Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 23

Bell herstelt wonderbaarlijk snel, te snel, maar ach nu hoort ze er gewoon nog een beetje meer bij. Ik zit in de cafetaria met Scott en Lydia als me opeens iets te binnen schiet. 'shit!' zeg ik luiddop. De andere twee kijken me vreemd aan. 'Bell's verjaardag is dit weekend!' 'dat is toch juist goed nieuws?' vraagt Lydia. Scott knikt. 'ze mag morgen al naar huis...' ik schud mijn hoofd. 'jullie begrijpen het niet! We hebben geen cadeautjes! Hoe moeten we op zo'n korte tijd een feest organiseren, en uitnodigen versturen en -' Lydia onderbreekt me. 'een feest? Stiles, sinds wanneer geven we een feest?' ik kijk haar geschokt aan. 'ze wordt 16! En het is haar eerste verjaardag bij ons! En we zijn haar nog iets schuldig!!' dat laatste doet pijn om te zeggen, maar het is wel waar. Scott kijkt bedenkelijk. 'denk je niet dat ze liever geen feest krijgt? Dat sociale drukke gedoe is toch helemaal niets voor haar?' oké daar heeft hij een punt. We zinken alle 3 in gedachten weg. Opeens klopt Lydia op de tafel. 'een pretpark!' ze ziet ons raar kijken en legt verder uit. 'laten we naar een pretpark gaan voor haar verjaardag. Dat heeft ze vast nog nooit gedaan!' Scott knikt. 'dat lijkt me een goed idee. Ik vraag de anderen hierheen en dan bespreken we het' 'bespreken we wat?' Bell komt de cafetaria binnen gewandeld op krukken. 'euhm een stom laatste jaars project voor school' Bell kijkt bedenkelijk. 'het is eigenlijk individueel, maar natuurlijk hebben ze mij allemaal nodig' knipoogt Lydia naar Bell en ze staat op om haar te helpen met die stokken. Ze plant Bell tussen haar en my op de bank voor extra steun. Hoewel haar botten snel genezen, doet haar kracht dat niet. Te weinig slaap, zegt ze dan, maar ik geloof het niet. Er is iets dat ze verzwijgt. Haar hoofd rust op mijn schouder en ik sla mijn arm om haar heen. 'hoelang tot het volgende onderzoek?' ze haalt haar schouders op. '10 minuten? Misschien 20' ze zucht. 'ik wil hier echt weg' 'waarom?' vraag ik haar. 'je krijgt hier eten, je hoeft niet naar school en alles wordt voor jou gedaan' probeer ik het luchtig te houden, maar ze kijk me een moment serieus aan. 'ik wil naar huis!' ik glimlach. 'je zal snel genoeg thuis zijn. En dan laat ik je niet meer gaan' ik glimlach als ze haar armen rond me heen slaat.