Het maginternaat

hoofdstuk 1 : het begin van het einde

In een hele kleine gemeente beviel Laura Beekens van haar eerste en waarschijnlijk enige dochter. Natuurlijk viel het onweer buiten niet op maar zonder dat ze het wist was dat wat ze nu deed van levensbelang voor de hele wereld. Ze voltooide het tweede deel van de voorspelling.Een kind zal komen en hem tot woord staan.Als hij niet opgeeft zal hij tot stof vergaan.En daar lag Laura dan , dolgelukkig, want haar dochter was ter wereld gekomen.

Kort daarop was een in zwart gehulde man te zien die de trappen van het gemeentehuis opliep. Hij passeerde de bewaking en ging recht naar de burgemeester. Daar klopte hij op de deur en ging naar binnen. Een griezelige glimlach kwam tevoorschijn op zijn gezicht."Goedeavond ,heer burgemeester" zei de man. "Mooi weertje is het niet?". de glimlach werd een grijns.De burgemeester keek naar buiten en je zag duidelijk zijn reflectie in het raam. Zijn ogen werden groot en zijn mond viel open."Hoe is dit mogenlijk?!" Stotterde de geschrokken man.Op een lijzige, koude toon zei de man:" Daar moet jij je geen zorgen meer om maken.".Op datzelfde moment sloeg een paarse bliksem in op de man en lag er alleen nog maar een hoopje stof. Vanaf dat moment was de in zwart gehulde man burgemeester. Dat was niet zijn doel, maar het is al een begin.

De komende 13 jaar veranderde de stad in een hel. de omringende gemeenten stonden ook vlug onder zijn gezag. Ze moesten heel hard werken om de Bron te vinden. De Bron van het eeuwige leven. Zo zou hij tenminste compleet zijn en eindelijk zijn droom waarmaken.Hij liet alle machtige kerken slopen en plaatste gevangenissen op die plekken. Op die manier moest hij daar nooit komen. Hij buitte mensen uit en pakte al hun geld af voor zijn graafwerken te bekostigen. De lucht was elke dag zwart en de huizen waren bruin door de uitstootgassen.

Vele burgers waren ontevreden maar ze durfden niet klagen. uit ervaring wisten ze dat wie er dat deed, niet meer terug zou keren. Het begon op de dag dat hij boven op de trappen stond en verkondigde dat hij de nieuwe burgemeester was. Iedereen protesteerde en de politiecommisaris wandelde naar voor. Hij vroeg:" Waar is de burgemeester? we laten een gek zeker niet aan de macht dus zeg op , waar is hij en wie ben jij?".De man lachtte en zei." oh je wil mijn naam weten, nou goed dan. Het is Fulgur". toen daalde dezelfde paarse bliksem neer als degene die de burgemeester doodde en zo was zijn naam het laatste wat de commisaris hoorde.Fulgur spiedde rond met een bloeddorstige glimlach op z'n lippen. " Dat gebeurt met mensen die aan me twijfelen, iemand anders nog commentaar?". De inwoners schudde braaf hun hoofd en gingen snel naar huis. Dat was definitief de laatste dag van hun rustige, eerlijke leventjes.

De man van Laura,Paul, hakte verder in het steen. Terwijl de boor onder hem dieper boort , delft hij naar goud. Hij is helemaal beroet en de job is gevaarlijk. Vorige week nog was een deel van de mijn ingestort door het trillen van de boren in de diepte. Toen hij het Lisa vertelde , zat hun dochter op de trap en hoorde het. Sindsdien had ze nachtmerries over haar vader en de mijnen.

Het kind was een beetje bang. Zij voelde haar hartslag in haar keel kloppen. Het ademhalen was een probleem voor haar. ze wist niet wat te doen ,was er maar iemand om haar te helpen. Haar mam kwam binnen in haar kamer." Weer een nachtmerrie, lieverd?". Het meisje knikte en Lisa kwam op het bed zitten. Haar dochter knuffelde haar zodra ze zat en snikte. " Het is altijd dezelfde mama , echt altijd. Geen enkel detail dat veranderd.". " Dat weet je toch niet zeker lieve meid. Je hebt ze maar sinds vorig jaar. ". Haar dochter, Emma, beet op haar lip en zweeg. "Emma, wat zeg je me niet?": zei Lisa. Daarop reageerde Emma: "Laat maar, ik denk toch niet dat je me gelooft. Morgen is het school , mam. Ik moet slapen.". Ze wurmde zich uit haar mamas armen en kroop terug in bed.Lisa kuste haar dochter goedenacht en ging naar buiten. Een poosje daarna viel Emma in een onrustige slaap.

Haar wekker ging. Slaperig kreunde Emma en hees zichzelf uit bed. Ze liet haar wekker spelen want er stond een goed liedje op. Haar mama had het uniform al op de stoel gelegd. Emma prentte in haar hoofd om een bedankbriefje te schrijven. Snel trok ze het aan;het saaie grijze rokje met een wit hemd erop en en grijs vestje erop. Dan trok ze de verplichte witte kniekousen aan,deed haar grijze ballerina's aan en zette haar wekker af. Het was gevaarlijk om die langer dan een kwartier te laten spelen. Piratenzenders waren streng verboden en dat was net waar zij naar luisterde. De wettige radiozenders waren gevuld met propaganda. Zelfs de liedjes verheerlijktte die enge man die de macht had overgenomen!

Door hem was het verplicht bij elk standbeeld van hem op je knieën te gaan en 5x te buigen. Met je hoofd en neus tot op de grond! Ze weigerde speciaal daarvoor van haar fiets te stappen maar soms spraken zijn bewakers haar erop aan. Dan zei ze vlug dat ze was aan het dromen en het beeld niet opmerkte. Meestal had ze geluk en waren de bewakers ook niet akkoord met deze manier van leven en keken het door de vingers. Voor die mensen had ze vaak wat koeken mee. Haar moeder maakt ze zelf. Het waren zeker niet de droge verplichte bloemkoeken of rijstwafels. De bewakers waren er heel zuinig mee en deelden ze met heel hun gezin.Dat waren de momenten die ze koesterde, de momenten van broederschap en stil protest.