The Rebel's Secret

Chapter 56

Bree's POV

Three weeks na ang nakalipas pero patuloy parin sa pagsuyo sa akin ni Larenz but the thing is, Im still cold to him. Hindi naman sa pinapahirapan ko siya but I already told him that stop doing it but knowing Larenz? He's always a hardheaded person for me.

=_____=

"Hey." Napairap nalang ako dahil sa araw-araw na pagsundo sa akin ni Larenz papuntang school at pati pag-uwi ay sabay kami.

Napatingin naman ako kay Bryan na masama ang tingin kay Larenz nung batiin din siya nito. Galit parin siya sa kanya dahil nga dun sa nangyare pero paminsan-minsan ay nagiging suplado masyado si Bryan sa kanya. Yung tipong parang sila talaga yung nag-away. Tss! Daig pa kasi babae ni Bryan!

"Let's go?" Anyaya niya saken at akmang kukunin niya ang kamay ko ng lagpasan ko siya at inunahan nang pumasok sa loob ng kotse.

=____=

Ang dami kasing arte. Pwede namang kay Bryan ako sumabay pero bakit ako pinagkatiwalaan sa lalaking to?! Tsk.

"Seatbelt." Napatingin ako kay Larenz na kakapasok lang at nakatingin sa akin. Tinaasan ko naman siya ng kilay.

"O? Aanhin ko ang seatbelt?" Pagmamaldita ko habang nakataas ang kanang kilay ko kaya napa-poker face lang siya.

Ha! Ganyan! Mainis ka sakin. Minsan kasi ay binabasag ko lahat ng trip niya sa buhay at pati ang mga sinasabi niya ay pinapatulan ko at kinokontra ko lahat ng sinasabi niya.

"Kainin mo siguro. Geh subo mo!" Wala sa mood na sabi niya at ini-start ang kotse. Hindi ko naman kinabit ang searbelt at nakatingin lang sa harap. Nakita kong umalis na yung kotse ni Bryan.

"Isa Bree! Ang kulit mo!" Napatingin naman ako sa kanya at ngayon ay nakaharap siya sa akin na kunot na ang noo. Halatang inis na siya sa'kin.

"Oh?! Anong problema mo diyan?!" Inis na tanong ko at nakita ko siyang napahilamos sa mukha na para bang asar na asar.

"We're not going to leave here hanggat hindi mo kinakabit yang seatbelt mo." Seryosong sabi niya.

"Tss. Ang OA mo! Malapit lang naman ang school dito!" Inis na bulyaw ko sa kanya pero nakatingin lang siya sa akin ng serysoso at hindi nagsalita kaya napabuntong hininga nalang ako. Wala talaga siya sa mood. Ano kayang nangyare?

"Fine! Eto na ikakabit ko na nga diba?" Sapilitan kong ikinabit ang seatbelt ko at tsaka ako humarap sa kanya. "Oh? Okay na? Pwede na naman siguro tayong umalis diba?" Hindi ko mapigilang maging sarcastic habang nagsasalita.

"Good." Napaiwas nalang ako ng tingin dahil sa ngiti niya. Duh! Konti nalang talaga at bibigay na ako sa ngiting yan.

Habang nasa biyahe kami ay naninibago ako sa pananahimik ni Larenz. Well, oo tahimik siya sa iba pero pagdating sakin ay madaldal siya kaya naninibago ako. There's this feeling that he has a problem.

Napatingin ako sa kanya at parang malalim ang iniisip niya kaya hinayaan ko nalang. Nag-aalala rin ako dahil naninibago ako. H-Hindi kaya? Hindi kaya nag-iisip siyang tigilan na ako?

O.O

Biglang kumirot ang dibdib ko sa naisip kong yun. What the hell?! Diba yan naman ang gusto mo? Ang tumigil siya?

Bigla akong napailing sai isiping yun at hindi ko namalayang may tumulong luha kaya naman gulat na pinunasan ko yun. Naagaw naman ni Larenz yung attensyon ko kaya inihinto niya ang sasakyan. Napatagilid naman ako sa bintana para hindi niya ako makita. Nakita kong nasa gate na kami ng school sa may malapit sa parking lot.

"H-Hey what's wrong?" Bakas sa boses niya ang pag-aalala pero hindi parin ako humarap sa kanya. Ang tanga mo talaga Bree!

"Why are you crying?" Nag-aalalang tanong niya marahil ay narinig niya ang paghikbi ko. Naramdaman kong lumapit siya sa akin at pilit niya akong pinapaharap at nung magkaharap na kami ay bigla akong tumungo pero bigla niyang inangat ang ulo ko para magpantay kami.

"Tell me. Why are you crying?" Seryoso pero bakas ang pag-aalala sa boses niya. Umiwas naman ako ng tingin at may kumawalang luha na naman sa mga mata ko. Naramdaman kong pinahid niya ito kaya napatingin ako sa kanya.

"Why you keep chasing on me? I know you're hurt but why? Why me? Because I think I don't deserve you anymore." Doon ako napaiyak pero niyakap niya lang ako.

"Don't say that babe. I'm not chasing you because I know that you still love me and I can read your actions. You're words was different from your actions." Napabuntong hininga siya at tsaka hinaplos-haplos ang buhok ko. Napadiin naman ang ulo ko sa balikat niya.

"I'm not chasing you. I'm just winning your hearts back to me. And don't say that I don't deserve you because I'm so damn much lucky to have you. They say that, the two hearts of a person deserves only if they knew that they're the one. I know that you're the one in my life babe. Stop crying. Pumapangit ka lalo eh." Pinalo ko naman siya ng mahina at tsaka yumakap din sa kanya.

"Are you okay now?" Humarap siya sa'kin habang nakayakap parin. Nakangiti akong tumango sa kanya at tsaka tumitig sa mga mata niya. Masaya pero malungkot.

"I think we're okay now." Nakangiting sabi ko sa kanya kaya naman niyakap niya rin ako ng mahigpit.

"Thank you babe. I will not waste this chance anymore. I love you." Suminghot muna ako bago sumagot.

"I love you too babe." Napangiti siya at tsaka niya ako hinalikan sa noo.

* * * *

"Woah~ Yiiiieeeeh! Ayos na ang dalawa!" Biglang sigaw ni Kian sa classroom dahil nakita niya kaming magkahawak ang kamay. Actually kanina pa nila kami pinagtitinginan pero napapangiti nalang kaming dalawa ni Larenz.

Nagsimula naman ang tuksuhan ng mga kaklase ko at samot saring tuksuhan ang naganap. Napatingin naman ako kay Bryan na tahimik lang dun sa upuan niya at seryosong napapatingin sa amin. Lumapit naman ako sa kanya.

"Bry. Kami na ulit." Malawak ang ngiting sabi ko habang pinapakita ang magkahawak naming kamay. Tinignan niya naman ako ng malamig.

"Alam ko at hindi ako bulag para hindi makita." Malamig na sabi niya tsaka sinulyapan ng masama si Larenz. Unti-unti namang napawi ang mga ngiti ko dahil ngayon lang niya ako trinato ng ganito. Ang akala ko ay matutuwa siya dahil nakukuha ko ng ngumiti ngayon ng natural. Pero bakit ganun? Bakit hindi niya magawang maging masaya para sa'kin?