*#**¥ (DUTCH)

13. 12

School begint (in mijn geval) morgen weer im cryin

"Dude, je was helemaal van de aardbodem verdwenen. Waar heb je gezeten?"
Als je dan zwijgt weet Valerio al snel genoeg zelfs iets te verzinnen.
Chloe had het zelf al ondervonden.
Ze gedroegen zich allebei anders. Dus ik ging weg.

Omdat ik weer thuis was lag ik in mijn eigen bed, puur omdat ik niet wist hoe ik me moest gedragen.
Eerlijk gezegd voelde ik me beter, ik heb een week met mensen moeten praten over mijn moeder (oké, het was een psycholoog) en ik denk dat het geholpen heeft.
Ik weet alleen nogsteeds niet of ik nu het lef heb om me weer normaal te gedragen.

Toen het middernacht had en ik honger had omdat ik de hele dag eten geweigerd had liep ik naar beneden. Ik dacht dat iedereen op bed lag, maar toen ik de woonkamer inliep zag ik mijn vader aan de eettafel zitten. Alleen. Er stond een lampje aan. Hij had me door en ik kon moeilijk van hem wegrennen. Het leek alsof hij huilde.

Pap veegde zijn wangen onopmerkzaam droog en vroeg in een zo'n neutraal mogelijke stem:
"Wat is er?"

"Ik had honger,"
"Oh."

"Wat is er met jou?"
Pap had bier vast in zijn hand.
"Niks."
"Ben je je aan het bezatten?"
"Nee."
"Ben je aan het huilen?"

Ik zuchtte toen hij zweeg en ging op de stoel naast hem zitten. Het voelde alsof ik hem wat verschuldigd was na alles wat ik hem aan had gedaan.

"Je kan eten pakken als je wilt." Pap wilde me hier duidelijk niet hebben.
"Ja." Ik bleef zitten.

"Ik weet niet zo goed wat ik moet doen." Zei ik.
"Ga nou maar eten."
"Ik heb geen honger meer." Leugen. Ik stierf van de honger. Ik wilde gewoon een keer iets goeds doen voor mijn vader.

"Ik schrijf brieven voor mama." Zei ik.
Wacht. Nu denkt hij vast aan mijn afscheidsbrief.
"Ik bedoel. Om gewoon alles van me af te schrijven. Om haar op de hoogte te houden."

Papa zweeg.

"En dan breng ik ze naar haar graf en dan leg ik ze in de pot. Die witte? Die heb ik gekocht, voor dat, zodat het papier niet wegwaait of natregent."

Papa zweeg nogsteeds.

"Konpo vond het een goed idee."
Konpo is of was mijn psycholoog toen ik in het ziekenhuis lag. Ik heb zijn naam eerst 4 dagen voor schut gezet voordat hij me zover kreeg om te praten over mijn gevoelens.

"Misschien moet jij het ook doen." Zei ik toen. Ik wist niet of ik weg moest lopen of niet toen hij wegkeek.

"Met brieven schrijven krijg je haar niet terug." Zei hij.
"Maar zo is ze er toch nog een beetje bij."

Misschien klonk ik nu als een heel wijs kind. Ik had gewoon een goede dag. Niets meer dan dat.

Papa huilde. Niet hard ofzo. Op zijn manier.
En ik zat hulpeloos naar hem te kijken.

Wat moet je doen als iemand huilt? Vragen of het gaat is nou ook weer niet erg verstandig.

Dus ik bleef zitten en ik voelde me ontzettend kut en papa schudde zijn hoofd.

"Ga eten en naar bed, Levi."
"Doe je dit vaker?"
Gezwijg.
"Huilen wanneer niemand het ziet?"

Het was en voelde een beetje raar en voor mij ongemakkelijk, maar mijn vader omhelsde me en hij klampte zich zo erg aan me vast dat ik me begon af te vragen of het nog wel goed met hem ging.

En dat ging het niet. Want zijn vrouw en mijn moeder is dood en ik heb hem de afgelopen maanden behandeld als een stuk vuil.

Vote & Comment & Follow