ne oluyordu bana?Bacaklarım titriyordu.Isı artık tüm vücuduma akım etmişti.
"Hinata.."Başımı kaldırım ve ne kadar yakın olduğumuzu fark ettim.
"Birkaç sene sonra senden uzun olacağım ve beni bir prens gibi tuttup yukarıdan bakamayacaksın dattebayo!"
"Naruto-kun..Hahaha~"
Onu ilk kez sesli gülerken görmüştüm.Dayanamadım ve ellerimi onun beline sardım.Dans ediyor gibiydik.Erkek ,kızı yere kadar eğer ve belinden tutar.Kızın bir ayağı havada olur.
O pozisyondaydık.Gülümsedim.Bu sefer özgüvenle..
"Kim alttan bakıyormuş Hinata?"dedim.
Yanakları kızarmaya başladı.
"Sanırım yavaş yavaş çözümü bulacağım dattebayo~"