İyi geceler canlarım :)
Bölüme başlamadan yine iki gevezelik edeceğim okursanız ne mutlu...
Öncelikle okumaya başladığından beri o güzel ve uzuun uzun yorumlarını eksik etmeyen @narcollapse için gelsin bu bölüm :) Bunun dışında yorum yapan oy veren hepinize çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız. ( Bu arada bir kaç bölümdür sesi çıkmayan @rumeysa-15 seni unuttum mu sandın :P nerelerdesin? ) İşte böyle hepinizin yorumlarını okuduğumu bilmenizi isterim canlarım.
Asiye Hanım Mahallesi dışında profilime uğrayanınız var mı bilmiyorum ama temmuz yazma günleri için İsyan Ateşi adında kısa bir hikaye kaleme aldım bakmak isterseniz, zaten tek bölümlük :)
Liman Meyhanesini de kısmet olursa yakında yayınlamaya başlayacağım, Arjin ve Lavin'in hayatına davetlisiniz...
Facebook grubumuz boynu bükük üyecanlarını bekliyor, hayır benim hikayemin niye fanları yok!? Niye yok, diye ağlayacağım. Yok yok ağlamayacağım ama siz yine de gelin, 16K olduk yahu?
İyi okumalaar!
Delal'in merakına yeni düşerek kulak misafiri olduğu konuşmanın baş rolleri Canan ve Özgür'den başkaları değildi. İki genç hararetli kah yükselen kah alçalan tonda konuşuyorlardı.
Dedikoduların başlangıcı olan konuşmayı ilk duyanlardan biri de yine Delal idi ama o zamanlar ne mahalle sakinlerini bu kadar iyi tanıyor ne de bu durumun gerçekliğine ihtimal veriyordu. Şimdi karşısında gördüğü manzara ile elinden inanmaktan başkası gelmiyordu... Çünkü konuşulanları tam olarak duyabilecek kadar yakında değildi ve açıkça seçebildiği tek söz Canan'ın bağırarak söylediği 'acıma' olmuştu. Sonrasında ise Özgür, Canan'ı bir hamlede tutarak sarılmış belki de dakikalardır öyle duruyorlardı.
Gitmesi gerektiğini biliyordu Delal, insanların özel hayatına burnunu sokmak hiç huyu değildi lakin bu mahalleye taşınalı beri hiç huyu olmayan şeyleri çokça yaptığından olsa gerek orada dikilmeye devam ediyordu. Bir yandan da aşkın hülyalı suretleri aklından geçiyordu genç kızın... Acaba o da bir gün böyle aşık olur muydu? Ya da bir gün birisi de ona bu denli aşk ile sarılır mıydı?
***
Delal dışında bu hararetli konuşmanın daha yakından ve daha zorda bir seyircisi vardı ki o da iki arkadaşı ve mahalleli arasında ezilip kalmış bir garip Baran idi. Delal'in aksine o sokağın diğer başından yürüyordu ki genç çifte daha yakındı, böylelikle konuşulanları dahi duyabiliyordu. Delal'in aksine Baran konuşmayı dinlemeyi kendine hak görüyordu ki bu çıkmazdan kurtulacak bir yol bulabilsindi.
Canan'ın 'bana acıma' derken ki haykırışlarına ve ağlayışına tanıklık etmişti Baran. Ki bu bile kız kardeşinden ayırmadığı genç kız için yüreğinin dağlanmasına yetiyordu. Annesinin tembihleri olmasa dahi bu yetim kız Baran için hep Zeynep'den farksız olmuş ve canından can bilmişti onu. Öte yandan seneler boyu arkadaşı olan can dostunun da bu durum karşısında çokça üzgün olduğunu hissedebiliyordu.
Bu düşüncelerle geçen zamanın ardından izlediği iki genç sonunda birbirlerinden ayrılmışlardı.
***
Özgür, sonunda kolları arasında çırpınan Canan'ı azad etmeye karar vermişti. Kollarını yavaşça gevşetirken uzaklaşmak için hamle yapan Canan'ın yüzünü avuçları arasına almış ve genç kızı bu hamlesiyle şaşırtarak durdurmuştu.
أنت تقرأ
Asiye Hanım Mahallesi
General Fiction#73 Genel kurgu (31.7.2016) #78 Genel kurgu (31.3.2018) #7 Hayat (20.01.2019) #64 Genel kurgu (29.01.2019) Dopdolu otobüste hem iyi tutunabileceği bir nokta ararken hem de elindeki kitapları zapt etmeye çalışıyordu, fakat o kadar çok ani frenlerle...
