Μπλεγμένες Ζωές

Κεφάλαιο 22ο

Ισμήνη

Μμμμμ, το σφηνάκι τεκίλα σοκολάτας ήταν κόλαση. Έτσι άφησα το άδειο ποτήρι στον δίσκο που είχε αναλάβει κάποιος που δεν γνώριζα να τριγυρίζει μέσα στο σπίτι και πήρα δύο άλλα. Τα κατέβασα και αυτά με την ίδια ταχύτητα. Έπειτα γύρισα στα παιδιά από το kick boxing και συνεχίσαμε να μιλάμε για τους αγώνες που προγραμμάτιζε ο coach. Όλη αυτή την ώρα, από την στιγμή που μπήκα στο σπίτι προσπαθούσα να αντισταθώ στην παρόρμηση να κοιτάξω τον Άρη. Ένιωθα την διαβολεμένη ανάγκη να ξέρω κάθε ώρα και στιγμή που βρισκόταν. Ήταν πραγματικά μαρτύριο. Αφού τελείωσα ότι αλκοολούχο ποτό κρατούσα στα χέρια μου πέρασα ανάμεσα στους καλεσμένους του Τέλη και κατευθύνθηκα προς τον πάγκο με τα ποτά. Λίγο πιο δίπλα στεκόταν η Θάλεια με τον μεταπτυχιακό της και έναν φίλο του υπέθεσα αφού δεν τον είχα δει ξανά. Γέμισα το ποτήρι μου με ρούμι και κόλα και χώθηκε μέσα στα σώματα που λικνίζονταν στο ρυθμό της μουσικής. Η Νιόβη είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο της καθώς χόρευε με την Δήμητρα.

«Η Λυδία που είναι;» ρώτησα

«Πήγε να φέρει την Νάντια από την πλατεία της Αγίας Σοφίας γιατί δεν μπορούσε να βρει το σπίτι»

Την Νάντια; Για κάποιο λόγο σκεφτόμενη την ξαδέρφη της εκνευρίστηκα πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Άλλωστε δεν μου είχε κάνει και τίποτα η κοπέλα. Ίσα ίσα που ήταν φιλική με όλους μας. Εντάξει της άρεσε λιγάκι παραπάνω από όσο θα έπρεπε να κουτσομπολεύει αλλά σοβαρά τώρα και σε ποιον δεν αρέσει; Ίσως αυτό που έφταιγε να ήταν...

Το κουδούνι χτύπησε. Ο Τέλης ήταν κάπου χαμένος, το πιο πιθανό στον κόσμο του. Έτσι αποφάσισα να ανοίξω εγώ. Η Λυδία και η Νάντια. Χαιρετηθήκαμε και πέρασαν μέσα. Το βλέμμα της αφού γύρισε όλο το δωμάτιο στάθηκε στον Άρη και τον Γιώργο. Να το πάλι. Νευρίασα. Ή μήπως ζήλευα;

Θα τρελαθώ, σκέφτηκα, δεν είναι δυνατόν να ζηλεύω. Δεν φτάνει που σήμερα στο μαγαζί του όρμησα λες και ήταν τα τελευταία μου λεπτά πάνω στην Γη, τώρα ζήλευα και από πάνω; Ήταν ο Άρης.

Γύρισα την πλάτη μου σε αυτόν και την Νάντια που κατευθυνόταν προς το μέρος του και εισέβαλα στην συνομιλία που είχε ο Περικλής με τον Τέλη και ακόμη έναν τύπο που είχα γνωρίσει πριν μερικές εβδομάδες στην σχολή του Τέλη. Ποδόσφαιρο. Εκείνη την στιγμή βλαστήμησα το γεγονός ότι όλες οι γνώσεις μου σταματούσαν στο οφσάιντ. Ο Τέλης με κοίταξε και σούφρωσε τα χείλη του. Τα φρύδια του υψώθηκαν σε μια έκφραση απορίας. Άφησε τους άλλους δύο και με πήρε από το χέρι. Με τράβηξε μέσα στην κουζίνα. Είχε άλλα δύο άτομα μόνο που έβαζαν νερό από την βρύση. Μόλις έφυγαν έβαλε τα χέρια του στο στήθος του.