If I Met You In 2016 - FourTris✔

8

Ik strompel de trap af, de keuken in. Mijn rug doet zo'n pijn en op de grond slapen heeft niet geholpen. Marcus zit aan de keukentafel over papieren gebogen alsof er niets is gebeurd. Ik smeer een boterham, trek mijn jas aan en loop naar buiten. Ik kan hier geen seconde langer binnen blijven en ik moet lopend naar school, want fietsen doet meer pijn.

Tris heeft me gisteren non-stop geprobeerd te bellen. Ik heb haar genegeerd, omdat ik bang was dat Marcus dan nog een keer terug zou komen. Maar nu ik buiten ben en ze weer belt, durf ik wel op te nemen.

'Tris, weet je wel niet hoe vaak je hebt gebeld?' vraag ik zodra ik opneem.

'Net zo vaak als jij niet hebt opgenomen plus één,' zegt Tris.

'33 keer.'

'Is dat inclusief of exclusief deze keer?'

'Inclusief. Waar wilde je zo graag met me over praten dat je me 33 keer hebt gebeld?' vraag ik.

'Ik wil je graag zien. Vandaag. Ik wacht aan het eind van het fietspad op je.'

'Tris, je moet naar je oma, ik red me wel, echt.'

'Ik heb mijn oma al gezegd dat ik niet kom,' zegt ze. 'Ze heeft gezegd dat ze jou wil zien volgende week.'

'Je kan dan lang wachten, want ik ben lopend,' zeg ik, alsof ik daarmee Tris van gedachten kan laten veranderen.

'Geen enkel probleem,' zegt ze.

Ik zucht. 'Best. Tot vanmiddag.'

Ik hang op en eet mijn boterham op terwijl ik de school binnenloop. We hebben vandaag gym. Geweldig.

+ + +

Ik ben kapot. Hockeyen als je rug openligt is niet het beste om te doen. Pijnstillers werken niet, echt niet.

Ik strompel naar het fietspad. Gisteren was het nog dichtbij, maar nu had het net zo goed vijftig kilometer bij school vandaan kunnen zijn.

Tris is er al als ik aankom en aan haar ongeduldige gezicht te zien al een tijdje. Als ze me aan ziet komen rent ze op me af.

'Tobias!' roept ze en ze slaat haar armen om me heen. Ik krimp in elkaar als ze me te stevig tegen zich aandrukt en onderdruk een kreun. Tris laat me direct los. 'Sorry.'

'Het geeft niet,' zeg ik, maar ondertussen voel ik bloed over mijn rug lopen. 'Ik moet... ik moet gewoon even zitten.'

Tris brengt me mee naar het dichtstbijzijnde bankje.

'Heb je gehoord wat Marcus gisteren tegen jouw vader zei?' vraag ik als ik zit.

'Iets over een strafblad en drugs.' Snuifend schud ik mijn hoofd. 'Hé, ik geloofde hem niet.'

'Weet ik.'

'Mijn ouders kregen gigantische ruzie gisteren. Mijn moeder geloofde hem niet en vond dat mijn vader overdreven deed en het verbieden van ontmoetingen onredelijk was. Mijn vader stond te schreeuwen over de slechte invloed van een crimineel op mij, blabla.' Tris zucht. 'Bleek dat ze toen ze jou hadden weggestuurd vorige week vrijdag ze ook ruzie hadden gehad en dat mijn vader alleen zijn excuses had aangeboden omdat mijn moeder dat graag wilde. Dat vertelde ze toen ze later mijn kamer binnenkwam. Ze zei dat je gewoon langs kon komen op momenten dat mijn vader in het buitenland is.'

Ik lach. Natalie is sluw, sluwer dan Andrew. 'En je kan gewoon zeggen dat je naar een vriendin bent.'

'Ja,' glimlacht ze. 'Het is toch niet waar wat ze zeiden?'

Ik schud mijn hoofd. 'Tenzij je pijnstillers bij de drugs mee wilt rekenen.'

Ze schiet in de lach. Ik adem langzaam uit en ga staan. Ik ga voor Tris staan en trek haar omhoog. 'Je moet maar eens naar je oma gaan.'

Tris werpt me een donkere blik toe. Dan zucht ze en slaat haar armen om me heen, maar voorzichtig. 'Jij moet met me mee,' mompelt ze tegen mijn jas.

+ + +

'Beatrice!' roept haar oma verrast uit. 'Je had toch gezegd dat je niet zou komen?'

'Four, heeft het me verplicht,' zegt Tris en ze wijst met haar duim naar mij.

Ik steek mijn hand op. 'Hallo, mevrouw Prior.'

'Mevrouw Ritter,' zegt ze corrigerend. 'Mijn man is dood en ik heb geen enkele reden om zijn naam nog te houden en verbonden te zijn met mijn kinderen in naam. Aangenaam kennis met je te maken, Four.'

We lopen de hal door, de woonkamer in. Het is knus en rommelig en totaal niet wat ik had verwacht. Tris' oma loopt de keuken in en komt terug met een pot muntthee.

'Nou, vertel me eens wat er aan de hand is,' zegt mevrouw Ritter met een vebazing-wekkend zachte stem. Hoe weet ze dat er iets aan de hand is?

'Niet nu, oma,' mompelt Tris.

Haar oma zucht. 'Dus, jij bent die jongeman die ik vorige week aan de telefoon had?'

Ik knik. 'Dat klopt.'

'En Beatrice's ouder waren te lullig om je te bedanken.'

'Oma!' roept Tris uit, maar haar oma negeert haar.

'Dan zal ik als oudste van de familie die last wel op me nemen,' zegt ze zuchtend. 'Bedankt, jongeman, dat je voor onze kleine Beatrice hebt gezorgd.'

'Geen probleem, mevrouw.'

'Nou, ik heb je nu evenlang gezien als Andrew en ik heb met mijn oude-vrouwenwijsheid besloten dat hij zich ongelovelijk overdreven en onredelijk heeft gedragen.' Ik lach. Ik mag haar wel. 'Daarom, jongeman, wil ik je van harte welkom heten in deze verschikkelijke familie, waarin alleen de aangetrouwde mensen en Beatrice nog een gezond verstand hebben.'

'Aangenaam kennis, oma,' zegt Tris met een nepstemmetje. Ik trek mijn wenkbrauwen naar haar op. 'Heeft u ook nog iets goeds te zeggen over uw kinderen, oma?'

'Nee,' zegt mevrouw Ritter resoluut. 'Totaal verknipte wezens. Ik snap niet dat jouw moeder en jouw tante nog bij hun man kunnen blijven. Ik heb respect voor ze. Willen jullie een koekje?'

'Nee, wij gaan,' zegt Tris en ze staat op. 'Als u zo over uw eigen familie praat met onbekende mensen ga ik hier weg.' Ze trekt me omhoog en loopt naar de deur. 'Tot volgende week, oma.'

Twee minuten later staan we buiten. Ik trek mijn wenkbrauwen vragend naar Tris op.

'Hoe kan ik nog langer binnen blijven bij een vrouw die haar hele familie afkraakt?' zegt ze. 'Ik was het zat.'

'Ja, dat heb ik gemerkt.'

Ze zucht en laat het onderwerp vallen. 'Ik zie je dinsdag weer?'

Ik knik. En zonder nog iets te zeggen loopt ze weg. Ik doe geen poging om haar aan te spreken. Ik weet toch niet wat ik zou zeggen.

A/N - het is zo warm! Morgen heb ik een tropenrooster🎉😊

Be brave & Stay alive (wat redelijk lastig begint te worden in deze hitte btw)