Who's that girl? (A Dutch Larry Stylinson One Direction Bromance fanfiction)

Dag 1

Louis’ point of view:

Ik zat in de auto naast Fréyah. Zij reed, want zij zou me afzetten en daarna zelf verder rijden naar het hotel waar zij de komende dagen zou logeren. Ik beet zachtjes op mijn lip en keek uit het raam. Dit was de eerste keer dat ik echt als meisje de straat op ging. Het voelde erg vreemd.

Gelukkig was de school waar Fréyah naartoe zou gaan ver van Doncaster af. Ik zou er niet aan moeten denken nog steeds in mijn woonplaats rond te moeten lopen. Gegarandeerd dat iedereen me daar zou herkennen. Als het niet de contouren van mijn gezicht waren, dan was het wel aan mijn stem.

Af en toe zag ik een paar mensen naar de auto kijken. Dan had ik het gevoel dat ze me aankeken en daar hadden dat er iets met me mis was. Maar volgens Fréyah keken er niet meer mensen naar binnen dan normaal en was hun blik alles behalve gek. Het was puur nieuwsgierigheid. Dat besloot ik dus ook mijn in mijn hoofd vast te houden.

Ik beet zacht op mijn lip en zag hoe het bord met de stadsnaam waar de school lag, langzaam dichterbij kwam. Ik zuchtte diep en keek naar Fréyah. ‘Ik heb er helemaal geen zin in,’ mompelde ik.

Ze keek me aan. ‘Lou, je gaat echt niet meer van gedachte veranderen hè?’ Even pruilde ze. ‘Je bent nu alleen zenuwachtig, omdat het steeds dichterbij komt. Wedden dat het straks allemaal wel meevalt? Je haalt je dingen in je hoofd die nooit zullen gaan gebeuren.’

Ik keek naar haar en knikte maar gewoon. Ze zou ook wel gelijk hebben. Ik voelde me gewoon zo raar in deze kleding en ik had soms gewoon echt het gevoel dat mensen me doorhadden. Dat was hier nog wel de grootste nachtmerrie aan.

Ik begon nu ook steeds meer te twijfelen aan het feit dat ik in was gegaan op dit voorstel van Fréyah. Alsof mijn moeder nog boos zou worden om die voetbalwedstrijd die ik per se wilde spelen. Het was al eeuwen geleden en het kon ook niet meer terug gedraaid worden.

Na een tijdje stopte de auto. Fréyah keek me aan. ‘Nou, hier is het dan. Je weet precies wat je moet doen hè? Gebouw C inlopen en bij de balie staan als het goed is meerdere klasgenoten te wachten. Daar zal alles wel verder duidelijk worden.’ Ze keek me met een glimlachje aan en ik knikte aarzelend. Het liefst stapte ik de auto uit en rende ik de hele weg naar Doncaster terug, maar dat kon natuurlijk niet.

Ik zuchtte diep en stapte met tegenzin uit. Ik liep naar de kofferbak en pakte daar mijn koffer uit. Ik was blij dat Fréyah het me niet aangedaan had me een roze te geven. Van haar mocht ik een normale zwarte meenemen, dus dat was precies goed. Ik beet zachtjes op mijn lip en begon de campus op te lopen. Ik draaide me nog even om naar mijn zusje die achter het stuur in de auto zat en naar me zwaaide.

Ik zwaaide een keer terug naar haar en liep vervolgens verder. Ik keek naar alle hoge gebouwen en de letters die erop gedrukt waren. A… B… En een eindje verderop was het gebouw waar ik moest zijn: gebouw C. Ik liep snel door en rolde mijn koffer naar binnen.

Meteen toen ik over de drempel was stond ik al in de kamer waar de balie was. Ik glimlachte naar de mevrouw die er achter zat. Ze had een brilletje op en haar haren waren in een knotje omhoog gestoken. Ze had een vriendelijk gezicht en haar naam was Conny volgens het plaatje dat rond haar borst hing.

Ik draaide me vervolgens naar de groep die al binnen stond. Het waren een stuk of 20 mensen nu. Dat betekende dat er nog wel een paar zouden moeten komen, want volgens de brief die Fréyah had gehad, zouden er in totaal 60 mensen mee gaan.

