Who's that girl? (A Dutch Larry Stylinson One Direction Bromance fanfiction)

Ik doe het

Mijn wereld stond even stil. Wat bedoelde ze precies met 'in mijn plaats naar die introweek gaan'? Bedoelde ze dat ik me voor moest doen als haar? Dat was toch onmogelijk. Ik was een jongen, zij was een meisje. We hadden misschien een paar gelijke genen, maar hield het daar bij op? Dit idee wat bizar, niet waar?

Blijkbaar kon Fréyah mijn gedachte lezen, want meteen onderbrak ze hen door haar stem te gebruiken. ‘Alsjeblieft Louis?’ Je weet niet hoe erg je me hier mee zou helpen! Er is heus wel een oplossing voor. Alles in mogelijk, dat weet je toch?’ Ze keek me met een lieve blik aan, zoals kleine zusjes altijd bij hun grote broer deden als ze iets van hem nodig hadden.

Ik likte over mijn lippen en zuchtte diep. Ik keek haar aan. ‘Luister Fré, ik zou je best willen helpen, maar..’ Ik beet zacht op mijn lip. ‘Ik kan me toch niet voordoen als meisje? Ik weet niet hoe jullie lopen, hoe jullie zitten, hoe jullie praten.. Laat staan dat ik mezelf ook maar enigszins voor kan doen als een meisje?’ Natuurlijk wist ik dat allemaal wel, maar het ging om het principe. Ik kon het toch niet nadoen? Ik was hele andere dingen gewend.  Ik keek haar aan en trok een wenkbrauw op. Had ze daar nou serieus nog niet aan gedacht? Misschien wilde ze er wel gewoon niet over nadenken, omdat die show zo belangrijk voor haar was.

Een grijns verscheen op haar gezicht nadat ik deze zinnen uit had gebracht. ‘We kunnen je toch gewoon extensions geven, of een pruik. En make-up lessen kan je van niemand beter leren dan van mij.’ De grijns hield zich staande.

Juist, ik had er niet aan gedacht dat ze een van de beste beauty en fashionblogs van het land had. Kleding moest voor haar ook geen probleem zijn. Ik legde een hand tegen mijn voorhoofd en schudde mijn hoofd. ‘Ik weet het niet hoor,’ mompelde ik. ‘Het is toch bizar om als jongen verkleed te gaan als meisje?’ Daarnaast zat een pruik helemaal niet fijn en extensions kostten een hoop geld. Hoe zag ze dit toch allemaal voor zich? Hoe kon ik überhaupt met een hoge stem gaan praten? Mijn stem was niet de zwaarste voor een jongen, maar ik had hem nog nooit als meisjesachtig voor me gezien.

Weer grijnsde ze. ‘Lou, het is maar voor een paar dagen, je houdt het echt wel vol. Misschien vindt je het zelfs wel leuk.’ Ze gaf me een zacht duwtje. ‘Daarnaast ken je daar niemand. Dus het is niet alsof je echt voor schut staat.’

Ik zuchtte diep. Ze had daar wel een punt, maar ik kon het me gewoon niet voorstellen dat dit op iets goeds zou uitlopen. Ik zou vanaf dag één waarschijnlijk mijn mond al voorbij praten en misschien wel een boer laten of zo. Niet echt meisjesachtig en ik verwachtte dat ik zo ook geen vrienden voor haar ging maken. Het was toch duidelijk dat dit allemaal niet kon? Ze kon beter één van haar vriendinnen als invaller vragen en vervolgens zeggen dat ze een grote metamorfose was ondergaan. Dat zou beter werken.

‘Louis, alsjeblieft. Ik had jou ook geholpen toen je naar dat concert van The Fray wilde.’ Ik keek haar aan en knikte een keer. Daar had ze een punt. Ze had mijn hele krantenwijk die ik op dat moment had gelopen en dat was een redelijk eind. Ik was blij dat ik intussen van die baan af was. ‘En die keer dat je die belangrijke voetbal selectie had en je eigenlijk op school moest zijn. Toen had ik je ziek gebeld omdat mama het niet wilde en ik heb het nooit doorverteld. Het kan altijd nog uitkomen.’ Ik zuchtte diep en keek haar aan, dit was pure chantage. Ik beet op mijn onderlip en sloeg mijn ogen neer, waarna ik diep ademhaalde en de verlossende zin met moeite over mijn lippen liet rollen. ‘Vooruit, maar als het mislukt dan kan je mij daar niet verantwoordelijk voor stellen.’

