Angel of Mine (COMPLETED)

Chapter 23

XXIII.

Madaming bumoong katanungan sa aking isipan. Bakit nasabi niya sa akin na I could trust Angelo about this? The last time I check ay pinapalayo niya ako dito. Why all of a sudden?

And what happened to me and James stays with me.
Hanggang sa pag pasok ko kinabukasan. Ramdam ko ang mga tingin ng mga estudyante habang naglalakad ako. Kagabi halos hindi ko mahawakan ang cellphone ko dahil panay ang tawag ni James. I couldn't answered it dahil hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya.

Like what I have said I could feel everyone is looking at me. Tumungo na lamang ako so that no one could ever see me. Pagkarating ko sa room ko ay nagulat ako ng makita ko si James na nakatayo sa labas. Gusto kong umatras para hindi niya ko makita ngunit huli na ang lahat dahil nag-angat na ang kanyang ulo. Agad niya ako nakita. Sumilay ang isang malungkot na ngiti sa kanyang labi. God, kahit nagawa ko siyang ipahiya sa madaming tao ay nakukuha niya pa rin sa aking ngumiti? Ano ginawa kong maganda sa mundong to para makakilala ako ng isang tulad niya?

Agad itong lumapit sa kinatatayuan ko.

"Angela, can I talk to you? Please, kahit saglit lang?" Pumayag ako. Umalis kami sa tapat ng room ko dahil halos lahat ata ng estudyante ay nakikiasosyo sa amin. Nag-usap kami sa lugar kung saan ko siya sinaktan ng lubuson. Naupo kami sa may bench.

"Im sorry..." Halos sabay naming sabi sa isa't isa. Napatingin ako sa kanya. Bakit siya nag sosorry sa akin? I should be the one saying those words, hindi siya.

"Im sorry." Inulit niya.

"Why are saying sorry to me? Ako dapat ang nag sosorry sayo ngayon. Hindi ikaw. " sabi ko.

"No, I should be the one saying those. Masyado kitang minamadali. I should have waited..." And that's it. Naiyak na talaga ako sa sinabi niya. Why? Ang akala ko ay galit siya sa akin. Ang akala ko ay kinamumuhian na niya ako dahil sa ginawa ko sa kanya kahapon. Bakit siya ganyan? Bakit masyado siyang mabait?

"Why are you crying?" Nakita ko ang buong pag aalala sa mukha niya ng may luha na nag landas sa aking pisngi. Agad ko itong pinunasan.

"No, Im not crying..."

Angela, kailangan mo na talagang sabihin sa kanya ang totoo. You need to make him stop. Mas masasaktan mo lang siya kapag hinayaan mo pa siyang gawin ang dapat ay nilalaan niya sa babaeng mamahalin siya. Hindi sa isang katulad ko na sasaktan lamang siya. Dont be unfair to him.

"James, Im so sorry... But you really need to stop what you doing." Buong tapang kong sabi sa kanya. Kahit hindi siya nag salita ay nakita kong may gumuhit na sakit sa kanyang mukha. Parang gusto kong bawiin ang sinabi ko ngunit huli na. This is for the best of him. Mas mabibigyan ko siya ng pagkakataon na makahanap ng taong mamahalahin niya at mamahalin siya. Not buts, no ifs.

"Why?" Tanong niya. Hindi ako sumagot. Tumungo lamang ako. Hinihintay na umalis na siya. Gusto ko ng mapag isa ako.
I want to cry out myself.

"Is there someone else?" Muling tanong niya. Napa angat ako ng tingin sa kanya para makita ko ang reaksyon niya. Tumango ako sa tanong niya. And I saw him smiled... Bitterly...

"Lucky bastard..." Sabi niya at ngumiti na naman siya. Nagpaalam siya sa akin. And he left..

I know what I did is right. Pinakawalan ko siya para mahanap niya ang taong magbibigay sa kanya ng pagmamahal. And I will be the first one na magiging masaya para sa kanya when that day come...

————————

Hindi na ako bumalik sa klase ko that time. Parang may nagtulak sa akin na wag pumunta don.  Nakita ko nalang ang sarili ko na nasa harapan ng bahay nina Angelo. I dont what's gotten in my mind bakit ako nandito. I just to be in here  right now.