*#**¥ (DUTCH)

25. 12

Ik wist niet dat papa elke avond huilde wanneer niemand hem kon zien. Ik wist het niet eens. Niet eens na drie maanden.

Drie maanden huilde hij al.
En ik was alleen maar een irritant rotjoch geweest.

En alles omdat ik niet meer langs het ziekenhuis gekomen was omdat ik het te druk had met blowen bij Valerio. Wat een klotezoon. Terwijl ze nog zo om me vroeg.

Het leek alsof toen ik mama's dood eindelijk een plekje kon geven papa's plekje volledig verdween. Alsof hij zich toen pas echt realiseerde dat mama nooit meer terug zou komen. Pap hield van mam. Ik heb nooit geweten dat hij haar ten huwelijk gevraagd had.
Pap had me zelfs het hele verhaal verteld; dat er ooit en dag was waarin ze met Andrew wilde trouwen en stapelverliefd op hem was, maar toen kwamen ze beide niet naar de bruiloft en is mam terug naar pap gegaan.
Ik weet nu ook waarom Andrew nou precies zo'n klootzak was. Hij sloeg mama. Niet te geloven dat ik bij hem lang ben geweest.

Twee dagen na de eerste brief was papa nogsteeds down en dwong ik hem nog een brief te schrijven, en drie dagen erna weer. Daarna begon hij ze uit zichzelf te schrijven. Vaak gingen we samen naar mama's graf, en dan lieten we de oppas komen voor Katie en Carter. Het voelde gewoon beter als we samen naar haar graf gingen.

Mijn leven zal nooit een sprookje worden en er zal vast ook niets buitennormaals gebeuren en ik zal ook geen relatie met Chloe krijgen en als je denkt dat er een plottwist komt zal ik je vertellen dat ik ook nooit een relatie met Valerio zal krijgen.
Mijn moeder is doodgegaan en ik was 16, en ik was gebroken, maar ik denk dat ik nu eindelijk weet hoe ik ermee om moet gaan.

Ik help papa nu in plaats van hem uit te schelden.

Vandaag was kerst. We hadden besloten het te vieren. Omdat mama kerst zo leuk vond.
We maakten haar recepten (de versie die niet niet te vreten was), en nodigden iedereen uit.

Anne en Tammy, Addison, Nathan en Chloe en Valerio en zijn familie.

Ik denk dat die dag een mooie dag was om mama op te herinneren. Om alles een plekje te geven. Ik kom er wel bovenop. Ik had gewoon tijd nodig. Iedereen heeft tijd nodig. Tijd is essentieel.

/

Lieve mama,

Vandaag was kerst. We hebben het gevierd. Oude ik had woedend geworden, maar ik denk dat het beter is. Vandaag was een mooie dag om je op te herinneren.
We hebben jouw recepten gemaakt. Ken je die taart nog? Met veel te veel chocola? Je noemde het de mamolade taart. Jezus wat haatte ik de naam. Mama-chocolade. Anyways, die hebben we gemaakt en ik heb bij elke hap aan jou gedacht en gehoopt dat jij gewoon weer voor me kon zitten.

Ik ben bang dat ik dingen ga vergeten.
Ik ben bang dat ik je stem vergeet.
Ik ben bang dat ik het geluid van je lach vergeet.
Ik ben bang dat ìk je vergeet. Ik ben bang voor alles.

Maar ik denk dat ik alles een plekje heb gegeven. Ik ben niet boos, alleen verdrietig. Ik denk dat de week in het ziekenhuis heeft geholpen. Ik zal vast nog wel mijn break-downs' hebben, maar het gaat een stuk beter.
Ik denk dat het nu ook beter gaat met papa. Hij was een tijdje heel afwezig, maar dat is nu anders. Ik denk dat het goed gaat. Ik denk dat we een waardige familie kunnen worden.

Iedereen is er. Addison, Nathan, Chloe, Anne, Tammy, Valerio en zijn veel te grote familie.
Katie draagt een van je jurkjes, die papa je altijd gaf met kerst.
Toen we klaar waren met eten hebben we allemaal onze beste herinnering over je verteld. We hebben met zijn allen gehuild. We gaan zo naar je graf om een kaarsje aan te steken. Ik denk dat we straks weer moeten huilen.

Maar dat is niet erg. Soms mag het. Jij bent het. Om jou mag je huilen. Ik weet zeker dat je het háát dat we om je huilen.

We gaan nu, tot de volgende keer.

Fijne kerst,
Liefs, Levi.

End

Nou en dat was het einde van dit boek.
Heeeeeeel erg bedankt voor het lezen iedereen, ik hoop jullie te zien bij mijn volgende boek(en). (kuch roadtrip kuch)
Als je nog vragen hebt over dit boek of over mij weetikveel, vraag maar raak.
Doeiiiiii

Vote & Comment & Follow