The Stone Knight (gay) (voltooid)

4. Een wens vervuld.

Dylan Stone nam met groeiende argwaan zijn e-mails door. Weer niets van zijn moeder. Sinds hij zo'n tien maanden geleden de vestiging in Boston had overgenomen was hij dagelijks gebombardeerd door haar e-mails. Vooral de laatste twee maanden had ze herhaaldelijk op zijn terugkeer gehamerd. Het had hem nauwelijks moeite gekost om haar verzoeken te negeren. Er was sinds het overlijden van Natalie niets in New York dat hem prikkelde om te retourneren. Haar verzoek om dan in ieder geval Jacob naar haar toe te sturen had hij ronduit geweigerd.

"Ze hebben hier ook scholen, moeder", was zijn koele reactie op haar argument dat hij spoedig leerplichtig zou zijn.

"Lijkt het je niet beter om hem in New York op school te doen? Zo hoeft hij geen afscheid van zijn vriendjes te nemen als je terugkeert."

"En wat als ik dat helemaal niet wil?"

De puberale woorden van opstandigheid waren hem uit de mond geglipt.

Het was lang stil gebleven aan de andere kant van de lijn. Na een duidelijk teleurgestelde zucht en "Geef Jacob een kus van me", had ze de verbinding gebroken.

Haar zwijgen van de afgelopen drie dagen was ongetwijfeld een poging om hem de eerste stap te laten zetten.

"Sorry, moeder", zei hij hardop in zijn ruime kantoor. "Geen belangstelling."

Zijn grijze ogen gleden over de skyline van Boston. De donkere wolken die voorbij dreven weerspiegelden zijn humeur perfect.

"Als de Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mohammed", klonk er onverwacht in de deuropening.

"Mrs. Drake! Ik hoor u eerst aan te kondigen."

Zijn moeder liep de hakkelende secretaresse voorbij.

"En het kan me niet schelen dat jij geen belangstelling toont in de terugkeer naar New York. Je bent succesvol geweest in je taak om het Boston filiaal weer in het zwart te krijgen. Nu is je aanwezigheid op het hoofdkantoor gewenst."

"Pff", ontsnapte hem. "De staf in New York kan zich prima redden zonder mij. Shane Nally verricht uitstekend werk."

"Natuurlijk verricht hij uitstekend werk. Ik heb de man zelf opgeleid. Hij vervult de rol van onder directeur met verve, maar hij is geen Dylan Stone-Knight."

De secretaresse nam haar baas verontschuldigend op.

"Breng ons maar wat koffie, Edith."

"Ik heb je kansen genoeg gegeven om op eigen initiatief je werk hier af te ronden. Omdat je daartoe niet genegen bleek heb ik zonet je hand geforceerd. Je kunt me later wel bedanken."

Demonstratief nam ze op de bank plaats. Zijn grijze ogen verkleurden tot een onheilspellend zwart.

"Wat heb je gedaan?", bromde hij.

Na een korte klop op de deur verscheen Liam Berk. De man had hem als rechterhand met veel passie en inzet bijgestaan om alles weer op pootjes te krijgen.
"Het is geweldig om te horen dat je het vlaggenschip weer overneemt, baas, maar ik zie je met pijn in mijn hart uit Boston vertrekken", zei hij wapperend met wat eruit zag als een interne mail.

"Goedemiddag, mrs. Drake", begroette hij haar beleefd.

Eerlijk gezegd was het de dodelijke staar van Dylan geweest die hem op haar aanwezigheid had geattendeerd. 

"Fijn om te horen dat je mijn zoon zult missen, Liam, maar dat is werkelijk niet nodig. Ik zou niet durven om zo'n dynamisch duo uit elkaar te halen. Vanzelfsprekend verhuis je mee!"

Tevreden met de boodschap die ze had overgebracht leunde ze met een triomfantelijke lach achterover.

Dylan vloekte inwendig. Hij gaf niets om zichzelf, maar zijn personeel was voor hem belangrijk. Liam had hem uitstekend geassisteerd en verdiende de promotie die hem nu werd aangeboden. Zijn zelfzuchtige redenen om niet haar huis terug te keren werden compleet uit het water geschoten.