Underwater

Shapeshifter: Part 1

Έχουν περάσει δύο μέρες από τη μέρα που ήμασταν στη σπηλιά. Μετά από αυτό εγώ και η Νικολέτα δεν έχουμε ξανά συζητήσει για αυτό το θέμα. Ίσως επειδή δεν θέλουμε, ίσως επειδή ήταν περίεργο, ίσως επειδή δεν έχουμε ιδέα για το τι έγινε. Για να πω την αλήθεια δεν είμαι 100% σίγουρη για τον λόγο. Από τη στιγμή που δεν το συζητάει η Νικολέτα αποφάσισα να μην το συζητήσω και εγώ. Δεν ξέρω αν θέλει έτσι κι αλλιώς! Από την άλλο όμως εγώ έχω μια ερώτηση που έχει κατσικωθεί στο κεφάλι μου. Τι έγινε; Τι ήταν όλο αυτό; Τελετουργικό γοργόνων; Μήπως μύηση στα μυστικά τους ή σε κάποια ομάδα τους; Μήπως πλέον είμαστε και εμείς γοργόνες; Αχ, θεέ μου... Τι σκέφτομαι;!;

"Κωνσταντιλάκη!" Με διέκοψε η τσιρίχτη φωνή της δασκάλας από τις σκέψεις μου. "Που ταξιδεύεις πάλι;" Με ρωτάει.

Ωραία... Για άλλη μια φορά αυτά τα πράγματα με αποσυντόνισαν τελείως.

"Πουθενά κυρία... σας προσέχω!" Της απάντησα και εγώ κάνοντας την ανήξερη.

"Αφού προσεχές, τότε δεν θα έχεις πρόβλημα να μου πεις ποτέ έγινε ο Πελλοπονησιακός Πόλεμος!" Μου λέει κοιτάζοντας με με μισό μάτι.

Ιστορία... ποτέ δεν ήμουν καλή! Ξαφνικά νιώθω ένα σκούντηγμα στο πόδι μου. Με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω την Νικολέτα η οποία σχημάτιζε με τα χέρια της κάτω από το θρανίο αριθμούς.

"Το... 458!" Της απαντάω.

"Και νίκησαν;" Με ξανά ρωτάει

Το χέρι της Νικολέτας προσθήκε στο χάρτη του βιβλίου δείχνοντάς μου τη Σπάρτη.

"Οι Σπαρτιάτες;" Τη ρωτάω περιμένοντας την έγκριση της.

"Ή είναι οι Σπαρτιάτες ή δεν είναι! Διάλεξε!" Μου λέει λίγο εκνευρισμένη.

"Είναι οι Σπαρτιάτες!" Της λέω κοιτώντας την Νικολέτα με την άκρη του ματιού μου μες την ανασφάλεια.

"Ωραία... την επόμενη φορά που θα σε πιάσω να μην προσέχεις θα σε βγάλω έξω! Και εσένα και την Νικολέτα!" Μας λέει και αμέσως κοιταζόμαστε μεταξύ μας.

Και φυσικά από το πίσω μέρος της τάξης ακούγονται τα χαχανητά του Αχιλλέα και της παρέας του. Καλά δεν έχουν με τι να ασχοληθούν και ασχολούνται συνέχεια μαζί μας;

Μάλλον με είδε η Νικολέτα και μου έπιασε το χέρι. "Ουψ..." Μου ψιθυρίζει αφού έσκυψε για να φτάσει το αυτί μου και προσπαθούμε και οι δύο να συγκρατήσουμε τα γέλια μας.