Bab 14

842 23 0
                                    

"Apa sebenarnya masalah Iza tu?" Masih tak puas hati Dila dengan kejadian tadi.

"Entah. Aku pun tak tahu."

"Macam mana kau dapat topi tu?"

"Ada yang letak depan pintu aku."

"Depan pintu?" Kenapa sama dengan kes ubat tu? Orang yang sama ke? Kalau macam tu, memang betullah Si Naural ni ada peminat. Untungnya badan.

"Haah... Dia letak dua bungkusan. Satu topi ni, yang satu lagi coklat."

"Hah? Jangan cakap coklat yang kau bagi aku hari tu dia yang bagi."

"Betullah tu. Dah aku tak boleh makan sebab tu aku bagi kau." Selamba aje dia jawab. Tak sedar pun dia orang ni dah sampai kafe. Tempat paling hujung diambil. Nasib baik tak ramai orang lagi. Kalau tak, mahu kena kongsi meja lagi.

"Aku tak fahamlah, Naural. Apa masalah dia dengan topi tu? Ada kaitan apa-apa ke?" Dia tak faham. Pening kepala.

"Entah. Bukan kau aje. Aku pun tak faham, macam nak cari pasal dengan aku pun ada. Dia cakap topi ni dia bagi lelaki yang dia minat, sebab tu dia marah. Marah sebab topi ni ada dengan aku pula."

Dila garu kepala. Apa yang Naural nak sampaikan sebenarnya? Dia dah pening kepala ni.

"Cuba ringkaskan. Aku memang tak faham ni. Pening. Serabut."

"Dia ingat aku tipu dia, dia ingat aku ada hubungan dengan lelaki yang dia minat tu. Dia ingat aku sengaja nak mainkan perasaan dia. Dia ingat lelaki tu juga yang bagi topi ni kepada aku."

Mulut Dila melopong. Banyaknya penggunaan 'dia ingat', apalah Naural ni. Tak pandai sambung ayat betul. Cubalah kreatif sikit.

"Betul ke lelaki tu yang bagi? Siapa pula lelaki tu?" Tiba-tiba bersemangat pula nak tahu. Yalah kan, nak tahu juga cita rasa Faiza tu macam mana.

Dahi Naural berkerut. Lama. Siapa, eh? Apa pula nama dia ni?

"Entahlah, Dila. Aku dah lupalah. Nama dia aku tak ingat, muka dia lagilah." Digaru kepalanya yang tak gatal. Kenapalah aku tak ingat ni?

"Tak ingat? Haahlah, aku lupa yang kau ni susah nak ingat orang. Kalau kau nampak lelaki tu, rasanya kau boleh ingat balik tak?" Memang betul-betul nak tahu Dila ni.

"Ermmm... Aku rasa tak kut. Sebab aku memang tak nampak jelas pun muka dia tu. Memang susahlah nak bagi aku ingat dia."

"Topi macam tu ada satu aje ke dekat Malaysia ni Dila?" Buka balik topik awal tadi. Adalah tu yang Naural tak puas hati nak tanya.

Lama Dila diam. Dia pun tak tahu nak cakap macam mana.

"Taklah kan. Ada beribu-ribu mungkin. Aku rasa kebetulan aje kut. Kau tak payah fikir lagilah, Naural. Benda kecil aje ni, tak payah nak semakkan kepala pasal budak Iza tu. Lupakan aje apa yang dia cakap."

Naural hanya diam. Dia termenung sebenarnya. Hanya hujung ayat Dila aje yang dia dengar. Lupakan? Tapi boleh ke?

"Kau nak makan apa?"

"Apa-apa ajelah. Aku tak kesah pun. Kau nak tolong ambilkan ke?" Terharu pula. Tak pernah-pernah Si Dila ni nak tolong dia ambilkan makanan. Hari ni terlebih rajin ke apa?

"Yalah. Kau nak apa?" Sampai hati Naural meragui keikhlasan hati dia. Cehhh. Poyo aje ayat Dila ni.

Lepas lama dibelek menu spesial untuk hari ni pada kertas yang tertampal di dinding belah kanan, baru keputusan dibuat.

"Nasi ayamlah."

"Okey."

Naural termenung. Dia mengeluh. Kenapalah sampai sekarang dia masih tak dapat lupakan lelaki tu? Tapi yang peliknya kenapa sampai hari ni bayang lelaki tu pun dia dah tak nampak? Dia dah menghilang. Dia pergi mana sebenarnya?

Love RiddlesWhere stories live. Discover now