Een brede glimlach verscheen er op haar gezicht en daardoor moest ik zelf ook glimlachen. Hoe rot de situatie waar ik me op dit moment in verkeerde ook was. Ze gaf me meteen een dikke knuffel. ‘Dank je, je bent de beste broer die iemand zich kan wensen. Ik zal je helpen tijdens het klaarmaken voor die week hoor.’ Ze drukte een kus op mijn wang en ik knikte enkel sloompjes. Het was d’r geraden dat ze me zou helpen. Geen denken aan dat ik mezelf helemaal als meisje ging verkleden. Ik vond het al gênant zat dat ik zoiets bij de kapper uit moest gaan leggen. Het was een stuk makkelijker geweest als ik gewoon een vriend of een vriendin had die mijn haren kon doen. Die zouden het ten minste begrijpen, ook al zouden ze me op het begin dan wel uitlachen.

Ik had geen idee hoe ze me zo had over kunnen halen. Misschien had ik er nu al spijt van. Maar ik maakte Fréyah zo blij, die uitdrukking op haar gezicht was echt onbeschrijflijk. Waarschijnlijk betekende de fashionshow waar ze nu heen mocht echt alles voor haar. Het was ook wel iets bekends, want zelf mij klonk het bekend in de oren. Waarschijnlijk was het een grote klus die ze niet zomaar kon missen en verpesten. Ik wilde haar niet teleurstellen door nu al terug te krabbelen en ik dacht dat ik daar later nog precies hetzelfde over zou denken.

Met andere woorden: ik zou een week lang ruilen met iemand van het andere geslacht, omdat ik mijn zusje niet teleur wilde stellen. Ik zuchtte diep en keek naar de grond. Waar had ik mezelf toch in verworpen. Louis, Louis, Louis. Ik was eigenlijk veel te goed voor haar.

Ik kreeg het altijd maar weer voor elkaar om mezelf in onhandige situatie te brengen. Ik was niet de beste in het zeggen van nee. Daar had ik bij mijn baan ook altijd last van. Ook al had ik een leuke vrije dag gepland, wanneer iemand ziek was, was ik altijd degene die voor hem of haar in zou vallen. Ik stond op en pakte mijn werktas van de grond, waarna ik de trap op liep naar boven. Ik opende de deur van mijn kamer en liep verder naar binnen.

Voor de spiegel bleef is staan. Ik bekeek mijn eigen gezicht en kneep mijn ogen kort tot spleetjes. Ik probeerde mezelf voor te stellen hoe het eruit zou zien als ik een meisje geweest zou zijn. Waren de vormen van mijn gezicht gelijk aan die van een meisje?

Nee, absoluut niet. Ik had een hoekiger gezicht en daarnaast kon je vaak aan iemands wangen al zien van welk geslacht hij of zij afstamde. Bij mij groeide er immers in een mum van tijd een baartje. Die zou ik de week dat ik Fréyah moest spelen er iedere dag vanaf moeten scheren.

Ik had het gevoel dat iedereen straks door me heen zou prikken. Ik beet op mijn onderlip en keek naar mezelf. Ik moest daarnaast ook nog een smoes verzinnen over het feit dat ik niet thuis zou zijn. Mijn moeder zou het zo door hebben. Misschien kon ik zeggen dat we voetbal kamp hadden of iets.

Ik zuchtte diep. Het ging nog een hele klus worden. Ik hoopte maar dat Fréyah iedere avond een keer kon bellen en dat ze me dan nog een paar instructies kon geven. Ik ging dit immers echt niet in mijn eentje redden. Ik liet mezelf op mijn bed vallen en sloot mijn ogen, waarna ik mijn hoofd verder piekerde over alles wat er die week zou komen. Ik kon allerlei vreemde situaties ophalen, maar wat de waarheid zou zijn, zouden we die week pas te weten komen. Het enige wat ik nu wist, was dat het een verschrikkelijke week ging worden.