Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Birbirinizden nefret etmeyin, sevin."
Özet: Nuh'un Gemisi yolculuğuna devam ediyordu ama oradaki göktaşlarından biri onlara vurmuştu. Göktaşı bu duruma oldukça içerleyerek dağılırken Mor Saçlı Kadınımız Eda, tüm Türkiye mürettabatıyla uzayda kaybolur. Onu bulan Mesih-Mehdi de aynı kişidir- önce ondan hoşlanır ve bırakmak istemez ama sonra bırakır ve Eda Türkiye ile gemiye döner. ZFR-112 ile yeni bir ilişkiye başlarlar. Yolculuk gayet mutlu devam ediyordur.
Hikaye:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
şiirini* ZFR-112, geminin ekosistem için oluşturulmuş yapay ormanın içinde, yeşilliklerin üzerinde uzanırken Eda'ya okuyordu. Eda, şiirin ortaların doğru, hoşnut bir gülümsemeyle, robotun koluna daha da sokuldu.
"Güzeldi, hem de çok. Aslında bir robotun bu kadar romantik olabileceğini hiç düşünmemiştim."
ZFR-112, sesine sahte bir öfke yerleştirerek konuştu.
"Burada robotları bir aşağılama var, galiba. Zaten insanlar hep kabadır."
"Sanmıyorum, sadece beklemediğimi söyledim."
"Özür dilemelisin bence, çok kabaydı."
"Tamam, özür dilerim." dedi Eda gözlerini şaşkınlıktan dört açarak.
ZFR-112, aynı sahte öfkeyi koruyarak ona bakmaya devam etti.
"Ne?"
''Kuru kuruya mı?"
"Ne?"
"Özür öpücüğü. Sol yanağıma, lütfen."
Eda, başını kaldırıp ondan uzaklaşarak baktı. Sinsi bir gülümseme kapladı yüzünü.
"Birincisi: Özür öpücüğü diye bir şey olduğunu sanmıyorum. İkincisi: Bunun için miydi bütün bu dümen?"
"Evet, sayılır."
Eda, yaklaşarak ZFR-112'nin dudaklarına ufak bir öpücük kondurdu.
Bu sırada, Mehdi-Mesih, adı her neyse işte, aynı adamlar- hala tencere seti satmakla meşguldü. Ki bunun konuyla alakası yok. Bir de 1 milyon canlının yaşadığı bir şehirde sadece "3" tencere seti satabildiğini söyleyerek bu konuyu kapatalım.
