Kim Jongin oldukça başarılı bir gençti.
Çocukluğundan beri yeni şeyler keşfetmeyi seven biri olmuştu.
Büyüdükçe hedefleri, istekleri ve arzuları büyüdü.
Ve Kim Jongin yapay zekâyı keşfettiğinde,
Dünya tamamen ellerinin altındaydı.
"Do Kyun...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bu havada giydiğin o şeyde ne öyle?" Jongin'in uyandığında sorduğu ilk soru buydu. "B-Boğazlarım ağrıyor da..Bu yüzden 2050 den boğazlı bir üst istedim." Kyungsoo çekinerek söylediğinde Jongin gözlerini devirdi. "Seni hapse atsaydım daha iyi olurdu sanırım"
Kyungsoo zoraki bir gülümseme verip iç çekti. Jongin ise tuvalete gitmişti. Onun tuvalete gitmesinden faydalanıp camı açtı ve rüzgarın keyfini çıkardı. Neredeyse eriyecekken bu boğazlı üstü giymek zorunda kaldığı için Jongin'e lanetler okuyordu.
Ardından dünü düşündü ve kalbini yeniden bir korku kapladı.
"İnsanları neden robota dönüştürmek istiyorsun?"
"İnsanlar fazla kusurlu. Eğer onları robota dönüştürür isem bana itaat edebilmeleri için yeterli konuma ulaşırlar."
"Peki ya sen? Sen ne yapacaksın? Dünyadaki tek insan olacaksın, artık kimse olmayacak. Bir insanın sıcaklığını asla hissedemeyeceksin, seni saran kollar olmayacak."
"Hayır yanılıyorsun. Biri daha olacak.. İnsan olarak kalan."
"Kim?"
"Sen. Seni sonsuza kadar yanımda tutacağım ve sana sarılacağım. İnsanlarda aradığım sıcaklığı sadece bir kişi de bulacağım. Ve o da sen olacaksın."
Bu korkunçtu, dünyada Jongin ile tek başına yaşamak. Kendini öldürürdü daha iyi. Gözleri dolduğunda camdan dışarı baktı, boka batıyordu. Arkadaşları onu asla bulamayacaktı. Ve Jongin en sonunda olumlu bir sonuç alacaktı deneyinden. Herkes yok olacaktı.
Bu kabul edilemezdi, Kyungsoo dünyayı eski haline çevirmeye niyetliydi. Gözünden bir yaş kendini tutamadan düştüğünde burnunu çekti. Başı ağrımaya başlamıştı, ne harika ama! Ne zaman ağlasa başı ağrıyordu.
"Neden ağlıyorsun?" bir anda duyduğu sesle irkildi. Büyük gözleri Jongin'i bulduğunda üstsüz bir şekilde ona endişeyle bakan Jongin'i görünce kalbi bir saniyeliğine teklemişti.
"B-Ben.." konuşmaya çalıştı ama ne diyeceğini unutmuştu. "B-Ben..şey..a-annem.. annemi özledim sadece." açıkçası onu uzun zamandır özlüyordu ama asıl düşündüğü bu değildi.
"Anneni mi? Ciddi misin?" alay eder gibi söylediğinde Kyungsoo nedense incindi "Annem hastaydı." düzelttiğinde Jongin duraksadı. "Üzgünüm. Bilmiyordum. Annen nerede?"
"Busan da yaşıyor. Eğer senin robotların bir kez olsun izin verseydi onun yanına gidebilirdim. Ama Busan'a gitmeme asla izin vermediler." Kaşlarını çattı. Oyuna fazlasıyla kendisini kaptırmıştı çünkü annesi hasta değildi ama kendini kötü hissetmeye başlamıştı. Jongin'in bir anda düşüncelere dalıp sessizleştiğini görünce gülümsedi, ardından devam etti.
