The Stone Knight (gay) (voltooid)

29. Verrassende onthullingen

"Is Cortina een beetje mooi deze tijd van het jaar?" vroeg Annika met een glimlach naar Dylan toe buigend.

Dylan had haar van zijn plannen op de hoogte gesteld terwijl hij haar van het vliegveld ophaalde.

"Ik heb best veel informatie verzameld over hoofdtrauma en geheugenverlies. Er zijn verscheidene dingen die we kunnen proberen  om je geheugen te stimuleren", zei ze enthousiast. "Als je wilt  natuurlijk", voegde ze toe voorzichtig toe bij gebrek aan respons.

"Natuurlijk wil ik dat, Annika."  

Dylan  was blij verrast met haar enthousiasme om hem te helpen met zijn  geheugen. Hij vroeg zich af of zo ook zo behulpzaam zou zijn als ze wist  wat de mogelijke inhoud van die herinneringen waren. Na de laatste  opmerking van Lucas kon hij niet langer om de waarheid heen.

Natalie had  hem altijd geplaagd met zijn 'Hulk' ogen. Ze had gelachen en gezegd dat  hij superkrachten had. Triest schudde hij zijn hoofd. Het was zij  geweest met de superkrachten. Negen jaar lang was ze het middelpunt van  zijn bestaan geweest. De komst van Jacob had zijn liefde voor haar  alleen maar versterkt.

De vrouwen met wie hij  in de afgelopen jaren  intiem was geweest konden niet in haar schaduw staan. Na de  confronterende opmerking van Lucas had hij diep nagedacht of er ooit  iemand anders was geweest die sprak over zijn veranderende oogkleur op  het moment suprême. Hij kon er niet één bedenken. Betekende dat iets? 

Het  hele weekend had Annika over niets anders gesproken dan haar plannen om  zijn geheugen terug te krijgen. Eerlijk gezegd had het zijn bereidheid  om mee te werken eerder gehinderd dan geholpen.

Zittend in de serre hadden ze zicht op het nieuw aangelegde pad. Zijn ogen dwaalden ongewild af. 

Sinds hun fiasco date  en eerlijk gezegd waren de twee voorgaande ook niet echt succesvol  verlopen, had hij niets meer van Lucas vernomen. Of dit was op zijn  verzoek of omdat Lucas de pest in had wist hij niet. Hij had gewacht op  een reactie van Jake en Noah, maar het bleef ongewoon stil aan de kant  van de jongens. Natuurlijk was dit ook precies wat hij wilde, dus wat  dat betreft kon hij niet klagen. Om de status quo zo veel mogelijk te  bewaren deelde hij zijn moeder slechts mede wat hij met Annika en de  jongens van plan was. Hij was blij verrast met haar positieve reactie en  wenste hem succes met het terug halen van zijn verloren tijd. 

De lichtte sprankel in haar ogen deed hem vermoeden dat ze van meer op de hoogte was dan waar hij zich comfortabel bij voelde. Aan de andere kant verbaasde het hem niet. Lucas en zijn moeder waren al vanaf het prille begin als twee handen op één buik.

"Wat vind je van het plan?" vroeg Annika, die honderduit had lopen verhalen terwijl hij geen enkel woord had mee gekregen.

Dylan kromp lichtelijk ineen.

'Tja, wat vond hij van het plan?'

Annika  had naar aanleiding van het evenementen draaiboek en zijn creditcard  gegevens een soort van speurtocht uitgezet. Al zijn handelingen van vijf  jaar geleden zouden worden blootgelegd  en hij was onzeker over wat ze zouden onthullen, maar het was te laat  om hier een halt toe te roepen. Het leek net zo onherroepelijk als zijn tanende gevoelens voor de jonge vrouw naast hem.

Met moeite produceerde hij een glimlach.

"Ik  heb geen idee of dit alles iets gaat opleveren, Annika", zei hij en  legde een hand op haar schouder, "maar ik wil je danken voor je inzet,  enthousiasme en geduld."

Na  een paar keer knipperen flitsten haar ogen tussen de hand op haar  schouder en de ongemoeide hand die naast de zijne op tafel lag.  Verwarring met een vleugje woede lagen duidelijk zichtbaar op haar  gezicht. Langzaam schudde ze haar hoofd.