Met mijn ogen ging ik iedereen even langs. Een meisje met lang donker haar, ze leek me een beetje mysterieus, maar ze was wel heel mooi. Een jongen gekleed in een vest en een baggy jeans. Zijn haren waren blond en stonden alle kanten op, alsof hij er niets mee had gedaan sinds hij uit bed kwam. Daarnaast stond weer een jongen. Deze had bruin haar dat in een kuif stond. Zijn ogen waren donker, maar op zich zag hij er wel aardig uit. De jongen daarnaast kreeg het meeste van mijn aandacht. Hij had chocoladebruine krullen en een leuke glimlach op mijn gezicht, die zijn grote groene ogen extra lieten stralen. Ik beet zacht op mijn lip.

Het liefst liep ik meteen naar de drie jongens toe om een gesprek met hen te beginnen en hun namen meteen te achterhalen, maar dat was niet de slimste zet. Meisjes deden zulke dingen waarschijnlijk niet.

Maar wat deden meisjes dan wel? Hielden ze zichzelf een beetje op de achtergrond? Stapten ze op andere meisjes af? Of probeerde ze een nonchalante opmerking te maken, zodat ze meteen bij iedereen op zouden vallen. Ik wist het eigenlijk niet.

Ik besloot de tweede optie te kiezen en liep naar het meisje toe met de lange donkere haren. Ik glimlachte even naar haar en bleef voor haar staan. ‘Hallo ik eh… Fréyah.’ Ik stak mijn hand naar haar uit en voelde hoe ze hem aanpakte. Even keek ze me onderzoekend aan, maar daarna gaf ze haar eigen naam ook. Lea, heette ze.

Ik knikte een keer en probeerde maar meteen een gesprek met haar aan te gaan. Hopelijk zou ze dan zo snel mogelijk vergeten hoe ik mezelf had voorgesteld, want nadenken over je naam. Was dat niet een beetje raar?

Harry’s point of view:

Ik keek op toen er weer iemand naar binnen kwam lopen. Een meisje met bruine haren die mooi over haar schouders vielen. Ze had iets aparts, maar ik kon het niet helemaal plaatsen. Ik zag haar onderzoekend de kamer doorkijken en glimlachte kort toen ze mijn kant op keek.

Ze had er nu voor gezorgd dat ze meiden in de meerderheid waren: 12 meisjes en 11 jongens, waren er op dit moment. Ik keek naar Jason die vlakbij me stond. Tussen ons stond alleen Tyler nog in. Ik had beide zojuist leren kennen. Jason had blonde haren en een nonchalant uiterlijk, wat precies bij zijn innerlijk paste.

Op alles wat je aan hem vroeg kreeg je ook een nonchalant antwoord terug. Waarschijnlijk wilde hij de impressie wekken hij nergens echt heel veel om gaf. Dat hadden wel meer mensen, de eerste keer dat ze een grote groep ontmoeten waar ze de komende tijd nog wel mee opgescheept zouden zitten.

Tyler was een jongen met bruine haren en witte huid. Hij was voor zover ik hem kon plaatsen een beetje verlegen of teruggetrokken. Hij had immers nog niet veel met ons gepraat en als je iets aan hem vroeg, antwoordde hij terug met korte zinnen. Niet van die zinnen waarmee hij aangaf dat hij er geen zin in had, maar gewoon korte vriendelijk zinnen.

Ik schudde een keer met mijn krullen en besloot op mijn koffer te zitten. Ik keek naar het meisje van net dat naar Lea, die naast Jason stond, liep. Ze stelde zich aan Lea voor als Fréyah en ik verwachtte eigenlijk dat ze nu onze kant op zou komen. Maar daar had ik het mis. Ze bleef bij Lea staan en begon een gesprekje met haar.

Ik keek naar Jason die me kort aantikte, door zijn arm achter Tyler langs te steken. Hij keek me aan met een vragende blik en ik sloeg mijn ogen neer. Het was niets bijzonders. Ik wilde gewoon weten wat het met die Fréyah was. Wat zou mij laten denken dat ze anders was dan andere meisjes?

Ze was niet bijzonder mooi en ik kende haar nog helemaal niet. Dus het was niet alsof ik kriebels had. Het was gewoon iets raar. Ik zuchtte diep keek op toen er een paar mensen weer naar binnen kwamen lopen. Even keek ik naar een man die zijn keel schraapte en zichzelf voor stelde als meneer Duncan. Hij was één van onze begeleiders en zou straks langskomen om iedereen z’n naam af te komen kruisen en wanneer het 12:00 uur was, zouden we met zijn allen een rondleiding hebben over de campus en konden we onze spullen in de gymzaal, waar we zouden slapen, neerleggen.