Μπλεγμένες Ζωές

Κεφάλαιο 17ο

Τέλης

Πρώτη φορά έβλεπα την Ισμήνη έτσι. Σίγουρα την είχα ξαναδεί θυμωμένη ή τσαντισμένη και, πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο. Με το που εμφανίστηκε εκείνη η κοπέλα, όλη της η στάση άλλαξε. Έκανα αρκετά χρόνια kickboxing- από τότε που ο πατέρας μου με πλάκωσε στο ξύλο όταν έμαθε ότι είμαι γκέι- και ήξερα να αναγνωρίζω τη γλώσσα του σώματος του αντιπάλου. Η Ισμήνη είχε μια στάση που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν σίγουρα αμυντική και, την ίδια στιγμή, επιθετική. Δεν μπορούσα να καταλάβω όμως τι ακριβώς και αυτό διότι απέφευγε να με κοιτάξει.

Μια ματιά στο πρόσωπό της, αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν για να καταλάβω. Τα πάντα, ό,τι αισθανόταν, ό,τι σκεφτόταν αποτυπώνονταν εκεί. Σε αυτό έμοιαζαν πάρα πολύ με τη Θάλεια, ήταν και οι δυο τόσο εύκολες να τις διαβάσεις. Δεν ξέρω γιατί συχνά παρεξηγούνταν από τους άλλους. Ίσως κι αυτός να ήταν ο βασικότερος λόγος που ταιριάξαμε τόσο πολύ. Μου άρεσαν οι ντόμπροι άνθρωποι. Οι καλοί άνθρωποι. Και αυτές οι δύο είναι και τα δύο.

Αλλά δεν επέτρεπε σε κανέναν να δει το πρόσωπό της εκείνη τη στιγμή. Αντιθέτως, κλείστηκε στο δωμάτιο της και σε δυο λεπτά ήταν έξω, ντυμένη κι έτοιμη να πάμε για τον αγώνα. Έφυγε από το σπίτι χωρίς να τη νοιάζει που η άλλη είχε μείνει εκεί. Αλλά ποια ήταν εκείνη η άλλη; Η Ισμήνη την είχε αποκαλέσει Άννα. Κάτι δε μου άρεσε σε αυτή την Άννα, αλλά δε θα ρωτούσα τώρα. Υπήρχε πάντα λόγος όταν έλεγε ότι ήθελε να πιεί. Εξ άλλου αν έπινε μπορεί μετά να μου έλεγε...

Το σπίτι του Περικλή ήταν στα Ψηλά Αλώνια, σε μια καινούρια πολυκατοικία που πρόσφερε διαμερίσματα μόνο σε φοιτητές. Η έκφρασή του όταν άνοιξε την πόρτα και ήρθε μούρη με μούρη με την Ισμήνη σε οποιονδήποτε άλλον θα τον έκανε να μοιάζει με καρικατούρα. Εκείνος, όμως, παρέμενε όμορφος. Και μη διαθέσιμος. Για μένα τουλάχιστον. Χαμογέλασα λίγο στη σκέψη αυτή, πικρά.

«Οι άλλες είχαν εργαστήρια και δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη. Ελπίζω να μην πειράζει;» ρώτησα χαμηλόφωνα τον Περικλή σκύβοντας λίγο προς το μέρος του, αν και ήξερα ότι σίγουρα κάποιον δε θα τον πείραζε.

Εκείνος με κοίταξε και για λίγο ένιωσα να χάνομαι. Μη διαθέσιμος, Τέλη. Μη διαθέσιμος. Επανέλαβα στον εαυτό μου και χτύπησα τον Περικλή χαλαρά στον ώμο όταν εκείνος είπε ένα αμυδρό «όχι, κανένα πρόβλημα». Η Ισμήνη είχε ήδη πάρει μια μπύρα από το τραπέζι και καθόταν στο διπλό καναπέ πίνοντας με κάθε γουλιά και ό,τι άσχημη ανάμνηση της είχε φέρει εκείνη η κοπέλα. Από την άλλη, ο Άρης την κοίταζε αναποφάσιστος λίγα μέτρα πιο πίσω. Τον χαιρέτησα και πήρα μια μπύρα προτού καθίσω στον άλλον καναπέ μαζί με τον Περικλή, με το Γιώργο να αποφασίζει τελικά να σηκωθεί από τον καναπέ και να απλωθεί σε μια μαξιλάρα στο πάτωμα μπροστά μας. Ωραία θα περνάγαμε σε αυτόν τον αγώνα.