Pa Lamtumire

-7-

 Ate dite mami me tha te qendroja ne shtepi por sdoja. E dija qe ata te klases do mendonin gjera e gjera, me mire te shkoja.

Ndjehesha e lodhur e rraskapitur, mezi me mbanin kembet. Nuk leviza gjithe diten nga banka vetem sa bleva nje shishe uje te pija nje qetesues.

Dhimbja qe ndjeja ne fund te shpines ishte e tmerrshme. Me 100 te shtyra mesimi mbaroi dhe me dukej nje shekull derisa te isha ne shtepi. 

Mezi u perkula, c'dreqin ishte ajo dhimbje?! Mamin e gjeta ne shtepi dhe u habita. Ajo svinte kurre aq heret.
 -Ma! Po ti kaq heret ne shtepi?
-Mbaruam pune heret. Eja te hash djali i mamit (ashtu me therriste kur donte te me shprehte shume dashuri) te kam bere ushqimin tend dhe embelsire.

-Eu! Cka ngjare keshtu? Me je bere punetore o mamush! 

U ula te ha bashke me mamin dhe ndjeva se sa kenaqesi ishte te hash me dike, sidomos Mami. Hengra shume... tek e fundit ishin ushqimet e mamit. Kur mora te ngrihem nuk mundja... e provova disa here dhe me kot.

-Ma u nuk ngrihem dot.

-Vikena e di cthua? Si nuk ngrihesh dot?

-Te betohem qe jo mam...nuk mundem.

-Ku ndjen dhimbje Vikena?

-Ketu tek legeni.
-Jane veshkat -tha mami pezmatueshem. 

Erdhi babi dhe me mori ne krahe. Sa mire ishte te me mbante gjithnje ashtu..... Me futen ne makine dhe u nisem per ne spital, ishte hera e pare qe do shkoja ne spital.
Me futen diku dhe me vune gjume.
Duhej te kisha fjetur shume pasi kur u zgjova ishte nate. Sa vend i trishte ishte!
Nuk kisha njeri ne dhome, mora te ngrihem, u kapa diku dhe u ngrita. Shkova tek dera dhe pashe gjithe ata njerz te mi jasht. 

Hapa deren dhe me shikuan me habi. Mu hodhen gjithe siper:

 -Vikena! Fale zotit je mire.
-Pse u ngrite zemer, duhet te qendrosh dhe pak e shtrire. -tha mami

U ula dhe nje here ne krevat.

-Mam! Te lutem me thuaj cfare kam?
-Jane veshkat e dashur. Njera eshte e infektuar pak me shume.

-Kjo do te thote se...?
-Sbesoj se do duhet te bejme nderhyrje me ane te operacionit. Do provojme nje mjekim fillimisht. 

Nuk fola... skisha cte thoja. Pashe se tek dera u shfaq babi, mu afrua dhe me tha:

-Mos ki frike vogelushe, do kaloje gjithcka mire.
Me kishte marre ne krahe dhe me shtrengonte fort... nese cmimi qe te ndjehesha e perkedhelur nga babi ishte semundja sdo me behej vone dhe po te vdisja.

Qendrova dhe 3 dite ne spital sepse doktoret donin te shihnin ecurine e mjekimit ose.... ose me duhej ta hiqja njeren veshke.

Pasi u ktheva ne shtepi dhe pse me kishte rekomanduar te qenroja shtrire... sme rrihej. Me dukej sikur krevati me gerryente.

Me Edisen flisja dhe takohesha pasdite. Ndjehesha shume mire kur vinte te me shihte, pervec familjes vetem asaj i interesonte shendeti im.

Andej nga fisi kot shtireshin sikur beheshin merak per mua apo shpenzimet qe kishte spitali.... sepse ne darke cdokush mbyll deren e vet thone dhe sigurisht behet merak vetem per ate qe ka brenda deres. 

Ato dite instaluam edhe internetin ne shtepi... kishte kohe pa hyrne fb. Pashe se me kishin ardhur shume sms, miq qe me uronin sherim te shpejt.

Do genjeja nese do thoja qe su ndjeva mire...ishte ndjesi e mrekullueshme te kujtoheshin per ty. Nje nder ato sms ishte dhe ai i Ermalit:
"Je i vetmi person qe smeriton te semuresh... mbase syte tu jane aq te bukur sa te mos semuren jo ti. Gjithsesi Zoti i do krijesat e embla si ti dhe i ndihmon." Wow! Pra keto fjale ishin per mua?! Sigurisht! Une e hapja ate add dhe une isha e semure.

I shkruajta vetem kaq:

 -Vertete faleminderit je nje shok shume i mire.

Nuk vonoi shume e me tha:

-Po te mos ishe edhe ti nje shoqe e nire sdo te ti thoja keto fjale hahahahaha.

 Flisnim perdite tani dhe internetin e kisha ne shtepi. Ishin biseda gjithnje e ne te kendshme. Flisnim per lloj lloj gjerash, kisha arritur ti besoja shume gjera njesoj si ai mua.

I kisha treguar cdo gje ne lidhje me ate kafshen.... me kishte kuptuar. I kisha treguar shume gjera ne lidhje me jeten time dhe prap me kishte kuptuar.
Me kuptonte aq mire sa ndonjehere habitesha qe me kuptonte, kishte aftesine per te fituar besim e tia hapesh zemren per te biseduar fare lirshem me te dhe ne fund ishte MASHKULL.

 Ditet ecnin shpejt, pushimet e kishin dhene START-in e tyre por as qe i ndjeja. Cdo dite e me shume ndjehesha e lodhur, sme behej te ngrihesha nga krevati.

Kisha marre nje pamje varri sa dhe ushqimi me trembej. Dokoret thonin se ishte e ngacmuar nga mjekimi kjo gjendje, por s'iu besoja aspak.
Po beheshin 2 jave dhe skisha asnje permiresim, une e dija..... me plot bindje e dija qe asgje sdo behej me mire. 

Mami e babi ishin ne pune ndersa motra ishte ne shkolle te larte dhe kishe ende mesim, pasi hengra mengjesin qe mami ma la gati me vinin te vjella.

 I mbajta disi ngaqe kisha pire dhe ilace. Piva edhe nje qetues dhe u ndjeva pak me mire. HYra ne fb te humbisja pak mendjen.

Edisa kishte shkuar ne fshatin e prinderve per te kaluar pushime dhe keshtu qe fola vetem me Ermalin. I thashe qe isha shume e semure dhe skisha asnje permiresim.

-Vikena te lutem! S'je aspak optimiste.

-Jam realiste Ermal, me eshte bere stomaku farmaci dhe asgje serish. Krahet me jane nxire nga ato dreq serumesh. Ndoshta jam adoleshte a si djallin iu thuhen atyre te moshes sime por ndjehem e plakur, shekullore pa pike force.

-Nuk dua te degjoj tek flet leshtu.

-Te betohem qe as une sdua, por....

-Pastaj mendo pak, ne sjemi takuar ende dhe dua qe te me sherohesh sa me shpejt. Edisa do kthehet nga pushimet dhe do dalim bashke.... 

Nuk mundja te qendroja me ne fb u shtriva perseri.... ndjehesha tmerrsisht keq, tek koka e krevatit kisha nje kuti me ilace dhe i piva te gjithe pernjher. S'kam qene kurre me afer vdekjes.

 Mami me gjeti thuajse te mbarurar, mbaj mend kur thirri me te madhe: "Vikena cke bere?" Mami ishte mjaft e zonja ne profesionin e saj por kete here skishte cte me bente, keshtu qe me derguan dhe njehere ne spital.

Rashe ne gjendje kome.