Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 9

Ik sta in de wachtkamer te wachten op Adam die moet geoppereerd worden. Het kan zijn dat hij het niet haalt. Dan kom ik mijn bed nooit meer uit.

4 uur later zijn ze nog steeds niet klaar. Zijn ouders zijn me dankbaar voor het 'snel' handelen. Terwijl hij meeging om MIJ te beschermen. Wie is die gek zelfs?

Eindelijk komt er een dokter uit die verdomde kakkamer. "Adam El Wahabi is nu in coma en komt er voorlopig niet uit" Nu wou ik dood. Nu. Nu. Nu. Waarschijnlijk gaat gij sowieso het niet halen.

Ik zag hoe hij werd geplet tegen de muur met die fucking kutauto. Ik huil en huil. Niemand krijgt mij nog getroost. Ya allah waarom moet het leven mij zo tegen zitten.

Ik mag zijn kamer in en zie zijn lieve blik niet meer. Ik zie alleen nog een levenloos lichaam. Ik sta snikkend op en ga weg dit was een marteling. Het doet me te veel pijn om te blijven. Maar het doet me tegelijkertijd goed om bij hem te zijn.

Ik ga gewoon naar mijn broer hij was allang het ziekenhuis uit. Dus ik ging naar huis. Bang loop ik binnen. Ik zie Ayman daar zitten met mijn koffers.

Hij ziet me binnenkomen en loopt naar me toe. "Ayman? Wat is dit?" Vraag ik verward. "Laila we moeten weg. Als papa je ziet eet hij je op" zegt hij bezorgd. "nee ayman als jij wilt gaan best, maar ik blijf gewoon hier." Zeg ik boos. "LAILA DOE VOOR EEN NIET KOPPIG, ÉÉN KEERTJE MAAR LAILA. IK SMEEK HET JE." Zegt hij deze keer boos maar smekend. Hij trekt me aan me arm. "AYMAN LAAT ME NU METEEN LOS! IK GA HIER NIET WEG! AL HANGT PAPA MIJ OP! JIJ KON JE FAMILIE MAKKELIJK ACHTERLATEN, MAAR IK NIET" ik zak moedeloos op de grond. Ayman kijkt me met betraande ogen aan.

Mijn woorden hebben hem duidelijk geraakt, ik ben een fakking bitch. Ik sta op en ga naar buiten terwijl ik Ayman binnen laat staan met tranen in zijn ogen. Ik heb tijd nodig om na te denken. Natuurlijk word dat maar al te snel verstoort door...die fucking kutautomobilist. Hij stopt voor mij en stapt uit.

Ik kan mijn ogen niet geloven...de zoon van de beste vriend van papa. Ik heb hem altijd al gehaten. Omdat hij vroeger altijd onder mijn rok probeerde te kijken...en nu? Nu zie ik dat hij wel meer doet maar dan met andere vrouwen.

Als hij degene is die mijn hand komt vragen is mijn antwoord sowieso NEE. "Hey schat" zegt hij met een zwoele kop. Ugh ik walg van hem. Ik loop gewoon door hoor. Totdat hij ruw aan mijn arm trekt. "Hey schat" zegt hij deze keer met een wat bozere toon.

Ik negeer hem totaal. Nog even en ik ga in de lach schieten omdat dit er zo vreemd uit ziet. Ik loop weeral door. Ik kreeg een harde lap in mijn gezicht. Ik heb nu zeker een handafdruk op mijn gezicht. Ik kijk hel geshokeert aan. Kifesh hij denkt, we zijn amper getrouwd. Weloe en hij geeft me al lap. Deze gast denkt hij is iets.

Ik trap hem in zijn kruis en ren zo snel mogelijk weg. Wat vrij moeilijk ging. Ik bedoel met lange rok lopen? Ik struikel bijna laar weet me overeind te houden.

Ik Kijk achterom en zie hem op de grond liggen. Niet normaal veel pijn lijden. Ik lach in mezelf. Ik loop gewoon terug naar het ziekenhuis en ga automatisch naar Adam.

3 maanden later:

Morgen gaat die vieze, gestoorde gek komen. Ik ga echt niet trouwen met hem al hang je me op. Of vermoord je me. Alles is beter dan met hem getrouwd zijn. Ik ga naar papa. In de hoop dat hij wat aardiger is en nu normaal gaat doen. "Papa ik wil niet trouwen...ik ben 16" zeg ik snel. Gewoon to the point. "Je gaat trouwen, al haat je hem" zegt hij kortaf.
"Maar papa hij heeft me de vorige keer geslagen...niet eens 1 keer. Ik ben al gestopt met tellen bij 5." Jammer ik.
"Dat is toch goed, voor dat je bang bent van hem. Geloof me dan ga je niet snel iets doen" wat is dat voor gedachten mijn vader is een psycho. Heb ik dat al gezegd. Pff. Waarom is hij zo verknipt.

Ik loop boos weg. Ik vertik het om met een andere psycho te trouwen. Ik ben mijn hele leven mishandeld geweest. En ik verheug me alleen op trouwen omdat ik dan weg zou kunnen bij mijn vader. Maar nu ga ik met me vader trouwen twee punt nul.

Ik ga bidden. Even zware last van me afkloppen. Ik voel me een stuk beter. Ik doe een gebedje voor Adam, voor mama en voor mezelf.

Ik kleed me aan en ga naar het ziekenhuis. Ik denk plots aan Ayman...ik mis hem zo. Hij is vertrokken na onze ruzie. Ik heb er nog elke dag spijt van. Ik bel hem op. Gek genoeg nam hij op.

"Ayman, ik ben het Laila"

"Wat moet je?"

Ik barst in huilen uit. "Ik mis je zo! Het spijt me, het spijt me! Kom terug dan ga ik deze keer met je mee"

"Waarom ben je ineens van gedachten verandert?"

"ik heb je nodig Ayman daarom! Papa wilt me uithuwelijken aan iemand die net zoals hem is, laat hem dat niet doen! Kom en ik ga met je mee." Snik ik.

Het blijft stil aan de andere kant. "Ik kom over een maand, kun je nog wachten?"

Ik begin hard te huilen dit kan toch niet?

"Het spijt me Laila" je kon horen dat hij medelijden had. Maar ik heb zijn medelijden niet nodig. Ik heb hem nodig.

Ik kom bijna aan bij de kamer van Adam en zie zijn moeder zijn vader omhelsen en ze zien er dolblij uit. Ik versnel me pas en ga naar hun toe. "Wat is er aan de hand?"

Dit was een lang deeltje😭😭😭. Ik haat herschrijven! Bruh. Ik ga door doen. Wish me luck!