Boruto&Sarada (BoruSara)

Yeni kitap ve bir rica

Merhabalar değerli okuyucularım, Boru&Sara'nın sonuna gelirken ve ben de artık kitap "yazmamayı" planlarken dershane hocamla konuştum ve yazmamın benim için yaralı olacağını söyledi.YGS paragraf soruları için filan.Ve yazım kurallarına dikkat edersem daha da başarılı olacakmışım.Ben de elimden geleni yapmaya karar verdim.Yeni bir hikaye yazdım!Adı "En Sevmediğim Sensin"
Evet isim bulmakta gerçekten kötüyüm ama güzel bir başlangıç yaptığımı düşünüyorum hikayede.O yüzden burada tanıdıklarım çok sevdiğim arkadaşlarımdan destek olmalarını istiyorum ve bir ricam var.Lütfen yeni yayınladığım bölümü okuyun ve yorum yapın, bana yol gösterin.Çok rica ediyorum sizden.Ve kitap çok yeni olduğu için ileride kapak falan değiştirebilirim yanı kapaktan yargılamayın :D

Kitap hakkında diyeceklerim ise ne düşündüğü belli olmayan,dikkat çekmeyen ve yeri geldiğinde hırçın olabilen bir "yan karakterimiz" var.Yani o kendini öyle sanıyor.Ve onun en yakın arkadaşı güzeller güzeli Dilara.
Erkek olarakta "yan karakterimizin" nefret ettiği küçüklükten tanıdığı yakışıklı ve bir o kadar da karaktersiz bir ana karakter,Dilara'nın saplantılı derecede aşık olduğu sevgilisi.
Bu çocuk sadece Dilara'yı elinden almakla kalmıyor Zeynep'te de çok büyük yaralar açıyor ve zaman onları uzun zaman sonra tekrar,lisede bir araya getiriyor.
Pek açıklayamadım o yüzden tanıtım amaçlı yazdığım bölümü buraya atacağım.İyi okumalar!

BAŞLANGIÇ

Ortaokul zamanlarını hep sevdiğimi düşünmüştüm.Hiçbir zaman yanlız biri olmadım zaten.Etrafımda hep arkadaşlarım vardı.Hepsiyle iyi geçinirdim ama en yakın arkadaşım olmadı hiç benim.Altıncı sınıfa kadar.

Ergenliğim yavaş yavaş kendini göstermeye başlarken,ilk reglimi olduğum zamanlarda,dersler yavaştan zorlaşmaya başladığında altıncı sınıfın ilk gününde tanışmıştık onunla.Benim en yakın arkadaşım olacak kişiyle.

Özel okuldu bizimkisi.Ailemler çok zengin olduğu için burada okumuyordum.Sadece ingilizcem iyi olsun temelim olsun istiyorlardı.Zaten başarısız biri de değildim.Burs bile almıştım okuldan.

İşte böyle başladı.Okul üniforması almak için okula gitmiştim annemle.Annem sürekli şunu da alalım,bunu da alalım diye başımın etini yiyordu.Yahu alt tarafı bir forma.4 gömlek 3 etek almaya ne gerek var?Bende atarlanmıştım tabi.Sesimi yükselttim.Etraftaki diğer anne-kız çiftlerinin hepsi gözlerini bize sabitlemişti tabii..

Ve okulun ilk günü.Ben sınıftakileri tanıyordum.Yeni gelen 3-5 kişi vardı.Bunlardan biridi de oydu.Dilara Karaman.

Geçen seneki sıramda oturuyordu Dilara.Arkadaşım var demiştim ama arkadaş canlısı mıydım?Asla.

''Orası benim yerim.''dedim gözlerimi ona ve çantasına dikerek.

''Nasıl senin yerin oluyor?Okulun ilk günü.''dedi tip tip bakarak.Haklı sayılırdı da.Beni tanımıyordu işte.

''Cam kenarı,sondan 3.sıra.Senelerdir oturduğum yerden şaşmıyorum.''

Öfleyip püfleyip çantasını da alıp sıradan kalktı.

''Cidden kaba biriymişsin..''diye mırıldandı duymadığımı sanarak.

''Nerden duydun onu?''diye sordum.İnsanlar dedikodumu yapmazdı çünkü.

''D-Duymadım be..Üniforma almaya gittiğimde annemle gördüm seni.Bağırıyorsun annene.''

Hadi ya.Beni görenlerden biriydi bu da.

''Değilim..Hey baksana, sıra arkadaşım olmak ister misin?''

Niye böyle dedim cidden bilmiyorum.Büyük ihtimalle Öykü ya da Aslı yanıma otururdu.Hatta zorlasam Anıl'ı bile sıra arkadaşım yapabilirdim.Ama içimden öyle gelmişti o an.Sanki kaba biri olmadığımı belli etmek ister gibi.