MİNİKŞE (Kitap Oluyor)

Şehnaz'dan Gecesinin Sahibine

      Odayı aydınlattığın an kopkoyu incilerin çarptı gözlerime ilk. Çekik gözlerini saran kirpiklerini o telaşta bile olduğum yerde sayabilirdim. Tuhaf soruların, bırakmam dediğinde o tek kelimenin dünyamı yeniden kurduğundan haberin var mı? Adını öğrenene kadar sana içimden seslenmelerim... Genç adam, çekik gözlü, gecenin sahibi... Tabii o zamanlar gecemin değil, normal bir gecenin sahibiydin. Belki de sadece sözdeydi. Bir de içime işlenmişliği vardı bunun. Işığı açtığın o an olmuş olabilirdin tüm gecelerimin sahibi. Hayattaki dördüncü kişim.

      Seninle birlikte bilmediğim duygular filizlendi benimle. Kıskançlık mı desem kendime yakıştıramadığım ama olmasını da engelleyemediğim fesat duygular mı desem... Olduğum yerde beni sakinleştiren ama tam aksini de yaşatıp beni delirten bir adamsın. Dengesizliklerini, olan biten her şeyi bilmelerini, belirsizliklerini. İnan bana tahammülü zor olsa da huyların da bir parçan. Ve ben o huylarının içindeki tüm parçaları tek tek severim. Kendinsin. Sensin. Benimsin. Bugüne kadar önüme ne gelse hak etmediğimi düşünüyordum. Hâlâ daha öyle düşünüyorum. Seni hak etmiyorum. Ve şunu da düşünüyorum ki belki seni dediğim gibi hâlâ hak etmedim. Peki ya bir gün seni gerçekten hak edersem. O gün gelip de hissedersem eğer bil ki en huzurlu olacağım gün olacak.

       Bir gece sensizliğe katlanamadığım için evine gelmiştim. Belki hatırlamazsın. Sarhoştun. Bulanan yüzüne baktığımda aklımdan geçen tek şey beni öpmendi. Öpmedin. Arkanı dönüp yattığında kırılmamam gerekiyordu, kırıldım. Kalbim kemikliymiş gibi çıtırdarken hâlâ bencilliklerimi sürdürüyordum. Nişanlıydın, beni küçük görüyordun, kalkmış ben de beni öpmeni bekledim. Öpmedin Bedir. Çok mu saftım da senden böyle bir şeyi umdum? O duyguyu ilk kez o an hissetmem gerekirken bir daha sana karşı öyle yoğun olamayacağımı düşünürken beni şaşırttın. İlk öpücüğümü ilk evimde bana armağan ettin. Kendimi özel hissettiğim yerde bir de seninle özelleştim. Benim olan yerde benim olmasını istediğim şeyi verdin. Dokunuşlarına anlam, isim verdim içimden.

      Bazen düşünüyorum sana uygun olmadığımı, yanına yakışmadığımı. Mesele güzellik veya yaş değil, sadece bendim. Aklımdan silinmeyen görüntüler, susmak bilmeyen vicdanım. Eksiğim Bedir. O eksiğimin ne olduğunu bulamıyorum. Bulamayınca da kendimi daha çok küçümsüyorum. Ben tek küçük öpücüğü dünyalar sanırken kim bilir senin isteklerin hangi dağları aşar.. İsteklerinden korkuyorum. İsteklerini karşılayamamaktan korkuyorum. Ya bunlar için benden uzaklaşırsan ya benden emin olamazsan...

      Bir sürü çocuğumuz olsun bir sürü. Senin de dediğin gibi küçük küçük Minikşelerimiz. Minik ayaklı, ensesi güzel kokan yavrularımız. Bebekleri severken gözlerinde yakaladığım o parlaklık. İşte o an hissettim kendimi anne olarak. Annem gibi hissettim. Üzerimize titrediği o anları, her şeyiyle hissettim. Ya bir de gerçekten anne olursam... Düşünsene senin çocuklarının annesi olduğumu. Kendimden çok senden iyi bir baba olacağına inanıyorum. Başkaydın sen. Bambaşka. Benim bambaşkam. Güzel yüzüne derin derin konan bakışlarım. Koyu incilerinin üzerimden bir an olsun çekilmesini istemiyorum.

     Odayı aydınlattığını düşünmüştüm meğerse odayla birlikte kararmış dünyamı da parlatmıştın. Aklımı başımdan aldıklarında bile olmayan aklımda tek sen vardın. Deli Şehnaz, Bedir'e divane olmuştu tımarhanelerde. Kötülerin yanında bırakmıyordun beni. Tıpkı iyilerin yanından da söküp aldığın gibi. Bir tek senin yanındaydım. Bana ne iyi ne kötü lazımdı. Sen varsan yeterdi.

    Dördüncü kişim. Hassaslığım. Hasretliğim. İncindiğim, kırıldığım. Ama bir an olsun gocunmadığım. Sevdiğim, yüreğimde çoğalttığım. Gitme. Sen kal. Sana kal diyebiliyorken yanımdan uçma. Diyemediklerim de vardı. Belki de diyemediğim için kanatlarım uçtu.

Yanımdan teker teker uçan aileme sen katılma olur mu? Cesaretli, güçlü diye övündüğün Minikşeni zayıflatma.

Minikşen.

🌹